Jako, że książka Rebello była punktem wyjściowym głośnego kinowego obrazu zatytułowanego „Hitchcock” można domniemywać, że adaptacja ma z nią wiele wspólnego. Nic bardziej mylnego. Podczas, gdy film najmocniej skupił się na pożyciu małżeńskim reżysera (czego chciał sam Rebello) to „Nieznana historia Psychozy” od początku do końca stanowi zbiór informacji odnośnie sfery zawodowej Hitchcocka – Alma jest jedynie wzmiankowana. To nie jest książka dla wielbicieli beletrystycznych dramatów tylko zbiór unikalnych informacji dla prawdziwie fanatycznych widzów „Psychozy” (czyli dla mnie) oraz czytelników zainteresowanych procesem powstawania filmów. Jak dla mnie Rebello napisał coś niesamowitego, do czego często będę wracać i czego nigdy nie zapomnę!

Książka ta była dla mnie niezwykle interesująca również dlatego, że pojawiają się w niej ciekawe tytuły książek i filmów, które koniecznie muszę teraz poznać. Dawno nie czytałam żadnej książki z tak nieskrywanym napięciem, mimo że nie jest to żaden thriller, horror czy gorąca historia miłosna. Stephen Rebello w „Alfred Hitchcock. Nieznana historia “Psychozy”” przedstawił kulisy powstawania filmu i zaprezentował wielkiego reżysera tak, że nie sposób jest się oderwać od lektury tej książki. Mam również zamiar wybrać się na film „Hitchcock”, który według słów Rebello ma być „miłosną opowieścią z nożem w tle”, gdzie w rolach głównych gra Anthony Hopkins, Helen Mirren i Scarlett Johansson. W tej chwili mogę tylko polecić tę książkę, żywiąc głęboką nadzieję, że i dla Was okaże się ona być pasjonującą lekturą, pełną zaskakujących ciekawostek.

„Alfred Hitchcock. Nieznana historia Psychozy” jest dokładnie tym, co sugeruje tytuł – szczegółowym opisem powstawania jednego z najsłynniejszych filmów w historii kina. Stephen Rebello podchodzi do tematu bardzo metodycznie – po kolei opisuje wszelkie aspekty powstawania filmu. Zaczyna od historii autentycznego pierwowzoru Normana Batesa, czyli Eda Geina. Potem pisze o historii powstania książki Robeta Blocha, czyli literackiego pierwowzoru filmu. Następnie mamy już film – sylwetka Hithcocka i jego aktualna sytuacja w branżu filmowej, przyczyny dla których sięgnął właśnie po książkę Blocha (ze szczególnym uwzględnieniem odpowiedzi na francuskie „Les Diaboliques” Henri’ego-Georges’a Clouzota), a dalej kolejne fazy produkcji. Nie mogło zabraknąć zmagań z cenzurą, a oczywiście obszerne fragmenty są poświęcone najsłynniejszym scenom – morderstwu pod prysznicem (wraz z kontrowersjami na temat tego, kto i w jakim stopniu był twórcą tej sceny)i zabójstwu na schodach domu Batesa. Rebello oddaje głos osobom, które brały udział przy produkcji (i mógł z nimi o tym porozmawiać), nie zabraknie u niego też omówienia obsady, scenografii, innowacji reżyserskich, udźwiękowienia, muzyki i oczywiście niestandardowej kampanii promocyjnej. Słowem – szczegółowe omówienie wszystkich aspektów związanych z filmem.

