W każdym razie, każda z tych książek jest bestsellerem. Są, według mnie, literackim fenomenem. Książki, które wytyczają nowe trendy i zmieniają perspektywę. Świeżo, oryginalnie, przerażająco, krwawo i bezlitośnie, czego chcieć więcej?
Pochłonęłam „Klucz niebios” i jeszcze mi mało. Ostatnia część będzie musiała być czymś fantastyczno-wspaniałym, aby sprostać oczekiwaniom. Przed autorami trudne zadanie.

O ile na początku spekulowano, że trylogia Freya jest grubo inspirowana ”Igrzyskami Śmierci”, to ten tom obala całą hejterską tezę. Zasady ulegają zmianie, co zamienia jeden z moich minusów przy pierwszej części na plus, bowiem nierealny wydawał mi się fakt, że gracze pozostają niezauważeni, a cały świat wziął za normalność 12 spadających meteorytów. Wreszcie na scenę weszli zwykli śmiertelnicy i ich strach związany z nadchodzącą zagładą. Brawo, Frey.

 

Spotkałam się z zarzutami, że ”Wezwanie” jest zbyt krwiste. Mnie osobiście to nie przeszkadza. I dobrze. ”Klucz Niebios” zarówno na okładce, jak i w treści jest przesiąknięty czerwienią i śmiercią. Momentami nawet taka fanka horrorów i kryminałów jak ja, może mieć dość wymyślnych morderstw i ataków. Nie mogę uznać tego jednak za minus. Gra pobudza dawno skrywane emocje.

  Gdybym miała Wam opisać drugą część na pewno sypałabym spojlerami na prawo i lewo. Jednak powiem, że na prawdę się wciągnęłam. W każdej z części czułam się co najmniej jak w filmie science-fiction. Na prawdę! *taki mały ekranik w głowie* Byłam jednym z Graczy walczących o życie i jeśli miałabym się do czegoś przynać to w sumie na prawdę chciałabym wziąć udział w Endgame – to świat wykreowany prosto z moich snów. Uwielbiam szyfry, zagadki i tajemnicze wskazówki. Zwłaszcza połączony z tym parkur!
          Jest to na pewno seria, która zaciekawi nie jednego, a po jej lekturze aż chce się odnaleźć drugie dno w czymś co tak na prawde go nie ma lub… po prostu kilku meteorytów spadających z nieba.
Książki lądują na honorowym miejscu na półce. Okładkami w stronę obserwatora.

Polecam, ponieważ oryginalność zachwyca. Jest to również pozycja dla każdego: dziewczyny, chłopaka, kobiety i mężczyzny. Myślę, że grupa wiekowa jest nieograniczona, każdy znajdzie coś dla siebie. Ja przekonałam się do brutalności ludzkiej natury, chociaż nie przepadałam za tym motywem w powieściach. Jest to nieliczna z powieści tego typu, przy której myślę, że spodoba się każdemu. Nie jest się w stanie przerwać lektury, bo niebezpiecznie wciąga w wir wydarzeń, milionom osobowości i prawdziwemu zagrożeniu.

W drugim tomie naprawdę sporo się dzieje. Gracze polują na siebie, jedni żeby zabić innych i wygrać, drudzy żeby zabić i zatrzymać Zdarzenie. Do tego jeszcze organizacje rządowe dokładają swoje trzy grosze i okazuje się nawet, że niektórzy wiedzą znacznie więcej o Endgame niż by się zdawało. Dzięki całej akcji i zagmatwanym intrygom nie można się nudzić i aż chce się czytać i czytać żeby dowiedzieć się, co będzie dalej.

Otóż w porównaniu do Endgame, Klucz Niebios to totalna masakra! Nie mam na myśli tego, że ta książka jest zła. Przeciwnie. Pisząc „masakra” mam na myśli to co dzieje się w tej części. Tak jak Wezwanie było wstępem i owszem porywało, ale czegoś mi w tym brakowało, tak przy Kluczu Niebios dostajemy kompletnie co innego. Książka kopie nas po pysku jak banda dzikich kiboli, a my jak ostatni masochista, nie mamy dość. A autorzy nas nie oszczędzają. Krew się leje strumieniami, akcja porywa i nie puszcza nawet na moment, co więcej nawet miłośnicy romansu znajdą tu coś dla siebie, choć nie jest to durny, ckliwy romans rodem ze Zmierzchu czy innego śmiecia. Jedyna rzecz jaka powtarza się z Endgame to wrażenie, że nie czytacie książki akcji ( będącą tak naprawdę projektem multimedialnym na skalę światową ), a uczestniczycie w czymś na kształt porządnej gry komputerowej. W zasadzie nie ma w tym nic dziwnego. 

