Po bardzo głośnym „Dygocie” nie wiedziałam czego się spodziewać. Jakub Małecki po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem formy i treści. Rzadko sięgam po literaturę polską, w tym przypadku jednak jestem pozytywnie zaskoczona. Wyjątkowa książka napisana w wyjątkowy sposób. 

Czy Ślady są dla każdego? Moim zdaniem – nie. Uważam, że przede wszystkim trzeba posiadać pewną dozę wrażliwości, żeby te historie skłoniły czytelnika do refleksji. Sam styl pisania autora jest bardzo oryginalny i ja jestem jego niezaprzeczalną fanką, ale rozumiem, że mogą zdarzyć się osoby, którym nie przypadnie do gustu. Zadajmy jednak inne pytanie – czy warto prozy Małeckiego spróbować? Jak najbardziej tak. Dajcie mu szansę, a nuż docenicie go tak jak ja! Rzadko to robię, ale dorzucę Wam kolejny cytat, żebyście poczuli klimat, w jakim pisuje Małecki.

„Ślady” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jakuba Małeckiego. To zbiór opowiadań, które czyta się szybko, jednocześnie zauważając, jak przewrotne bywa życie. Niesamowite jest to, w jaki sposób autor połączył wszystkie historie. Żaden bohater nie znalazł się tam przez przypadek. Każde wydarzenie dorzuca swoją cegiełkę do ogólnego obrazu tych życiorysów. Naprawdę podziwiam autora za strukturę i to, jak prostymi, a jednocześnie pięknymi słowami przedstawił każdą malutką historię, która składała się na coś większego.

Książka przeznaczona jest raczej do dojrzalszego czytelnika, gdyż ten lepiej zrozumie cały zamysł utworu oraz doceni  pomysł, na jakim została zbudowana. Być może utożsami się też z którymś z bohaterów, gdyż ich losy kręcą się wokół wielu tematów, które są nam bliskie. 

Opowiadania wprawią w zadumę i skłonią do zastanowienia nad swoim życiem. A ze swojej strony napiszę już tylko jedno: polecam, warto przeczytać.

Od Dygotu miałam duże oczekiwania względem twórczości Jakuba Małeckiego, ale już po samym skrócie fabularnym na tyle okładki wiedziałam, że to nie będzie zła książka. To książka o przemijaniu, szukaniu siebie i walki z szaleństwem, tęsknocie, miłości. To portret wielopłaszczyznowy, który na długo pozostaje w człowieku po jego przeczytaniu. W zasadzie nie da się napisać niczego złego o Śladach. Jest tu wszystko. Po prostu. Takie książki chce się czytać.

Historie przemawiają, emanują wdziękiem, chętnie wchodzimy w ich świat, zagłębiamy się w kolejne wątki, instynktownie starając się ze skrawków scenariuszy ludzkich losów stworzyć harmonijną całość, dostrzec spójność przebijających przesłań, wielobarwnych wspomnień, uznać wartość faktów, odczuć przyjemność ich interpretacji. Z zainteresowaniem i satysfakcją odbywamy tę podróż, widocznymi lub ukrytymi dowodami istnienia tego, co nam bliskie i znane. Doszukujemy się wspólnych powiązań, zależności między bohaterami, w znacznym stopniu także podobieństwa z nami samymi. Zrozumieć istotę jakości egzystencji, cykl nieustannego trwania, nieuchronnej wymiany pokoleń. Każdy z nas pozostawia coś po sobie, czasem coś namacalnego, efekt twórczości, albo nieuchwytnego i pozornie niezauważalnego, jak wpływ na życie innych, determinowanie ich przeznaczenia, inspirowanie działań i zachowań. Świadomie lub nie, odciskamy własne ślady, gubimy szczątki i rozrzucamy okruchy, tropimy innych podążając ich szlakami, przecinamy ścieżki, przyglądamy się równoległym marszom. Zbieramy bagaż doświadczeń, dzielimy go z bliskimi i znajomymi, zyskujemy, tracimy, wymykamy się definicjom, walczymy o indywidualność w tłumie, balansujemy na granicy szaleństwa. Szybko wniknęłam w klimat „Dygotu”, jeszcze mocniej zaangażowałam się w „Ślady”. Przyznaję, że coraz bardziej rozsmakowuje się w twórczości Jakuba Małeckiego, ogromna radość i zadowolenie, że powstają takie książki, ciekawe czym jeszcze zaintryguje nas pisarz, będę wyczekiwać. 

