Artykuł w formie graficznej:

Recenzja w formie graficznej:

Głównymi tematami są jednak wola walki i głód sukcesów. Wayne Rooney wielokrotnie powtarzał, że przegrywać nie umie – niezmiennie od czasów gdy kopał piłkę na betonowym skwerze w rodzinnym mieście, Liverpoolu. Książka jest idealną trzystustronicową publikacją dla każdego fana nie tylko Manchesteru United, ale także Premier League, czy ogólnie piłki nożnej. W bardzo ciekawy sposób zostały tutaj ukazane ważne momenty z historii ostatnich kilku lat angielskiej piłki, szczególnie w końcowych odcinkach sezonów, gdzie walka była największa. Moją dekadę w Premier League czyta się błyskawicznie. Pewne jest to, że Rooney tej książki nie napisał sam – wystarczy porównać sposób wypowiedzi w mediach z jej tekstem. Ale ten fakt możemy przemilczeć… Nie ukrywam, że od dziecka jestem fanem Czerwonych Diabłów, więc lektura książki ich nowo wybranego kapitana była dla mnie podwójnie satysfakcjonująca.

To musiał być wysiłek…Wyobrażam sobie z uciechą w jakim skupieniu autor musiał opisywać tę chwilę – może kreślił długopisem na kartce z wywalonym w namyśle językiem?;) Jako że w karierze Rooneya wydarzyło się jednak znacznie więcej momentów godnych zapamiętania, w efekcie książka liczy nie osiem a prawie trzysta stron. Ale gdyby miała jednak tylko te początkowe osiem – i tak przeczytałbym ją z zainteresowaniem. Bo tylko piłka nożna jest w stanie sprawić, że ktoś będzie czytał o jakimś golu stronę po stronie i przewracał kolejne kartki z rosnącym zainteresowaniem. Próbował poczuć co czuł strzelec, jak przeżywał… „Jeśli gra w futbol jest jak nurkowanie, to zdobywanie takich goli jest jak wypłynięcie na powierzchnię żeby zaczerpnąć świeżego powietrza”.

Recenzja w formie graficznej:

Recenzja w formie graficznej:

Wayne Rooney znany mi do tej pory jedynie z muraw angielskich boisk i opowieści fanów futbolu pozytywnie zaskoczył mnie swoją autobiografią. Udowodnił bowiem, że nie jest człowiekiem bez wad i zdarza mu się po ludzku popełniać błędy. Za niektóre z nich zapłacił w swojej karierze wysoką cenę, inne rozeszły się bez echa. Każdy z nich zmusił Wazzę do walki z własnymi słabościami i nauczył go, że trzeba przełknąć gorycz porażki, by móc następnym razem dostąpić zaszczytu zwycięstwa. Teraz za sprawą Mojej dekady w Premier League piłkarz chce się podzielić swoimi doświadczeniami z wszystkimi, którzy pragną coś w życiu osiągnąć. Jego rady mogą okazać się szczególnie cenne dla tych, którzy nadal widzą w osobie Wayne`a Rooneya niedościgniony wzór futbolisty i właśnie te osoby zachęcam do sięgnięcia po najnowszą książkę człowieka nazywanego „białym Pelé” angielskiego futbolu. – See more at: http://pulchralibra.blogspot.com/2014/09/wazza-o-sobie-moja-dekada-w-premier.html#sthash.rH2KraIO.dpuf

Recenzja w formie graficznej:

To w końcu Premier League od kuchni – wszystko jest tu perfekcyjnie zorganizowane. Książka zainteresuje także fanów United. Wazza sporo uwagi poświęca próbie wytłumaczenia skąd wziął się fenomen Czerwonych Diabłów i temu dlaczego jego kariera potoczyła się tak jak się potoczyła. „Po prostu kopnę i zobaczymy co będzie dalej” – kwintesencja piłkarskiej filozofii Rooneya, choć niewyszukana, pokazuje nam, że geniusz nie musi tkwić w finezji. W końcu, z gruntu rzecz biorąc, futbol to bardzo prosta gra.

Ostrożnie także wypowiada się na temat kolegów po fachu. Z precyzją dobiera słowa. Dba o swój, ale i wizerunek PR innych. Można by w takich założeniu próbować doszukać się czegoś. Wiemy, ze Wayne Rooney mimo, że ma już 29 lat nie zamierza rezygnować z gry w piłkę. Będzie walczył i pokaże na co go jeszcze stać. Nic innego mnie nie pozostaje jak życzyć piłkarzowi wielu owocnych lat na boisku, a fanom, by ich idol sprawiał im wiele powodów do niepohamowanej radości

Oglądając sobotnie spotkanie Manchesteru United ze Swansea City spojrzałam na Wayne’a Rooneya inaczej niż zwykle, przez pryzmat przeczytanej książki. Dostrzegłam w nim jeszcze bardziej cechy przywódcy (został nowym kapitanem zespołu), prawdziwego wojownika, który dla drużyny odda wszystko, dla zespołu jest w stanie poświęcić dosłownie wszystko, nie odpuszcza rywalowi, nie odstawi nogi przy wślizgu, nie odda ani centymetra murawy bez walki. Taki właśnie jest Wazza – niezłomny gladiator Czerwonych Diabłów. Przy tym wszystkim trafia do siatki rywali, a przecież on ma dopiero 29 lat, to wiek wręcz  idealny dla piłkarza. Na dzień dzisiejszy nie jestem w stanie powiedzieć, że Wazza nie zaskoczy mnie już niczym. Z pewnością zrobi coś takiego (pewnie nie raz), że szczęka opadnie mi do kolan i nie będę w stanie wyjść z podziwu dla tego piłkarza. Taki jest właśnie Wayne Rooney.

Oglądając sobotnie spotkanie Manchesteru United ze Swansea City spojrzałam na Wayne’a Rooneya inaczej niż zwykle, przez pryzmat przeczytanej książki. Dostrzegłam w nim jeszcze bardziej cechy przywódcy (został nowym kapitanem zespołu), prawdziwego wojownika, który dla drużyny odda wszystko, dla zespołu jest w stanie poświęcić dosłownie wszystko, nie odpuszcza rywalowi, nie odstawi nogi przy wślizgu, nie odda ani centymetra murawy bez walki. Taki właśnie jest Wazza – niezłomny gladiator Czerwonych Diabłów. Przy tym wszystkim trafia do siatki rywali, a przecież on ma dopiero 29 lat, to wiek wręcz  idealny dla piłkarza. Na dzień dzisiejszy nie jestem w stanie powiedzieć, że Wazzanie zaskoczy mnie już niczym. Z pewnością zrobi coś takiego (pewnie nie raz), że szczęka opadnie mi do kolan i nie będę w stanie wyjść z podziwu dla tego piłkarza. Taki jest właśnie Wayne Rooney.
Mecz na inaugurację sezonu 2014/15 Czerwone Diabły przegrały (sensacyjnie) 1:2. Gola strzelił Rooney, najładniejsza bramka spotkania, ale jestem pewna, że nie miał dobrego humoru po końcowym gwizdku sędziego.