Jak dobrze wiecie jest to kontynuacja Endgame Wezwanie. I jeżeli jeszcze jej nie czytaliście to uwierzcie, że warto. Jej recenzję znajdziecie gdzieś poniżej :) Jako iż grono bohaterów zmniejszyło się , mogę otwarcie powiedzieć, że nareszcie pozwala się to skupić na poszczególnych wybranych przez nas osobach. No i trzeba przyznać – to nie będzie żadna historia miłosna Sarah i Jago. Czego troszkę się obawiałam. Akcja w tej powieści dzieje się zdecydowanie szybciej, a krew leje się strumieniami. Ogólnie można by rzec, iż książka jest brutalna, ale myślę, że jednak nie bez powodu. Nasi bohaterowie zaczynają mięć pewne wątpliwości do zabijania, co bardzo mnie zdziwiło, lecz pozytywnie. No i nie ma tak dobrze , ponieważ w fabule pojawia się zła postać, coś na kształt diabła czy szatana, która zamiesza nam odrobinę w głowach.

Osobiście stwierdzam, że kontynuacja jest równie dobra , a może jeszcze lepsza od części pierwszej. Śmiało mogę ją wam polecić, bo naprawdę jest tu co polecać. No i pamiętajcie, ze do wygrania jest 250 tys. dolarów w konkursie. Już nie mogę się doczekać części trzeciej.

Endgame to książka dla wielbicieli pędzącej akcji, zagadek i tajemnic. Ja uwielbiam, gdy w książkach znajduję te trzy rzeczy, więc wiedzcie, że mnie Endgame bardzo się spodobało. Oba tomy są moim zdaniem na równym poziomie i ten, kto lubi zaczytywać się w coraz to nowych wizjach końca świata, powinien zapoznać się i z tym opisanym w Endgme, bo jest on naprawdę szeroko rozbudowany i dopracowany w każdym szczególe.

Podsumowując, Klucz Niebios był bardzo dobrą książką. Nawet lepszą niż tom pierwszy. Nie mogę doczekać się jak skończy się ta niesamowita historia i co autor wymyślił na wielki finał. Myślę, że seria ta bardziej przypadnie do gustu fanom fantasy, niż Young Adult ze względu na – na przykład – zbliżającą się apokalipsę. 

Podsumowując książka jest cudowna, wspaniała, świetna. Jest prześliczne wydana, rozdziały są jak zwykle ciekawe, niedługie, a obrazki oczywiście cholernie trudne do rozwiązania :D Powieść czyta się znacznie szybciej i lepiej niż swojego poprzednika, wydawać by się mogło, że autor wpadł w  rytm i dopiero się rozkręca i pewnie będzie miał dla Nas jeszcze nie jednego asa w rękawie i jak to będzie w trzeciej części to może to być najlepsza seria ever! I już nie mogę doczekać się kolejnej części, czyli poszukiwanie Klucza Słońca *.* Tak wiem, że ten post jest chaotyczny, ale nie wiem co napisać, bo nadal jestem w szoku oczywiście miłym :) No i trudno mi opisywać akcje nie rzucając spojlerami, ale chyba udało mi się nic nie spolerowywać, jakbym coś napisała dajcie znać w komentarzach :)

Czy więc Klucz niebios jest godną kontynuacją swojej poprzedniczki? Tak, a nawet uważam, że jest lepszy od Wezwania. Dlatego też jeśli po lekturze pierwszego tomu jesteś sceptycznie nastawiony/a do trylogii Endgame, daj jej jeszcze jedną szansę – może Cię zaskoczyć. A tych co jeszcze się z serią nie zapoznali zapraszam do lektury „Engame. Wezwanie”.

Przy tej książce zdecydowanie nie można narzekać na nudę czy brak akcji – mnóstwo krwi, sporo śmierci, bomby, miecze, meteoryty, CIA i starożytna Arka Przymierza w jednej książce – brzmi to nieprawdopodobnie? Ależ oczywiście! Jednak w tym przypadku, im bardziej nieprawdopodobnie – tym lepiej! Podobało mi się nawet to, że jeden z graczy był prawdziwym psychopatą. Co więcej, był psychopatą, który na swój pokręcony sposób potrafił kogoś kochać.