Serdecznie polecam „Ślady” wszystkich, którzy uważają, że polscy autorzy nie potrafią pisać. Robię to z czystej przekory, bo wiem, że Jakub Małecki pokaże Wam, że umieją – i to jeszcze JAK! Jego fanów na pewno nie muszę dodatkowo zachęcać – „Ślady” udowadniają, że „Dygot” nie był jednorazowym wyskokiem przeciętnego autora. A jeśli nie macie nic do polskich pisarzy, ale tego konkretnego jeszcze nie poznaliście – i tak Wam polecam. Warto czasem zatrzymać się w pędzie przez świat, a Jakub Małecki może nam to ułatwić… 

Jeżeli mam stwierdzić, czy wam to polecam to nie potrafiłabym. Mi się ta książka strasznie spodobała i polecam ją każdemu. Jednak wiem, że każdy ma swój gust. Jeżeli jednak zachęciła cię moja, lub jakakolwiek inna recenzja tej książki ( albo okładka, która swoją drogą jest przecudowna♥) to nie zastanawiaj się tylko sięgaj po nią. Jest to moja pierwsza przeczytana książka z tego gatunku i pierwsze spotkanie z twórczością tego autora i mogę stwierdzić śmiało, że jak najbardziej udane. Jeżeli jesteście ciekawi to polecam!

Jakub Małecki budzi podziw nie tylko formą, jaką nadał swojej książce, ale w równej części i treścią. Język, warsztat pisarski są już charakterystyczne dla pisarza, wypracowane, ambitne, nieprzeciętne i wyjątkowe, jego własne. Styl narracji przenosi nas w miejsca akcji, blisko bohaterów. Podglądamy. Podsłuchujemy. Jesteśmy w ich świecie. To osiągnięcie wielkich, największych literatów.

To bardzo autentyczna książka. O ludzkich problemach, porażkach i sukcesach. „Ślady” są pozycją o życiu, dającą do myślenia. Małecki stworzył portret każdego z nas. Ciebie, mnie czy któregoś z naszych sąsiadów. Pokazał jak odmienne są ludzkie losy i jak mocno potrafią się przy tym zazębiać. Bez dwóch zdań jest to pozycja po która aż chce się sięgnąć.

Podoba mi się konstrukcja fabuły, jest niebanalna i zupełnie niepodobna do pozycji jakie mam okazję czytać na co dzień. Pobudza do myślenia oraz zmusza do kontemplacji nad tematami w niej zawartymi. Każdy z nas może znaleźć w niej dla siebie miejsce. Muszę koniecznie wspomnieć o cudownej szacie graficznej i tytule, który z całą pewnością nie był przypadkowy. Idąc śladami bohaterów rozpoczynamy wędrówkę, podglądając kolejne końce świata.

Nie miałam okazji do tej pory poznać żadnej innej pozycji autora, jednak poetycki język, klimat rodem z baśni i umiejętność kreowania postaci w sposób interesujący, bez względu na wiek, pleć i status bohatera, skłania mnie do zapoznania się z innymi książkami Jakuba Małeckiego. Do swojej listy dopisuje słynny „Dygot”, tymczasem polecam Wam „Ślady”. 

Czego by nie napisać o „Śladach”, zawsze dojdzie się do wniosku, że jest to po prostu świetna książka. Odsłaniająca życie zwykłych ludzi, którzy w tej swojej zwyczajności są niezwykli. Rozsiani po całej Polsce żyją w swoich małych światkach, które kiedyś się kończą. Koniec jest różny – wyczekiwany lub za szybki i niespodziewany, jednak zawsze nieunikniony. Ludzie zostawiają ślady. A my, czytelnicy, możemy je odnaleźć w książce Małeckiego. 

