Recenzja w formie graficznej:

Recenzja w formie graficznej:

Recenzja w formie graficznej:

Narrator jest elokwentny, dowcipny i nieźle poinformowany. Można się przy okazji sporo dowiedzieć. W końcu, kto z młodych słuchaczy zna dziś nazwiska: Wyrobek, Majdaniec, Burano, Krzeczek, Podgajny, Skowroński? I dziesiątki innych. A przecież bez nich, jak i bez późniejszych, również tu opisywanych i fotografowanych, gwiazd jak Niemen, Grechuta, SBB, Breakout czy Skaldowie nasza współczesna kultura popularna byłaby o wiele uboższa. Nasza kultura w ogóle. Ta książka to istotny dokument przemian społecznych, obyczajowych i kulturowych.

Przywołując dawne czasy i ludzi Karewicz bywa cyniczny i merkantylny. Na tym zresztą opiera swe główne tezy o powstaniu i rozwoju rock’n’rolla w Polsce. Dlatego na jego zdjęciach pojawiają się nie tylko pierwszoplanowe gwiazdy. Są też koncerty i festiwale, publiczność. A także postaci z backstage’u jak choćby prezentowany ciepło Stanisław Cejrowski czy „ojciec” rodzimego rocka Franciszek Walicki. Zdaniem Karewicza – samego przecież będącego człowiekiem z „tła” – są oni równie ważni, choć w cieniu. To oni współkształtowali oblicze naszej sceny popularnej w głębokim PRLu, kiedy po wojennych spustoszeniach, w nowym ładzie, dopiero w połowie lat 50. zaczęła odradzać się z trudem. 

„Big Beat” to naprawdę znakomita lektura. Książkę czyta się szybko, po skończeniu pozostaje niedosyt. Napiszę więcej – to książka wielopokoleniowa. Najpierw przeczytałem ją ja, potem mój tata, dla którego te historie mają dodatkowy wymiar – pochodzą z czasów jego młodości. Aż chciałoby się zapytać – Panie Marku, ma Pan pewnie jeszcze mnóstwo anegdot w pamięci, a i zdjęć nie zabraknie. Kiedy zatem będzie część druga?

Kiedy na przełomie lat 50. i 60. na Zachodzie zaczynała się kontrkulturalna rewolucja, po naszej stronie żelaznej kurtyny zapanowała panika. Towarzysze partyjni postanowili zablokować napływ nowinek i z uporem trwali w przeświadczeniu, że pieśni patriotyczne dadzą słuszny odpór „wyjcom” z kapitalistycznego świata. Nic z tego! Kurtyna, choć żelazna, nie była już tak szczelna jak dekadę wcześniej, więc i po jej wschodniej stronie zaczęły powstawać zespoły rockowe. Dla niepoznaki wprowadzono nazwę big-beat i poddano twórczość młodych muzyków cenzorskim restrykcjom. Młodzież to zaakceptowała, bo nie miała innego wyjścia. Cały ten big-beat był raczej amatorską kopią młodzieżowej muzyki anglosaskiej. Jak rodziło się to zjawisko w polskiej popkulturze, wspomina Marek Karewicz, specjalista od fotografowania muzyków i świetny gawędziarz. Siłą jego książki są zdjęcia pierwszych polskich artystów rockowych i wiele smakowitych opowieści zza kulis koncertów i sesji zdjęciowych.

Recenzja w formie graficznej:

Recenzja w formie graficznej:

Bogato ilustrowana, solidnie oprawiona, słowem – bardzo dobrze wydana książka „Big-beat” będzie cenną pamiątką dla wszystkich miłośników „mocnego uderzenia”, zarówno tych pamiętających owe czasy, jak i nieco młodszych, zasłuchanych w muzykę starszego pokolenia. Jako lektura „na start” (dla początkujących fanów polskiego rock’n'rolla) podsyci apetyt na więcej, a będzie co trawić – big-beat to danie wieloskładnikowe, chwilami łagodne, innym razem mocniej przyprawione. Spróbujcie muzyki, której Marek Karewicz służył tak wiele lat.

Dość zachwytów! Piękna albumu BIG BEAT nie mogą oddać żadne słowa. By je poczuć, trzeba po prostu wziąć do ręki tę książkę i poświęcić kilka godzin dla fotograficznej podróży do przeszłości, w którą zabiera nas Marek Karewicz. Plecak, prowiant i inne przedmioty będą zbędne. Wystarczy tylko odrobina ciekawości i miłość do muzyki tworzonej w bezpowrotnie minionych już czasach.

Zacznijmy od tego, że Karewicz to niespełniony muzyk, który grał na trąbce z niewielkim pożytkiem dla sztuki. Ale sztuka jednak go potrzebowała, tylko w innej roli. Chwycił więc za aparat (najpierw za wschodnioniemiecką Werrę, aż dorobił się Nikona F301) i fotografował – najchętniej jazzmanów, a przy okazji także znanych estradowców z Czesławem Niemenem, Tadeuszem Nalepą, Czerwonymi Gitarami i Skaldami na czele. Kartkując tę ni to książkę, ni to album, można natknąć się na wiele dotąd niepublikowanych zdjęć Karewicza, wyboru których dokonał kolega po fachu Mirosław Makowski. Bohatera epoki odpytywał natomiast Marcin Jacobson, wyciągając na światło dzienne trochę ciekawostek i dykteryjek na tematy towarzyskie i muzyczne.