Kolejnym plusem co do książki jest to, że w „Kluczu Niebios” znacznie większą rolę odgrywamy MY. Zwykli szarzy ludzie, którzy nagle stają się świadomi nadchodzącego końca świata, nadchodzącej zagłady ludzkości. Więc pytanie co my, tak naprawdę, byśmy wtedy zrobili? Jak wyglądałyby ostatnie dni na naszej Ziemi?

Krótko mówiąc „Endgame” nie da się sklasyfikować co do wieku czy płci. Akcja toczy się prędko jak sama Gra, a jest równie jak ona nieprzewidywalna i zabójcza. Czyta się ją „duszkiem”, jak się zacznie nie można skończyć, póki nie ujrzy się końca. A chyba o to chodzi w dobrych książkach, prawda? Nie zostaje mi już nic innego jak życzyć Wam miłego czytania Endgame i rozwiązywania jej zagadek. Co ma być to będzie.

Endgame. Klucz niebios jest książką całą przepełnioną akcją, pojawiają się brutalne momenty, trudne decyzje, a także wiele zagadek. Jeśli wczytamy się w nią skłoni nas także do refleksji i to nie byle jakich.  Książka jest oryginalna, ma wyższy poziom i pierwsza część. Jeśli lubisz dużo akcji, zawierającej brutalne momenty jest to książka idealna dla Ciebie, lecz jak nie czytałeś pierwszej części szybko nadrób zaległości, bo naprawdę warto! Nie da się nudzić czytając tę pozycję. Po lekturze było mi trudno cokolwiek o niej powiedzieć i przyznam, że nadal jest mi trochę ciężko, dlatego będzie lepiej jeśli sam po nią sięgniesz i przeżyjesz całą tą historię razem z bohaterami, bo nie da się dużo powiedzieć o tej pozycji, tak aby nie zdradzić tego co książka kryje na swoich kartach. Jeśli będziecie czytać Klucz niebios, to posłuchajcie sobie piosenki Będziemy dziećmi Zeusa, bo jak dla mnie idealnie pasuje nie tylko do tej książki, ale i pierwszej części i prawdopodobnie będzie pasować i do kolejnej.

Klucz Niebios w żadnym, absolutnie żadnym punkcie nie ustępuje swojemu poprzednikowi. Śmiem stwierdzić, że bije go nawet na głowę. Niesamowicie wartka akcja, perfekcyjnie wręcz stworzeni bohaterowie, olśniewające sceny walki. Czujemy na sobie każde uderzenie a przebieg akcji wyobrażamy sobie bez trudy mimo, że umiejętności Graczy są zadziwiające. Sam pomysł młodocianych morderców tak perfekcyjnie wyszkolonych i wszechstronnie uzdolnionych może nie wydawać się jakoś super oryginalny ale w połączeniu z unikalną osobowością każdej postaci stanowi naprawdę niesamowitą mieszankę. Co ważne książka nie skupia się bardziej na jednym z Graczy. Każda postać dostaje tyle samo „czasu antenowego” co pozostałe i tylko nasze prywatne preferencje skłaniają nas do kibicowania wybranej postaci. Zaskakujący jest również rozwój osobowości poszczególnych graczy i coraz wyraźniejszy podział na dwie grupy- tych z gruntu przesiąkniętych złem i rządzą mordu oraz tych w których człowieczeństwo odzywa się coraz głośniej. Czy ci dobrzy dadzą radę przezwyciężyć szkolenie i lęk przed zdradą by się zjednoczyć i uratować ludzkość?

Kolejne ponad pół tysiąca Endgame’owych stron za mną. Nie był to czas zmarnowany. I jeśli miałabym jednym słowem określić Klucz Niebios, powiedziałabym, że był intensywny. Mówię oczywiście wyłącznie o powieści, bo jako taką traktuję książkę. Tak, intensywny to dobre słowo. I mam nadzieję, że już niebawem, będę mogła scharakteryzować nim kolejną część. Kolejną, intensywną część. Bo całe Endgame takie właśnie jest: intensywne.