Podoba mi się, że Jakub Małecki w Śladach nie moralizuje, nie popada w egzaltację, nawet nie podpowiada interpretacji wydarzeń – tę ostatnią czynność pozostawia czytelnikowi. To on ostatecznie zdecyduje, czy taka wizja nieuniknionej części życia zwyczajnie mu odpowiada. 

 

Jedna z ciekawszych, zdecydowanie wartych uwagi pozycji wydawniczych tej jesieni. Według mnie lektura obowiązkowa. 

 Myślę, że Ślady Małeckiego to idealna lektura na nostalgiczne, jesienne wieczory. To pełna refleksji książka o indywidualnych końcach świata, o życiu oraz przemijalności. W swej prostocie niezwykła oraz urzekająca, choć miejscami niezwykle szokująca. To historia dosadna i metaforyczna, w swej formie piękna oraz historii melancholijna. Zdecydowanie warta poznania. Jej lektura jest stosunkowo szybka, jednak historie w książce zawarte na długo nie opuszczają myśli. Mocna, intrygująca oraz angażująca. Już pierwszy rozdział jest niezwykłą zapowiedzią tego co czego Was na dalszych etapach. Szczerze polecam tym, którzy lubią trochę pomyśleć oraz pochylić się nad życiem jednostki.

„Ślady” to z całą pewnością pozycja warta polecenia. Książkę, ze względu na lekki styl autora i krótkie historie, czyta się przyjemnie i szybko. Co ważne, jest to tytuł zapadający w pamięć i angażujący myślenie; pokuszę się nawet o stwierdzenie, że jego lektura może w pewien sposób zmienić sposób myślenia o życiu swoim i innych ludzi. Przyjemność z lektury podkreśla specyficzne poczucie zaniepokojenia, które towarzyszy czytelnikowi. Warto dodać, że jest to tytuł, którego nie można jednoznacznie zaszufladkować – dzięki temu każdy znajdzie w nim coś wartego uwagi. Dla mnie „Ślady” to fascynująca antologia ludzkich dramatów, której potencjał nie został jednak wykorzystany w całości. Czego zabrakło? Cóż, myślę, że czynnika podobnie nieuchwytnego jak ten, który spaja stworzone przez Małeckiego historie.

Wszyscy doczekamy własnego końca świata, dlatego tak naprawdę liczy się tylko to, jakie ślady po sobie zostawimy. Nieważne, jakie życie wiedziemy – przykład Chwaściora, który poza fujarką nie miał tak naprawdę niczego a zapadł w pamięci tylu osób dowodzi tego doskonale. Ważne jest co zrobimy z tym co mamy w rękach.  Lektura zostawiła po sobie niezatarty ślad, podobnie jak autor którego książek będę od teraz wypatrywać z niecierpliwością.

Bohaterami są ludzie w różnym wieku i o różnym statusie społecznym, dobrzy i źli, połączeni rodzinnymi więzami lub zupełnie sobie obcy. Próżno szukać w tej opowieści sielankowej atmosfery, „Ślady” to w dużej mierze książka o umieraniu, prywatnym końcu świata, bo śmierć czeka każdego z nas. Przez całą lekturę przypominał mi się wiersz „Piosenka o końcu świata” Czesława Miłosza i ośmielam się twierdzić, że oba utwory mają wiele wspólnego. Rodzimy się i umieramy, to nasz początek i koniec świata, nic nie trwa wiecznie.

„Ślady” Jakuba Małeckiego to niezwykle sugestywna opowieść, doskonała proza i jedna z lepszych książek, które przeczytałam.

Ślady to opowieść o życiu i o tym, co nam towarzyszy podczas tej wędrówki ku końcowi. Znajdziemy tu postacie i ich  myśli, przez które możemy zastanowić się nad własną egzystencją. Każdy z nas jest inny, każdy ma inne marzenia i troski, cele. To, czy im sprostamy zależy wyłącznie od nas. Niekiedy są to wybory, które wyjdą nam na dobre, zaś czasami może być odwrotnie. Jeśli szukacie książki z głębszym przesłaniem, która może w pewien sposób wpłynąć na sposób postrzegania życia, ta pozycja jest dla Was. Przez liczne portrety ludzi, każdy odnajdzie tu cząstkę siebie; choćby najmniejszą. 

