Fabuła w każdym tekście jest jak najbardziej dopracowana, nie brak nawet przez chwilę znakomitych pomysłów. Akcja ani trochę nie zwalnia, dzieje się dużo i to chyba największy plus zwłaszcza krótkich form literackich, gdyż z każdą nową historią od razu dostajemy kolejną porcję wrażeń. Styl jak najbardziej przyjemny, książkę można przeczytać w jeden dzień, co też uczyniłem z czystą przyjemnością.

Na koniec powiem tylko, że Loki powrócił w dobrym stylu, a Kłamca 2,5 jest znakomitym uzupełnieniem cyklu. Nie zawiodłam się i myślę, że każdy fan skandynawskiego boga będzie zadowolony.
I żeby moja recenzja nie ciągła się jak makaron spaghetti, to zostawiam was sam na sam z Kłamcą. Czytajcie, grajcie i bawcie się.

W Kłamcy nie brakuje też (lubi je autor i pewnie większość z nas) licznych nawiązań do filmów, książek, muzyki, czyli tak zwanej popkultury. Spotykamy Bono, George`a Clooneya, a Loki uwielbia nosić trampki z bohaterami filmu Fight Club. To wszystko nadaje książce większego smaku, postaciom prawdziwości, a nam… nam po prostu czyta się to miło i często uśmiechamy się, jak wtedy, gdy poznana w barze kobieta idzie przypudrować nos, a Loki chce jej towarzyszyć, by być pewnym, że nie jest to pudrowanie rodem z Pulp Fiction.

Do książki dołączona jest gra karciana. „Kłamcianka towarzyska” prezentuje się całkiem ładnie i jest miłym prezentem dla fanów cyngla aniołów. Mechanika gry jest ciekawa a sama rozgrywka przebiega całkiem sprawnie. Do dyspozycji mamy masę ciekawych efektów, postaci, i nawet oglądanie pięknie ilustrowanych kart, samo w sobie sprawia przyjemność. Dlatego dołączenie do kolejnych książek o Lokim zestawów dodatkowych kart, byłoby świetnym pomysłem. Oczywiście, jeśli takowe się ukażą, na co ja i pewnie każdy fan Lokiego, liczy.

Zawiera to wszystko co pisarz zawarł w dwóch pierwszych, jakże wybornych zbiorach opowiadań. Poza tym Machinomachia to bodaj jeden z najlepszych, najlepiej przemyślanych i skonstruowanych tekstów pan Ćwieka, i miejmy nadzieję, że stanowiących zaledwie furtkę do nowych opowieści z uniwersum Kłamcy. Naprawdę, taka drobna książeczka, a zawiera tak wielką moc!

Trzy do dwóch dla świetnej zabawy! Tym razem nudy nie ma. Z pełną odpowiedzialnością piszę, że Kłamca bardzo pozytywnie mnie zaskoczył, zarówno jako książka, jak i jako bohater. W związku z powyższym, wszyscy, którzy czekali na ciekawe teksty, powinni znaleźć w tym tomie coś dla siebie. Natomiast na wszystkie opinie, w których pisze się, że „Ćwiek napisał tę książkę tylko po to, by dorzucić ją jako dodatek do Kłamcianki” (o tym za chwilę), odpowiadam: tak, niewątpliwie wydał to głównie z tego powodu. Ale co z tego, skoro jest dobre i zabawne! Jeżeli tak ma wyglądać dodatek do gry karcianej, to niech wydaje grę karcianą z każdą książką. Ach, bym zapomniał. Apeluję, by kolejne tomy były chociaż o połowę dłuższe, ponieważ gdy coś dobrego szybko się kończy – strasznie to czytelnikowi doskwiera.