Okładka – tym razem nie błyszcząca jak sztabka złota, ale czerwona jak krew i tu kolejne świetne połączenie i odwzorowanie treści. Bo co mogłoby odzwierciedlić śmierć i ból jak nie krwista okładka?

James Frey oraz Mils Johnson-Shelton stworzyli serię niesamowitą. Fenomen nie tylko multimedialny, ale i literacki. 
Kontynuacja zawsze jest albo lepsza albo dużo słabsza. Moim zdaniem ten wysoki poziom został utrzymany. Ciekawy jest sam pomysł. Niektórzy mogą stwierdzić, że jest on oklepany – być może, ale został zrealizowany mistrzowsko!

Warto również wspomnieć o potężnej dawce emocji, którą dostajemy. Wzruszenie, współczucie, złość, zaskoczenie. Wszytsko to nie daje czytelnikowi ani chwili wytchnienia. Jako, że jestem wielką fanką takich książek, w tej zakochałam się bez opamiętania.

Klucz Niebios, podobnie jak poprzednia cześć trylogii, to nie tylko powieść sensacyjna z elementami science-fiction. To interaktywna zagadka, której rozwiązanie nagrodzone zostanie jak najbardziej prawdziwymi pieniędzmi. W książce znajdują się odnośniki do stron internetowych, a na kartach powieści znajdują się różne schematy i rysunki, które mogą  (ale nie muszą) być wskazówkami prowadzącymi do rozwiązania zagadki. Tekst w książce jest niewyjustowany, co również może mieć znaczenie w zagadce. Na końcu przewidziane jest miejsce na notatki. Na zakończenie wspomnieć muszę jeszcze o okładce – ten kolor jest po prostu boski! :)

 

Książkę czytało mi się po prostu świetnie. Klucz Niebios wciąga od samego początku i nie daje o sobie zapomnieć, kiedy trzeba ją na chwilę odłożyć. Wprost nie mogę doczekać się chwili, kiedy powstanie i zostanie w Polsce wydany ostatni tom. Zakończenie urywa się w takim momencie, że co do treści ostatniej części można być pewnym jednego: będzie się działo!

Wciąż czytało się wspaniale, historia wciągała, a i samym pomysłem jestem zainteresowana. Ciekawi mnie, do jakiego finału dążą twórcy powieści i jak będzie wyglądał ostateczny zamysł, dlatego z wielką chęcią sięgnę po kolejny tom. Mam jednak nadzieję, że autorzy nie zafundują nam sztampy i że międzynarodowy projekt okaże się czymś więcej niż tylko dodatkiem do książki wpisującej się w oklepaną konwencję.

Podsumowując, „Klucz niebios” jest powieścią lepszą od „Wezwania”, gdyż w końcu historia nabiera sensu. Pewne wątki powoli się wyjaśniają, a bohaterowie (a przynajmniej ich część) zaczynają się indywidualizować i pokazują czytelnikowi swoją ludzką stronę. Nie zmienia to jednak faktu, że całość jest dość chaotyczna, a chwilami całkowicie niewiarygodna. Choćbym nie wiem jak bardzo chciała uwierzyć w zbawienny wpływ treningu oraz szkolenia, to nic mnie nie przekona, że dzieciak w wieku od 13 do 19 lat (bo w takim wieku są Gracze) może poradzić sobie z armią uzbrojonych po zęby agentów służb specjalnych FBI czy CIA. No i co najważniejsze – nawet się przy tym nie zmęczy. Chciałabym jednak poznać zakończenie tej historii i na pewno chętnie sięgnę po kolejny tom serii. Jeśli lubicie książki, w których jest bardzo dużo akcji, to ta powieść na pewno spełni wasze oczekiwania.

Zdecydowanie polecam lekturę tej książki. Albo pierwszego tomu, jeśli ktoś jeszcze nie miał z nim styczności. Nie mam żadnych dobrych argumentów do wypisania tutaj. Po prostu przeczytajcie.

Jeżeli mieliście okazję przeczytać pierwszą część cyklu i niespecjalnie ona do Was przemówiła – dajcie szansę drugiemu tomowi, jest o niebo lepszy. Jeżeli nie czytaliście żadnej z części – czym prędzej kopytkujcie do najbliższej księgarni i kupujcie. Tutaj też moja uwaga – książki tego cyklu kategoryzowane są jako młodzieżowe, ale sądzę, że i starsi czytelnicy znajdą w nich coś dla siebie i spędzą miło czas nad tymi lekturami. Zresztą ja sama do młodzieży już nie należę, a chętnie się zaczytuje w tego typu powieściach, bo są świetnym oderwaniem od smutków, obowiązków i całej otaczającej nas rzeczywistości.