Najbardziej niezwykłą opowieść Karewicz rezerwuje jednak dla Czesława Niemena. Swego czasu Rosław Szaybo, słynny polski plastyk i fotograf, który zrobił karierę w Londynie jako projektant płytowych okładek, zaaranżował polskiemu wokaliście spotkanie z branżą na bankiecie u Roda Stewarta. Niemen miał tam być przedstawiony jako nowy nabytek firmy CBS Columbia. Niestety – nie przyszedł. Potem przyznał, że wyczytał w gazecie, że gdzieś na przedmieściach Londynu jest wyprzedaż opon samochodowych. Pojechał na zakupy i nie zdążył wrócić na czas.

Z takimi historiami znakomicie korespondują w książce niektóre fotografie, jak ta przedstawiająca Niebiesko-Czarnych na zaprzężonej w konia furmance. Prawda czasu, prawda ekranu.

Niemen zaimponował fotografowi dopiero piosenką „Czy mnie jeszcze pamiętasz”. Spodobała się również Marlenie Dietrich, która nagrała przebój, zasilając poważnie konto Niemena. Kiedy jednak pojawiła się okazja do wejścia na brytyjski rynek, nie skorzystał z niej. Rosław Szaybo, słynny polski fotograf i artystyczny szef koncernu CBS Columbia, zorganizował w Londynie spotkanie z Rodem Stewartem. Niemen nie przyszedł. Był sceptyczny co do swoich możliwości językowych.

Zaskakujących opowieści w książce jest więcej – o Karin Stanek i Tadeuszu Nalepie, któremu Karewicz poświęcił najwięcej zdjęć. Bonusem są fotosy Rolling Stonesów z ich pierwszego pobytu w Polsce.

„Karewicz Big Beat” to książka unikatowa. Dziennik, wspomnienia, biografia, reportaż i album w jednym. W środku aż roi się od zdjęć często nie publikowanych wcześniej. Od razu czuje się atmosferę tamtej muzyki, stylu życia. To zabawna i przyjemna zarówno dla oka jak i duszy próba powrotu do tego co było, według mnie bardzo udana. Zdecydowanie polecam wszystkim z „tamtego pokolenia”, ale i fascynatom muzyki i ciekawskim bo naprawdę można zatracić się w tej lekturze na całe godziny.

Takie pozycje jak „Big Beat” Karewicza mają to do siebie, że trafiają do wszystkich entuzjastów muzyki, którzy wychylili swoje uczy poza jeden uprawiany gatunek muzyczny. Kto naprawdę interesuje się muzyką, a nie tylko tym, co sam właśnie nagrał, powinien sięgnąć po ten album. Niesamowite, niemal nierzeczywiste, czasami impresyjne, czasami melancholijne, czasami ponadczasowe – takie są właśnie zdjęcia wielkiego Marka Karewicza.

Zaciekawiła mnie historia wybrania takiego, a nie innego tytułu. Big Beat, jak wcześniej wspomniałam był gatunkiem elektronicznej muzyki tanecznej. Co istotne, Karewicz nie lubił tego nurtu. Świadczą o tym słowa:

„Sęk w tym, że on – do czego sam się zresztą przyznaje – big-beatu nie lubił. W efekcie, biorąc aparat do ręki, podchodził do tych artystów trochę inaczej niż do swych ukochanych jazzmanów – inaczej na nich patrzył, co widać na zdjęciach.”

Książkę polecam nie tylko fanom Karewicza czy Jacobsona. Doskonale nada się także dla tych, którym nie obce są klimaty lat ’70 – ’90. Z książki można dowiedzieć się naprawdę wielu ciekawych informacji dotyczących gwiazd polskiej sceny muzycznej czy znanych zespołów. Czytelnikowi będzie dane poznać także inne ciekawe postaci i zespoły. Utwór czyta się szybko i płynnie, a wisienką na torcie są wspaniałe fotografie Marka Karewicza umieszczone na każdej stronie.

Big-Beat to nie tylko tekst opracowany przez Marcina Jacobsona, ale przede wszystkim piękne zdjęcia Karewicza, będące zapisem bezpowrotnie minionych lat, które wielu z nas zna jedynie z opowieści. W albumie pojawiają się fotografie bardzo popularne, które z pewnością wielu z Was kojarzy, jak również te niepublikowane do tej pory. Niektórym daleko do ideału, ale siłą tamtych zdjęć jest nie technika, a zapis czasu. [3] Co istotne proporcja pomiędzy ilością zdjęć i tekstu została idealnie wyważona, dzięki czemu czytelnik nie odczuwa przesytu formy nad treścią. Wydawnictwo SQN po raz kolejny wydało dopracowaną z detalami publikację, która stanie się niezwykle cenną pozycją w biblioteczce pasjonatów muzyki. 

Skrupulatnemu Marcinowi Jacobsonowi zawdzięczamy ocalenie w tym albumie wielu takich opowieści z kręgów muzycznych, które dodatkowo opatrzył on też licznymi komentarzami samych muzyków i piosenkarzy. Ile w nich jest prawdy, a ile „prawdziwego zmyślenia ” – nie ma to już dziś chyba żadnego znaczenia.  Bo choć Marek Karewicz, jak twierdzą niektórzy,  lubi czasami  swoje gawędy dodatkowo „wzmacniać”,  wzbogacać i ubarwiać, to i tak otrzymujemy w ten sposób szeroką panoramę historii polskiej sceny muzycznej kilku kolejnych dekad PRL-u.  A jego fotografie (nawet te czarno-białe) – wraz z przypisanymi im historiami i dowcipnymi autorskimi komentarzami –  były wtedy jak (tu cytat z Jana Himilisbacha) „wprowadzenie elementu baśniowego do szarej rzeczywistości”.