W swojej publikacji autor jak ognia unika wszelkich prób interpretacji słynnego dzieła. Nie bawi się w filmoznawcę, fanatykiem też sam siebie nie określa. Wchodzenie w detale czysto techniczne produkcji jest przytaczane tylko wtedy, kiedy wymaga tego naszkicowanie szczegółów dla czytelnika. Przechodzimy wraz z Rebello przez wszystkie etapy powstawania „Psychozy” coraz bardziej zafascynowani trybem pracy Hitchcocka oraz jego – nomen omen! – nacechowanym swoistą psychozą podejściem do artystycznych wyzwań. Historia „Psychozy” rozpoczyna się wraz z zabójstwem popełnionym przez niejakiego Eda Gaina, którego zbrodnie przelał na papier Robert Bloch w powieści pod tym samym co późniejszy film tytułem. Po sprzedaniu praw do ekranizacji Hitchcockowi śledzimy mozolne petraktracje reżysera ze studiem Paramount, budowanie budżetu, scenariusza, ekipy tworzącej film. Kolejne wersje scenariusza, niekończące powtórki ujęć, trudne dni zdjęciowe – Rebello naświetla to wszystko, starając się uciec od nudy, którą u przeciętnego czytelnika mogą wywoływać opisy „fimowego rzemiosła”.

Sam autor, mimo zapowiadanej obiektywności, nie jest w stanie ukryć jak wielką fascynacją darzy dzieło Hitchcocka. Być może właśnie jego podekscytowanie zadaniem sprawia, że mimo wielu stron poświęconych nie do końca interesującym opisom, książkę czyta się bardzo dobrze. Rebello przenosi nas na plan „Psychozy”, a swoje dzieło kieruje nie tylko dla filoznawców i fanów brytyjskiego reżysera, ale też dla każdego, kto poddał się mrocznej magii kultowego dzieła. Na szczęście kulisy tworzenia owej magii nie odbierają „Psychozie” uwodzicielskiej mocy, co więcej – budzą apetyt na kolejny seans.

Osobiście, nie jestem wielką fanką biografii, lecz ta książka naprawdę mi się spodobała i polecam ją każdemu miłośnikowi książek i  nie tylko. Przede wszystkim urzekł mnie tytuł: „Alfred Hitchcock. Nieznana historia Psychozy”, bo brzmi on dość tajemniczo. Na podstawie powieści wyprodukowano film pt. „Hitchcock”, w którym role główne wcielili się Anthony Hopkins i Scarlett Johansson.

Książka Rebello to świadectwo rodzącej się legendy, filmu kultowego mającego ogromne znaczenie dla kinematografii z jego suspensem, tematyką i sposobu w jaki został ujęty. To także obraz ukazujący, w jak krótkim czasie film, który miał być zwykłym ‚szokerem’ stał się wielkim kasowym przebojem, przerastającym swojego twórce, który z pewnych względów zdaje się nienawidził swojego dzieła. Obejrzyjcie film jeśli tego nie zrobiliście, potem przeczytajcie książkę, którą polecam z czystym sumieniem.

Czytając „Nieznaną historię…” poznajemy kulisy nie tylko powstania samego filmu, ale i mamy dokładny obraz tego jak pracę na planie odbierali sami aktorzy. Pełna unikalnych wywiadów książka, jest nie tylko poniekąd biograficzną opowieścią snutą przez wiele osób, ale i dokładnym odzwierciedleniem małej obsesji Hitchcocka, który nie tylko z trudem dążył do perfekcji podczas kręcenia filmu, ale i jak trudno było mu potem stworzyć coś nowego. Poznajemy nieco zawiły sposób rozumowania samego – już nieżyjącego – Alfreda. Zwykł mawiać, że „Film powinien być mocniejszy niż umysł” – co coraz częściej możemy zaobserwować we współczesnym kinie, choć przypuszczam, że więcej w filmach jest fikcji twórczej niż faktu czy rzeczywistości.
Scena z nożownikiem stała się legendarna i jakby na to nie spojrzeć, każdy współczesny film grozy w jakiś sposób wzoruje się na filmach Hitchcocka. Często mawia się, że każdy geniusz musi kiedyś oszaleć lub każdy geniusz ma swoje fanaberie. Fanaberią samego Hitchcocka była „fiksacja” na punkcie morderstw.

Książkę mogę polecić każdemu miłośnikowi „starego” kina i twórczości Alfreda Hitchcocka.