Dla fanów serialu mogę jedynie jeszcze dorzucić taką zachęcającą uwagę. Czytelnik (a już na pewno czytelniczka) bez trudu rozpozna styl Hanka Moody’ego w lekturze Bóg nas nienawidzi, pomimo faktu, że nie przeczytał(a) do tej pory ani jednego słowa jego autorstwa. Postawa, sposób mówienia i zachowania tego fikcyjnego – jak by nie było, a szkoda! – bohatera rysuje się w powieści w sposób niesamowicie wyraźny.

Mimo wszystko, muszę przyznać, że książkę czytało mi się dość przyjemnie i może być ona świetną odskocznią od trudniejszych lektur. Taka po prostu relaksująca opowieść o – moim zdaniem – nierealnym życiu młodego mężczyzny. Chociaż liczyłam na coś innego, nie żałuję, że przeczytałam tę pozycję i myślę, że wierni fani serialu mogą wszystko wybaczyć i dla nich przeczytanie tej książki, to będzie wielka przyjemność.

Wcześniej miałam okazję czytać „Kodek Bracholi” Barney’a Stinsona, jednakże tym razem w ręce wpadł mi tytuł autorstwa Hanka Moody’ego, głównego bohatera serialu Californication, który swego czasu podbił moje serce. O jakiej książce mowa? Słynnej „Bóg nas nienawidzi”, która doczekała się nawet swojej ekranizacji pod tytułem Crazy Little Thing Called Love. Ci, którzy mieli okazję oglądać Californication świetnie znają Hanka – wszak w głównej mierze, to do nich kierowana jest ta pozycja. Teraz, czytając „Bóg nas nienawidzi” mamy okazję zanurzyć się nieco głębiej w młodość tego ogarniętego seksualną żądzą faceta, wciąż szuka sobie miejsca w świecie.

Polecam, ale nie tym, którzy serial znają i uwielbiają- mogą się bowiem lekko zawieść, z serialowego Hanka Moody’ego jest tu niewiele. Troszkę mniej tego jego specyficznego humoru. Niemniej jest to ciekawa pozycja, doskonała na letnie wieczory. Lekka z nutką głębi, tak jak lubię :)

Sama nie wiem co mam myśleć o tej książce. Sięgnęłam po nią, bo ciekawość okazała się silniejsza niż zdrowy rozsądek. Otwierając „arcydzieło” na pierwszej stronie zakładałam, że czeka mnie lektura soft-pornograficzna o braku jakiegokolwiek sensu i logiki. Pomyślałam tak, ponieważ oglądałam kilka odcinków serialu „Californication” i nie zostałam jego fanką – zorientowałam się dość szybko, że to bajka o alkoholiku i totalnym zerze życiowym, który jakimś cudem jednak przyciąga do siebie tabuny lasek i przygłupich fanów jego „wielce szanownej i genialnej” osoby. Trudno więc nie pomyśleć, że książka okaże się równie bezsensowna i przygłupia… a tu zonk! Co prawda nie zaliczyłabym powieści do literatury wysokich lotów, ale spędziłam z nią całkiem miły czas. Przez pierwszych 30 stron czułam się zniesmaczona i poirytowana głupotą Hanka, ale później moje podejście zmieniło się i nawet nie wiem kiedy, ale jego opowieść o swoim zwariowanym życiu wciągnęła mnie i zaintrygowała. Hank odstawia takie odpały, że normalnego człowieka to już by z pięć razy zastrzelili i zakopali. Nie jest to jednak historia nieprawdopodobna i oparta o kiepskie science fiction – osobiście znam takiego jednego kolesia, który pomimo zbliżającej się trzydziestki nadal żyje jak osiemnastoletni utracjusz bez planów i presji, cudem unikając poważniejszych konsekwencji swoich zwariowanych przygód. Tak więc czytając powieść Hanka czułam się tak, jakbym po kryjomu grzebała w pamiętniku swojego kumpla ;) Język jest „soczysty”, obfity w dosłowne określenia części intymnych (sorry, ale nie mogę być tak dosłowna, jakbym tego chciała. Cenzura czuwa!), po męsku sprymitywizowany i dosłowny aż do bólu. Pozycja z całą pewnością spodoba się nie tylko fanom serialu, ale i postronnym i sceptycznym czytelnikom którzy, jeśli tylko pozwolą sobie na chwilę słabości i dadzą się porwać medialnej sławie książki, mogą odkryć coś całkiem nowego na oceanie literatury. Coś nieco lepkiego i obleśnego, ale i w niewytłumaczalny sposób pociągającego.