Książka i gra jako zestaw pasują do siebie idealnie. Spędziłam ogromnie miłe chwilę nie tylko czytając ale i bawiąc się, wierzcie mi uczenie zupełnie niedoświadczonej osoby zasad gier karcianych to zabawa równie wielka co sama gra. Dzięki tej grze postanowiliśmy nie tylko kolekcjonować książki ale i gry planszowe czy karciane, tak by każdy wieczór mógł przerodzić się w zaciętą konkurencję. Fani fantastyki to specyficzny gatunek ludzi, nerdów tu pod dostatkiem i jestem pewna, że każdy z nich doceni gest SQN

Trzeba jednak przyznać, że sam Loki niezmiennie prezentuje się dość oryginalnie – zarówno jako najemnik na usługach anielskich zastępów (biurokracja nie ominęła nawet ich), jak i awanturnik, a także „pies na baby”. Kreacja sympatycznego „drania” to z pewnością atut Machinomachii, podobnie zresztą jak problemy, z którymi przyjdzie mu się mierzyć. Wszak bogowie nigdy nie mieli zbyt łatwo i nawet oni muszą uważać na przeciwników z panteonu.

„Kłamca 2,5” to świetna pozycja dla fanów cyklu książkowego, a Kłamcianka to sposób na spędzenie kilku przyjemnych wieczorów w gronie przyjaciół. Nie jest to może najlepsza gra karciana dostępna na rynku, ale prostotą, przyjaznością dla nowych graczy i klimatem niewiele może jej dorównać.

Naprawdę trudno ocenić Kłamciankę. Nie mogę napisać, że jest to gra zła lub dobra. Nie napiszę też, że jest neutralna, bo to najgorsza obelga w każdej kategorii, a Kłamcianka na to nie zasługuje. Polecam grę osobom, które dopiero zaczynają lub chcą zacząć przygodę w świecie gier planszowych. Polecam także tym, którzy są ciekawi jak wyglądają ich ulubieni bohaterowie z uniwersum Kłamcy, lub chcą się przekonać, jak to jest walczyć Archaniołem Michałem przeciwko Asmodeuszowi.

Zastanawiałam się już nie raz, jak to się dzieje, że każda historia tego autora niesamowicie mi się podoba. Nie spotkałam się jeszcze z taką, na której bym się zawiodła. Dlatego spokojnie mogę nazwać Ćwieka ulubionym autorem. Jego postacie na dodatek żyją własnym życiem i czuję się, jakby nie zostały przez niego wymyślone, tylko opisane. Potrafię sobie wyobrazić, że Loki siedzi obok niego, podczas pisania, i narzeka.

Do książki dołączona była gra karciana. Przyznam, że początkowo nie rozumiałam zasad gry. Nigdy wcześniej nie grałam w karty tego rodzaju i to była dla mnie całkowita nowość. W książce zawarte są zasady gry. Koniec końców udało się załapać, o co chodzi, i zaczęła się zabawa. Karty bardzo mi się podobają. Są dobrze wykonane a postaci na nich są doprawdy świetne. Każdego z tych bohaterów znamy z twórczości Ćwieka i, z niektórymi nie, z niektórymi tak, miło spotkać się z nimi ponownie.

Zarówno stylem jak i poczuciem humoru „Kłamca 2,5” dorównuje pierwszym dwóm częściom serii i bardzo dobrze je uzupełnia. Opowiadania czyta się błyskawicznie i z dużą przyjemnością. Loki ponownie jest wredny, egoistyczny i kłamliwy, a ciętą ripostę znajdzie nawet mając nóż na gardle (dosłownie i w przenośni).

„Kłamcianka” zachwyca wykonaniem – grafiki na kartach świetnie oddają ducha „Kłamcy”, są różnorodne, barwne i jednocześnie niepozbawione humoru. Mechanika gry także jest ciekawa, choć przy zaledwie trzech graczach rozgrywka po pewnym czasie może stać się zbyt monotonna (zbyt wiele kart ma dokładnie taką samą wartość podczas walki). Jednak im więcej osób chętnych do gry, tym staje się ona ciekawsza i bardziej nieprzewidywalna. I choć do sięgnięcia po nią wcale nie trzeba orientować się w anielsko-boskich działaniach Lokiego, gra stanowi przede wszystkim ciekawą atrakcję dla fanów cyklu „Kłamca”.

Interesującym pomysłem było wydanie gry razem z książką i w szczególności fani powinni być z tego powodu zadowoleni. Dla innych jest to natomiast świetna okazja do zapoznania się z twórczością Ćwieka i – kto wie – być może zajrzeniu do innych jego dzieł. A w międzyczasie można pograć sobie w karciankę ze znajomymi i – również być może – zachęcić ich do prozy pisarza.