Dzięki tej książce dowiecie się, jakie uczucie wywołuje zgrzytanie zębami, jak znieść ukłucia w żołądku od postrzału, który będzie śnił się po nocach. A łzy? Łzy same płyną od początku aż po kres ostatniej kartki. „Śladów” nie można przeoczyć, nie wolno wręcz przejść obojętnie. Jest to absolutnie trafiona pozycja na szarą jesień i obowiązkowa lektura dla ceniących piękno.

Ślady Kuby Małeckiego to powieść, którą autor po raz kolejny zaskakuje swoją dojrzałością, i umiejętnością opisywania całego spektrum ludzkich emocji.

Z jednej strony niepokoić może u młodego pokolenia twórców to chwytanie się tematyki nostalgicznej, smutnej, oscylującej w rejonach roztrząsania istoty śmierci i jej uwarunkowań.

Nie zmienia to faktu, że Ślady to powieść znakomita, którą warto przeczytać.

Po przeczytaniu zarówno „Dygotu” jak i „Śladów” uważam, że nowa książka Jakuba Małeckiego jest lepsza. Zdecydowanie trafia do mnie bardziej. Jest napisana we wspaniałym stylu. To wiele historii, które zmuszają do przemyśleń nad życiem i śmiercią. Temat przemijania jest tutaj niebanalnie ujęty. Opowiadania, zawarte w tej książce, ukazują także potęgę wspomnień. Wspomnień, dzięki którym ludzie, którzy odeszli z tego świata, wciąż żyją w naszej pamięci.

Uważam, że  „Ślady” z pewnością spodobają się tym, którzy są zachwyceni poprzednią powieścią autora. Przypadnie do gustu także tym poszukującym bardziej wymagającej lektury, skłaniającej do refleksji. Gorąco polecam.

Ślady Jakuba Małeckiego są bardzo autentyczną, mądrą i interesującą książką- opowiadającą o ludziach z różnych środowisk. Wszystkich- bogatych, samotnych, otoczonych rodziną- łączy nieszczęście, które nadchodzi z zaskoczenia. Godna polecenia pozycja, która pokazuje, że po życiu powinno się spodziewać wszystkiego. 

Książka Małeckiego to po prostu polska proza najwyższej próby, i nie ma co się nad tym dłużej rozwodzić. Moje serce co prawda należy do Dygotu, ale po Ślady - jeżeli jeszcze się tego nie zrobiło – naprawdę warto sięgnąć. Bo nawet jeśli nie odnajdziemy wszystkich tropów, powiązań między postaciami czy ukrytych smaczków, będziemy mogli przez kilka godzin obcować ze sztuką wysoką. A to przyda się każdemu z nas, niezależnie od płci, przekonań politycznych i pochodzenia.

Jest wiele kilkusetstronnicowych książek, które okazują się mocno przeciętne, mimo tego, jaki miały potencjał. W tym przypadku, te kilkustronowe opowiadania trafiają w sedno i przemawiają wprost do czytelnika, jednocześnie angażując go w rozgrywające się tu historie. Ślady to powieść bardzo uniwersalna, a Małecki wplótł w jej treść ponadczasowe wartości, których już sami możemy się doszukać. To jedna z tych książek, które czyta się powoli, rozważając każde zdanie, a kiedy już przewróci się ostatnią stronę, wtedy uderza nas świadomość, jak prawdziwa jest to książka. Polecam każdemu bez wyjątku, a sama już czekam na okazję, aby sięgnąć po dalszą twórczość autora.

Małecki jest w formie, zarówno pomysły na teksty, jak i ich dopracowanie i tak zgrabne utkanie w literacki kilim ukazuje, że ten młody autor ciekawie się rozwija i nie spoczywa na laurach. Do tego piękny, bogaty język, polszczyzną autor operuje bardzo dobrze, zwraca uwagę na to, jak pisze, co niestety wcale nie jest już tak częste, a powinno być przecież normą.