Przy lekturze „Klucza Niebios” nie sposób się nudzić. Nie ma na to czasu. Wartka akcja, efektowne sceny walk oraz nieodłączne zagadki po raz kolejny wciągają do świata Endgame. Mocno powiązany ze swoim poprzednikiem, brutalny i dynamiczny „Klucz Niebios” nie ma nic wspólnego z niebiańskością. Frey i Johnson-Shelton rzucili wyzwanie Graczom i czytelnikom – jaki będzie tego finał? Pozostaje nam tylko niecierpliwie oczekiwać na trzeci tom i trzymać kciuki za nasze przetrwanie.

Endgame uzależnia. Polecam nie tylko fanom fantastyki, bowiem szczerze mówiąc możecie być równie zaskoczeni jak ja. Wartka akcja, niebanalna fabuła, intrygujące zagadki – to wszystko i wiele innych rzeczy znajdziecie podczas spotkania z śmiertelną grą. Polecam jednak zapoznać się z „Wezwaniem”, by w pełni zrozumieć sens książki. Ja z niecierpliwością oczekuję kolejnego tomu i już teraz wiem, że mnie nie zawiedzie.

Sposób w jaki historia jest opisywana prowadzony jest na wysokim poziomie. Pełny napięcia, zaskakujący. Inteligenty! Na kartach powieści można przekonać się jak wiele pracy autorzy włożyli w napisanie czegoś takiego. Bo raczej wszyscy zgadzamy się, że jest to dzieło nietuzinkowe i niepowtarzalne. Nigdy wcześniej nie słyszałam o czymś takim. Może wielu kojarzy tę serię z Igrzyskami Śmierci. Może trochę mają rację, ale według mnie są to dwie zupełnie różne od siebie historie, które łączy tylko fakt walki młodych ludzi na śmierć i życie. Nic więcej. 

Ja, zupełnie szczerze, mogę polecić tak samo pierwszą jak i drugą część. Nie mam co do nich zastrzeżeń, a druga część to po prostu majstersztyk. Brawa dla autorów, wielki podziw za pracę włożoną w przygotowanie i napisanie książki. Teraz pozostało mi tylko z niecierpliwością czekać na kolejny tom… 

Ale coś dziwnego sprawia, że tę powieść chce się czytać i zgłębiać. To idealna książka dla kogoś takiego jak ja- dociekliwego, ciekawskiego i zainteresowanego dziwnymi rzeczami (w tym teoriami spiskowymi). Endgame owiane jest zagadką, samo jest zagadką. Wystarczy przeczytać tę powieść- i ta wspaniała książka-pułapka zatrzaśnie was w swojej ciągle przemyślanej fabule.

 Wiedziałam, spodziewałam się, byłam przygotowana na szok czytając te książkę, bo pamiętam w jaką konsternacje wprawił mnie pierwszy tom. Ale „Klucz Niebios”? To jest całkowita masakra. Po finałowym rozdziale ciężko jest dojść do siebie, bo emocje spowodowane pogonią za Kluczem Niebios są niewyobrażalne. Czułam się, jakbym oglądała naprawdę porywający film akcji. Więc kumulacja emocji przy lekturze ostatnich stron sięgnęła zenitu. I nie mam pojęcia, jak dotrwać do premiery finałowego tomu o 12 Graczach Endgame, najchętniej już bym poznała zakończenie zmagań bohaterów!

Ostatnie sto stron jak zwykle mnie zachwyciło. Uwielbiam momenty, w których akcja momentalnie przyśpiesza i czytamy cały czas z otwartą buzią z niedowierzaniem co tu się właśnie wydarzyło. Mówię Wam – to było świetne! Bardzo spodobał mi się obrót akcji, który otrzymaliśmy pod koniec powieści. Również byłem zachwycony triumfatorem drugiego etapu. Jeśli liczycie na totalne zaskoczenie – to jest to książka dla Was. Idealna, moi drodzy!