Nowy Kłamca to znakomity powrót, który aż się prosi o kolejne opowiadania. Pozostaje nam mieć nadzieję, że autor wcieli w życie pomysły na kilka kolejnych historii, o których wspomina we wstępie do książki.

Kłamcianka to gra, która zapewni nam wspaniale spędzony wolny czas bez telewizji czy komputera, ale co ważniejsze – to rozrywka dla całej rodziny lub grupki znajomych.

 

Dzięki temu w doborowym towarzystwie można zgłębić fikcyjną rzeczywistość intrygujących bohaterów. Zasady gry są bardzo proste, a karty są świetnie wykonane. To wyśmienite połączenie znakomitej rozgrywki i książki – polecam wszystkim. Warto jednak przeczytać wcześniej poprzednie części tego udanego cyklu.

Nieznane dotąd przygody Lokiego (w dwóch krótszych tekstach) i jego boskiej ferajny (w trzecim bardziej rozbudowanym) to niewielkie objętościowo 190 stron, które jednak zaspokaja w pełni apetyt czytelnika. Szczególnie jeśli chodzi o tytułową Machinomachię, w której to czytelnik dostaje wszystko, co najlepsze w humorystycznej książce akcji (trzy słowa: Tokio, roboty, wojna). Ale do tego namawiać Was nie muszę, przeczytacie sami.

odobne projekty oparte o polską fantastykę wydają się obierać bardzo dobry kierunek. W oczekiwaniu np. na planszówkę w pod znaku Pana Lodowego Ogrodu, warto więc sięgnąć po Kłamciankę. Raz, że przyjdzie się nam spotkać ze znanymi z cyklu postaciami w innych rolach, dwa, że to kolejny powód, by spotykać się ze znajomymi nie tylko przy grillu czy po przeciwnych stronach łącza internetowego.

Samo wydanie zarówno gry, jak i i książki stoi na przyzwoitym poziomie, a szata graficzna tej drugiej idealnie wpasuje się pomiędzy poprzednie części cyklu. Moim zdaniem? Warto.

Kłamca 2,5 Machinomachia to ciekawa, pełna humoru i wartkiej akcji książeczka. Jakub Ćwiek stworzył bardzo oryginalny i interesujący świat. Postać Lokiego, zabawne i czasami pełne mięcha dialogi oraz quazi hollywoodzka rozpierducha sprawiają, że przy tej książce nie da się nudzić. Dołączona zaś gra karciana w postaci Kłamcianki sprawia, że Kłamca 2,5. Machinomachia staje się doskonałym źródłem rozrywki i tylko szkoda, że sama książka nie jest dłuższa.  Bawcie się dobrze!:)

„Kłamca 2.5” choć krótki i bazuje na sprawdzonych wcześniej chwytach, podobnie jak „Expendables” czy „Pacific Rim” dostarcza doskonałej zabawy i skutecznie odrywa od szarości dnia codziennego. Teraz cierpliwie czekam na „Kłamcę 2.6”, w którym Loki przyjmie kolejne anielskie zlecenia, dokopie kilku bogom i oczaruje niejedną pannę, a Ćwiek z humorem pobawi się popkulturą, mitami i rzeczywistością. Choć wszystko to już było, w przypadku tej serii nie mam dość.

A o Kłamciance:

Zasady nie są trudne do opanowania, a kilka szybkich, niezobowiązujących rundek z instrukcją (która niestety znajduje się wyłącznie na ostatnich stronach „Machinomachii”) sprawi, że w mig utrwalimy wiedzę. Mechanika gry jest ciekawa i sprawia dużo frajdy, a przede wszystkim wywołuje całe mnóstwo interakcji miedzy graczami. Niemniej po kilkunastu rozgrywkach może dopaść nas wrażenie efektu motyla ze względu na powtarzalność sytuacji. Jednak jeśli traktować „Kłamciankę” jako grę okazyjną (imprezka, dłuższa podróż, niewielka ilość czasu) to sprawdza się wyśmienicie, dostarcza wielu emocji i świetnej rozrywki. A jeśli towarzysze zabawy znają uniwersum Kłamcy, frajda jest podwójna.