Sądzę, że cząstka tego świata będzie przy mnie jeszcze bardzo długo, jak i nie na zawsze. Chyba że zacznę mieć zaniki pamięci to wtedy, zapewne zapomnę. Nie omieszkam jak najszybciej zdobyć „Dygotu” i jeszcze pozwolić sobie chwilę zatracenia w świecie pełnym ludzkich historii. Książka wydawałaby się jak każda inna, po przeczytaniu zapowiedzi z ostatniej strony spodziewałam się, że może mnie czymś zaskoczyć, ale że aż tak bardzo będę zafascynowana kreacją świata — tego nie byłam w stanie przewidzieć. Cóż mam więcej powiedzieć? Polecam. Przekonajcie się sami, bo warto.

Mimo wszystko uważam „Ślady” za książkę interesującą i raczej udaną. Autor wychodzi z meandrów banalnej symboliki obronną ręką głównie dzięki temu, że udało mu się uniknąć jakiejkolwiek egzaltacji, o którą nietrudno przecież w historiach, ekhm, o życiu i śmierci. Język Małeckiego jest jednocześnie poetycki i prosty; jego opowieści są jednocześnie tragiczne i zwyczajne, codzienne, znane. Nie jest to literatura, która czytelnika połyka i wypluwa jako kogoś zupełnie innego, ale można się w niej trochę zagubić. Wystarczy podążać po śladach.

Bohaterowie mierzą się ze swoją egzystencją i stopniowo uświadamiają sobie, że nigdy nie uda im się osiągnąć tego, co sobie wymarzyli. Podążają jednak własną drogą, bo tylko jedno życie jest im dane, nawet jeśli ich największym pragnieniem jest ucieczka od losu – na przykład skrywając się w wykopanej jamie. Postacie łączy sama śmierć, ona tu się pojawia jako coś stałego i pewnego. Widzimy, jak życie potrafi zaskakiwać. Bohaterów łączy też przeszłość, choć nie zawsze oni sami mają tego świadomość. Skąd bierze się ich nadwrażliwość? Na to pytanie trudno znaleźć łatwą odpowiedź. Tak jak w „Dygocie” nie zabraknie tu odmieńców, ludzi zawieszonych między jawą a snem. Czytając „Ślady” dostrzeżemy, że ich los stanowi element układanki. Z bliska wyglądają może dziwacznie, ale z perspektywy i pewnego oddalenia, jaki umożliwia czas oraz przestrzeń, powstaje ciekawy oraz zaskakujący wzór, tworzony przez kalejdoskop nazywany życiem. W powieści, w której ukazano tak wiele śmierci, ratunkiem dla bohaterów staje się pamięć. Właśnie ona ocala oraz daje nadzieję i pocieszenie.

Wartość dodaną w przypadku omawianej książki stanowi przepiękny i sugestywny język, jakim posługuje się pisarz. Małecki ma łatwość w wywoływaniu w czytelniku rozmaitych emocji, prezentacji nieledwie namacalnej rzeczywistości, w której rozgrywają się historie jego bohaterów. Ci ostatni zaś są na tyle silnie zakotwiczeni w świecie, że mogliby być naszymi sąsiadami, co sprawia, że poszczególne sceny generują znacznie większy ładunek emocjonalny.

Ślady to kolejny krok do przodu w literackiej karierze Małeckiego, kolejny krok, w którym widać jego rozwój jako pisarza i wyraźnie zaznaczone cechy dystynktywne dla jego twórczości. Jak to powiedział redaktor Michał Nogaś „Ślady to dowód na to, że Dygot nie był przypadkiem”.

Niełatwo zrecenzować taką książkę, niełatwo oddać jej emocje; pozycje takie jak Ślady trzeba przeczytać samemu i samemu też wysnuć wnioski. Jedni będą zachwyceni, inni powiedzą, że to nic nadzwyczajnego. Jak zawsze. Cała ta opinia, kiedy czytam ją teraz od początku, jest chyba aż nazbyt pozytywna. Żeby było więc jasne – Ślady nie zbawią świata, nie są też nie wiadomo jakim literackim szczytem, jednak warto się z nimi zapoznać. Małecki zadaje pytania, a nam chce się poznawać dalsze historie, chce się szukać odpowiedzi.