Podsumowując Klucz Niebios jest prześwietną kontynuacją Wezwania. Jeśli po lekturze pierwszego tomu mieliście jakieś zwątpienia i podchodziliście do Endgame z pewnego rodzaju dystansem, mówię Wam – zakochacie się w tomie drugim. Bohaterowie stają się jeszcze bardziej wyraziści, dzięki czemu możemy lepiej ich poznać. Wspominałem Wam, że uwielbiam Aisling? :) Polecam bez dwóch zdań!

Jeśli chodzi o samych bohaterów, to tu jest wielka poprawa. W pierwszej części miałam problem z odróżnianiem ich od siebie. Część prezentowała się bardzo podobnie lub zwyczajnie i nijako. Tutaj jednak, Każdy z nich wyróżniał się pewnymi odrębnymi cechami i stylem. Przez to czytało się dużo łatwiej i sprawniej. Co prawda mój faworyt/ka całego tego wyścigu pozostał taki sam/a, ale zmieniło się moje postrzeganie części postaci, a niektóre polubiłam, a niektóre wręcz przeciwnie.

Podsumowując, jeśli znasz pierwszą część i nawet nie jesteś specjalnie zadowolony/a z tej książki, mimo to musisz koniecznie sięgnąć po Klucz niebios. Z pewnością się nie zawiedziesz. Twoja ocena całej serii może tylko wzrosnąć i będziesz chcieć więcej. Pozostaje nam tylko czekać na trzecią część!

 Jest to seria, którą mogę polecić wszystkim. Młodszym, starszym, dziewczynom, chłopakom. Zdecydowanie każdy znajdzie tutaj coś dla siebie, oczywiście w tym ja. Zakochana *.*. No nie… i teraz znowu trzeba czekać ze 2 lata na kontynuację, ale powiem Wam, że właśnie dla takich pozycji warto.

Klucz Niebios nie uważam ani za lepszą część, ani za gorszą od Wezwania. Myślę, że poziomem dorównuje pierwszemu tomowi. Jest tak samo wciągająca, tajemnicza, intrygująca i zaskakująca. Jeśli podobała się Wam pierwsza część, ta również powinna przypaść Wam do gustu, a może nawet okazać się troszkę lepszą. Dla mnie osobiście Klucz Niebios jest na tym samym poziomie co Wezwanie i absolutnie nie uważam tego za minus. Wręcz cieszę się, że kontynuacja nie okazała się słabsza, jak to jest w wielu przypadkach. Teraz naprawdę nie mogę doczekać się trzeciej części i nie mam pojęcia, co zrobię do tego czasu, aby zapełnić pustkę po Kluczu Niebios.

Klucz niebios jest dobrą kontynuacją. Mnie książka trochę przytłaczała i nużyła, ale mimo wszystko jestem usatysfakcjonowana drugą częścią Endgame. Książkę polecam wszystkim tym, co zapoznali się z Wezwaniem i pierwsza część serii im się spodobała. Polecam Endgame również tym osobą, co lubią skomplikowane książki, gdzie ciągle coś się dzieje, a dodatkowo jest mnóstwo wątków. Duet Frey&Shelton stworzył coś nowego, intrygującego i zaskakującego, więc na prawdę warto zapoznać się z tym pomysłem.

Podsumowując, Klucz Niebios to dobra kontynuacja serii. Spodobała mi się bardziej, niż pierwszy tom. Jest pełna zagadek i szyfrów, ale nie brakuje w niej też akcji i wylewu krwi. To coś więcej, niż zwykła książka – czytelnik sam może zagrać i spróbować rozwiązać zagadki. A przy tym kibicować swoim faworytom i razem z nimi odkrywać prawdziwe cele Stwórców. Jeśli ktoś szuka czegoś oryginalnego, ta książka jest dobrym rozwiązaniem.

Kontynuacja pierwszej części  Endgame Wezwanie, jest jak się spodziewałam bardzo dobrze napisana i oceniana. Bohaterzy  nic się nie zmienili i to jak najbardziej mi odpowiada. Z początku książka może nie zachwycać, lecz gdy zagłębimy się dalej, to okazuje się ekscytująca i trzymająca w napięciu.