Recenzja w formie graficznej:

Muszę przyznać, że poznanie nowych przygód Kłamcy przyniosło mi sporo frajdy. Opowiadania są zabawne, bogate w aluzje, potrafią też nieraz zaskoczyć czytelnika. Ale niestety, czegoś mi w nich brakowało. Pierwsze dwa teksty wydają się być w oderwaniu od wszystkich innych historii o Lokim, a jedynie między nimi istnieje pewne subtelne (i zarazem specyficzne) połączenie. Natomiast wobec Machinomachii mam nieco inny zarzut – rozmach opowiedzianej historii jest ogromny, ma ona wręcz globalne skutki. A ponieważ akcja dzieje się między drugim, a trzecim tomem serii, dziwnym może się teraz wydawać brak jakichkolwiek odniesień do Machinomachii w historiach, które wydarzyły się w dwóch ostatnich częściach cyklu. Wiem, czepiam się, ale po prostu coś takiego rzuca mi się w oczy.

 

Co ciekawe, Kłamca 2,5 nie jest produktem samodzielnym. Książka dostępna jest w sprzedaży tylko i wyłącznie w zestawie z grą karcianą opartą na serii książek Jakuba Ćwieka, Kłamcianką. Niektórym może się to wydać nieco nietypowym zagraniem, w końcu nie każdy czytelnik musi być entuzjastą nowoczesnych gier towarzyskich. Mimo to takie łączone wydanie jest w pełni usprawiedliwione – zbiór opowiadań jest niejako dodatkiem do gry karcianej, gdyby nie ona nowe historie nie ujrzałyby światła dziennego. Na szczęście mimo bycia bonusem do innego produktu Kłamca 2,5 jest całkowicie profesjonalnie wydany, a nie potraktowany po macoszemu. Ba! Nawet ogólna szata graficzna dopasowana jest do poprzednich książek o kłamcy pomimo faktu, że nowy zbiór jest publikacją innego niż dotychczas wydawcy. Jedyny minus to kwestia instrukcji do gry – została ona umieszczona na ostatnich stronach książki, przez co chcą gdzieś zabrać ze sobą Kłamciankę musimy także wziąć zbiór opowiadań. Niby na odwrocie pudełka jest skrócona wersja zasad, nie zawiera ona jednak wszystkich informacji przydatnych w rozgrywce.

Cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak zachęcić was do przeczytania całego cyklu o cynglu aniołów – Lokim – z Machinomachią na czele. Myślę, że spodoba się każdemu, kto lubi klimaty fantastyki, mitologii i oczywiście dobrej zabawy i humoru, którym Ćwiek zachwyca w każdej swojej książce. Gwarantuję, że nie zapomnicie tego cyklu na długo i sięgniecie po więcej książek Jakuba Ćwieka!

Pisząc recenzję tej książki, nie można zapomnieć o grze karcianej „Kłamcianka”. Muszę przyznać, że nie jestem fanką takich rzeczy, ale ta gra wciąga! Z początku wydawała się skomplikowana, ale przestudiowanie zasad kilka (powinnam raczej powiedzieć, że kilkaset; i to nie przez faktyczną trudność gry, ale przez moją niemrawość) razy pomogło, i już po paru minutach można było grać! Do stołu z „Kłamcianką” zasiedliśmy w cztery osoby. Dwoje z nas nie znało fabuły książki, mimo to zgodnie uznało, że nie przeszkadzało to w grze. Karty są przecudowne, ich grafika nie pozostawia nic do życzenia! Jest to mój debiut, jeśli chodzi o gry karciane, ale myślę, że sięgnę po więcej…

Jeśli jesteście fanami „Kłamcy” to ta książka jest dla was obowiązkowa. Pozostałych zachęcam do zapoznania się z całą serią, tak dla rozrywki, na poprawę humoru, żeby nie nudzić się w wakacje i ukoić ten ból wywołany tęsknotą za szkołą (co do tej tęsknoty to oczywiście kłamstwo). Warto także zagrać w grę karcianą, na pewno was wciągnie.