Wiele osób sięgających po tą książkę oczekuje od niej świetności, jaką daje serial. Przeczytałem kilka opinii odnośnie tego, że powieść w ogóle przecież nie jest związana z serialem! Ale przecież kto zapewniał, że tak będzie? Bóg nas nienawidzi to dzieło, które przeplata się gdzieś w fabule znanego serialu, lecz nie jest jego częścią. Tak naprawdę jest to tylko wizja tego, co mogło kiedyś dziać się z głównym bohaterem Californication i… bardzo dobrze! Przez to właśnie staje się oryginalna i w pewien sposób autonomiczna. Książka Hanka Moody to całkiem odrębna historia, która opowiada o nowojorskim życiu, o używkach, miłostkach, seksie i przygodzie a także o złudnym poczucie szczęścia, którego niestety wyżej wymienione rzeczy nie zapewniają. Zbieżność autora i tytułu na pewno jakoś nawiązuje do całokształtu i idei serialu, lecz nie jest to przeniesiony na karty książki scenariusz. Być może wiele osób rozczaruje się treścią książki, dla mnie jednak jest to bardzo ciekawa, pouczająca i intrygująca historia, którą przeczytać naprawdę warto! Zachęcam zatem do sięgnięcia po lekturę, oczywiście zarówno fanów Californication jak i osób całkowicie niezaznajomionych z serialem.

Komu więc mogę polecić książkę Bóg nas nienawidzi? Na pewno wiernym fanom serialu, którym odtwórca głównej roli, David Duchovny, skradł serce już w 2007 roku, ale i osobom, które dotychczas nie zaprzyjaźniły się z Hanky’em Moody’m, ale słyszały wiele pozytywnych opinii o produkcji. Książka jest szkicem, formą nakreślenia atmosfery panującej w produkcji,  a zarazem rzetelnym przedstawieniem charakteru głównego bohatera. Mam szczerą nadzieję, że wszyscy odnajdziecie w niej „coś dla siebie”

Książka jest dla wybranych, bo moim zdaniem nie każdego zainteresuje. Tytuł dość kontrowersyjny, skłania do refleksji. Po przeczytaniu, wszystko staje się jasne, skąd pomysł u autora na taką, a nie inną okładkę.

Nie wiem, co myśleć o tej książce. Można ją kochać lub nienawidzić, ale na pewno nic pośrodku. Ja jednak nie uważam jej za genialną powieść i odradzam lekturę konserwatywnym starszym paniom. Mogę ją polecić za to osobom, które nie boją się kontrowersyjnych sytuacji i chcą dowiedzieć się co nieco o życiu dilera.

Seks, narkotyki, alkohol – nie zaskoczyło mnie to. Swego czasu oglądałam Californication. Choć niewiele pamiętam z tego serialu, to na stałe utrwalił mi sie obraz głównego bohatera: mężczyzny w sile wieku, zachowującego się jakby miał co najmniej dwadzieścia lat mniej, sprowadzającego do łóżka wszystko co nie ucieka na drzewo i nie leży dwa metry pod ziemią. Spodziewałam się natomiast ciekawszej fabuły. Zawiodłam się. Książka ma mało stron, zaledwie dziesięć ponad dwieście, gdyby zmniejszono interlinie skróciłaby się do setki. Od zawsze książki reklamowane w serialach, jakoby napisane przez ich bohaterów robią furorę. Dzięki temu, że są już z góry rozreklamowane, zaciekawiają fanów. W końcu o czym mógł napisać Hank Mody, Basia Jasnyk, Barney Stinson czy inna sławna, wyimaginowana postać. Prawda jest jednak taka, że w większości przypadków czeka nas rozczarowanie. To co dzieje się na ekranie telewizorów odbiega, od tego co zostało napisane w książce. Czasami mam wrażenie, że są to wymuszone powieści na potrzebę zwiększenia popularności. Szczerze powiedziawszy nie wydałabym na „Bóg nas nienawidzi” trzydziestu złotych. Żałuję, że Moody nie istnieje naprawdę, gdyby to on napisał książkę, zapewne miała by ona lepszą opinię i ocenę. A teraz plusy, żeby nie było, że wszystko jest kompletnym dnem. Spodobała mi się okładka, o dziwo, w końcu nie ma w niej nic szczególnego. Zwykła czarna szata graficzna z biało-czerwonym napisem. Czasami siła tkwi w prostocie. Wychwyciłam parę fajnych cytatów, które zapisałam w swoim kajecie, co również zaliczam do pozytywów. Od drugiej połowy fabuła staje się nieco ciekawsza, choć godne uwagi są praktycznie wątki z kobietami.