Wartka akcja jest jedną z najważniejszych elementów tej powieści. Wszystko dzieje się naprawdę niesamowicie szybko. Jedno wydarzenie następuje zaraz po poprzednim, przez co czasem nie zdążycie nawet zauważyć, które z nich było kluczowe dla całej historii!Mogłabym porównać tę akcję do wodospadu: porywa czytelnika niczym piasek i kamyki z dna rzeki, zabierając ich w niezwykłą podróż, której nigdy nie zdołają zapomnieć. Natomiast zakończenie było dla mnie jak cios w brzuch. To nie mogło tak się skończyć! Autor zostawił nas w ogromnej niepewności. Nie mogę doczekać się następnego tomu!

Klucz Niebios to dobra kontynuacja Endgame: Wezwanie. W drugim tomie znajdziemy jeszcze więcej akcji, pościgów, scen walki, rywalizacji a przy tym będzie jeszcze bardziej krwawo i brutalnie. Jednak moim zdaniem jest zdecydowanie za mało zagadek oraz tajemnic, co może niektóre osoby lekko zawieść. Bohaterom poświęcono zdecydowanie więcej czasu, dzięki czemu są oni bardziej realni i łatwiej jednym życzyć wygranej a drugim przegranej. Polecam ją każdemu fanowi Endgame i nie tylko!

Powieść doskonale dopracowana, czytelnik zagłębiając się w treść trafia do niezwykłego, fantastycznego świata z którego nie chce się za szybko wydostać. Podąża za autorami, którzy przeciągają przez różne wydarzenia, przygody jakie spotykają naszych bohaterów. Kluczą, wodzą za nos tak byśmy nie dowiedzieli się jaki los dla nich szykują. Akcja prze ciągle do przodu, zaskakuje, zadziwia, szokuje. To wszystko zachwyca. 

Czytając książkę nie liczyłam wcale czasu. Czytałam, przerzucałam stronę za stroną i nagle patrzę, a tu koniec książki. Zapomniałam o rzeczywistości, o tym, że trzeba iść spać, bo przecież sen jest ważny. Przeniosłam się do gry i czułam się jakby wszystko działo się wokół mnie. 
Moim zdaniem pozytywem tej książki było też to, że do samego końca, nie wiedziałam kto wygra. Dzięki temu cała książka była ciekawa, a nie tylko jakaś część.

Pomimo częstych zwrotów akcji, nierzadkiego napięcia, przemocy i nowych bohaterów – dochodzę do wniosku, że pierwszy tom bardziej przypadł mi do gustu. Endgame Wezwanie było czymś tajemniczym, nieoczekiwanym i emocjonującym – w szczególności zakończenie. Klucz niebios dawkuje nam zaskoczenia, sprawia, że staje się typowym środkowym tomem. Ma udzielić informację, doprowadzić do pewnych wydarzeń, zamieszać jeszcze bardziej, pozbyć się niepotrzebnego i dobrnąć do końca, aby czytelnik miał zagwostkę przed wielkim finałem, który nie rzadko nadrabia wszelkie niedoskonałości, czy braki tomu poprzedniego. 

 

Także nie pozostaje nam nic innego, jak czekanie i nerwowe obgryzanie paznokci, bo kiedy Klucz Słońca zostanie znaleziony, nie wiadomo, czy będziemy w gronie ludu, który pozostanie na Ziemi. 

Nieprawdopodobna ilość wątków, pobocznych odniesień, mocno stymulują naszą uwagę i gwarantują ciekawą, intrygującą rozrywkę. Doskonale odnalazłam się wśród świetnie wykreowanych postaci i dużej ilości detali do zapamiętania. Szybko zaakceptowałam układ typograficzny książki, który w ten specyficzny sposób wzmacnia treść powieściowej historii. Mamy mnogość ilustracji, loga, symbole, mini cytaty, tytuły rozdziałów z lokalizacją bohaterów, odnośniki do stron internetowych. Wszystko to wprowadza element zaskoczenia i niejako celowo utrudnia przemieszczanie się po tej książkowo-wirtualnej rzeczywistości, w końcu Endgame to wielkie światowe wyzwanie. Z niecierpliwością czekam na trzeci tom cyklu, kolejną porcję bardzo dobrej sensacji i science fiction.

Cóż mogę dodać na koniec? Polecam, oczywiście. Nie miejcie jednak zbyt wygórowanych oczekiwań. Świetna książka na rozluźnienie, aczkolwiek znam wiele innych, które porwałyby mnie bardziej. Jestem jednak ciekawa, kto wygra Endgame – jeśli ktokolwiek wygra. Spodziewajcie się więc recenzji kolejnego tomu… kiedy tylko będzie dostępny.