Nie powiem Wam nic o fabule ani opowiadań ani noweli ponieważ nie chcę Wam psuć zabawy płynącej z lektury tej bardzo dobrej i w pełni satysfakcjonującej mnie (po okresie wspomnianej posuchy od tego autora) książki. Zdradzę tylko, że zetkniemy się z indiańskimi wierzeniami, mitologią grecką, zrobotyzowanymi ninja, pięknymi kobietami, aniołami no i oczywiście zabawnym, cwanym i wygadanym Lokim.

Do książki dołączona jest niekolekcjonerska gra karciana tzw. „Kłamcianka Towarzyska”, w której możemy wcielić się m.in. w Zeusa, Anubisa czy… Świętego Mikołaja. Gra obdarzona jest bardzo prostymi zasadami i wygląda bardzo intuicyjnie. Może być z nią sporo zabawy ale z braku partnerów do gry nie dane mi było jej póki co wypróbować. Mam nadzieję jednak, że ten stan szybko ulegnie zmianie.

Podsumujmy więc. Gra dołączana do Kłamcy 2,5 jest wydana całkiem ładnie i bez oszczędzania na materiałach. Dostarcza sporo rozrywki, jest świetna dla początkujących oraz do szybkiej rozgrzewki karciankowo-planszówkowej przy piwie (albo trzech) dla 4-5 osób. Jednocześnie gracze bardziej doświadczeni mogą się nieco rozczarować i szybko odłożyć Kłamciankę na półkę. Grupa Lans Macabre poradziła sobie całkiem nieźle, jednak są pewne niedociągnięcia do poprawki – ale znając ich, na pewno następna gra będzie już bez potknięć. Dodatkowo – o czym należy wspomnieć chociażby na końcu recenzji – cały pakiet książka plus gra kosztuje zaledwie 49 zł. To naprawdę niewiele, biorąc pod uwagę standardowe ceny obu produktów – warto zainwestować chociażby z tego powodu, nawet nie będąc specjalnym fanem Jakuba Ćwieka.

„Kłamca 2,5. Machinomachia” to świetne czytadło na lato, a jednocześnie hołd złożony popkulturze, która coraz chętniej sięga po mitologicznych bogów (Hearne, Riordan) oraz wielkie potwory/roboty (Godzilla i Transformers).
Ćwiek bawi się konwencją, kształtując ją na swoją modłę i wg własnego upodobania, nadając jej indywidualne cechy charakterystyczne dla swojej twórczości. I niewątpliwie zawsze oznacza to że Jakub Ćwiek na okładce = wysoka jakość produktu. Nawet, jeśli to produkt masowej konsumpcji.

Nie sądziłam, że będę aż tak zachwycona pierwszym spotkaniem z panem Ćwiekiem i jestem tym pozytywnie zaskoczona. Wszystkim gorąco polecam zapoznanie się z twórczością autora, ale może nie popełnijcie mojego błędu i zacznijcie od pierwszego tomu, a nie ostatniego.
PS. Tym razem Kłamca ostrzegł, co by nie skłamać, że ewentualne dalsze losy Lokiego pojawią się w zależności od reakcji czytelników. Widząc powszechny zachwyt, wnioskuję, że się doczekamy.

Zwariowany kalejdoskop postaci z różnych mitów powoduje zawrót głowy, opisywane wydarzenia zaś trącą takim surrealizmem, że człowiek nieprzygotowany szybko traci rozeznanie. W konstrukcji intrygi wyraźnie widać wpływ japońskich kreskówek dla dzieci i młodzieży, co bez wątpienia spodoba się dużej grupie czytelników. Jeśli chodzi o rzeczywistą wartość literacką, to wspomniałam o tym już wcześniej – nie umiem się jej doszukać. Być może nie jest potrzebna, żeby się dobrze bawić, wolałabym ją jednak znaleźć. Może jestem zbyt wymagająca.

Co można powiedzieć o tej książce dobrego? Została ładnie wydana, na dobrym papierze i dołączono do niej w charakterze bonusu karciankę opartą na cyklu „Kłamca”. Miły ukłon w kierunku fanatyków gier.

Do książki, a może to raczej do kart dołączona jest książka ,nieważne. Gra karciana „Kłamcianka”  do świetny sposób na nudne letnie wieczory , oraz dla tych, którzy po raz kolejny chcą powrócić do świata „Kłamcy”. Gra nie jest skomplikowana, mi jako laikowi zajęło kilka minut, by zapoznać się z regułami i teraz mogę już w pełni korzystać z uroków „Kłamcianki”.

Podsumowując moje pierwsze spotkanie z twórczością Ćwieka można uznać za udane, na tyle, że już nie mogę się doczekać by poznać pełną serii dotyczącą losów „Kłamcy”. Mogę śmiało pokusić się o stwierdzenie, że Ćwiek piszę fantastykę na wysokim poziomie i stał się on razem z Sapkowskim jednym z moich ulubionych polskich autorów.

Moim zdaniem, Machinomachia nie rozczaruje zwolenników Lokiego a do tego będzie świetnie prezentować się z pozostałymi tomami na półce. Gra stanowi ciekawe urozmaicenie, a na dodatek już nigdy nie rozstaniecie się z Kłamcą i pozostałymi bohaterami cyklu. Jednak z drugiej strony mam nadzieję, że główny bohater nie oszuka nas już więcej i nie wróci. Dlaczego? Sądzę, że bez sensu jest ciągłe wracanie do tego samego. Era Lokiego skończyła się, teraz czekam na coś innego.

Ćwiek robi to co umie najlepiej, czyli pisze opowiadania okraszone specyficznym humorem, z lekką dawką powagi i szczyptą ironii. Nie jestem do końca pewny, czy książka by się sprzedała, gdyby nie gra, dołączona do zestawu – fani oczywiście zaopatrzyć się w takową muszą, jednak pozostali nie stracą za wiele.

Na szczęście jest gra, która nie jest może wybitna, ale sprawdza się na różnych spotkaniach i imprezach. Książką jest tylko dodatkiem, jednak fajnie było wrócić na chwilę do świata Lokiego, mimo że denerwuje i wkurza, to można za nim zatęsknić. Dla fanów pozycja obowiązkowa, choć nie spodziewajcie się fajerwerków. To dobrze napisana książka z nieźle skrojoną akcją i bohaterami, których nie sposób nie lubić.

Do książki została dołączona gra karciana – „Kłamcianka Towarzyska”, a w książce znajdują się proste i klarowne zasady. Zasad można nauczyć się dość szybko, a zabawa jaka płynie z gry dostarcza wiele radości i satysfakcji. Same karty są wykonane szczegółowo i starannie, każdego z bohaterów znamy z twórczości Ćwieka i miło jest zobaczyć ich na kartach do gry. Pudełko jest dosyć dobrej jakości i prezentuje się dość okazale. Partyjka gry nie trwa długo, a za to dostarcza wiele zabawy. Można w nią grać w dwie bądź więcej osób, co jest dużym plusem. Uważam, że dołączenie tej karciani to świetny pomysł, z pewnością nie raz jeszcze wrócę do tej gry. Stała się ona jedną z najczęściej granych przeze mnie karcianek. Serdecznie polecam.

Szybka i wciągająca gra w munchkinowym klimacie z naprawdę niezłym dodatkiem w postaci wybuchowych, świetnie przemyślanych trzech historii. A to wszystko w rozsądnej cenie (większość karcianek kosztuje tyle, ile SQN-owe wydanie Kłamcianki w wykonaniu Lans Macabre z książką Jakuba). Nowy-stary Kłamca żyje i ma się dobrze: humor, nietypowe zwroty akcji oraz nietuzinkowi bohaterowie – czego chcieć więcej? Czytelnik otrzymuje to, za co pokochał Lokiego, jego towarzyszy i środowisko, w jakim obraca się anielski cyngiel. Warto sięgnąć po Machinomachię i udaną Kłamciankę.

Ćwiek powrócił w dobrym stylu, a jedynym mankamentem książki jest jej objętość. Te trzy opowiadania to zdecydowanie zbyt mało. Jednak fantastyczna gra pozwala nacieszyć się światem Kłamcy jeszcze długo po zakończeniu lektury.

 

Kłamca 2,5. Machinomachia jest przyjemnym przypomnieniem postaci Lokiego. Jednakże pozostaje tylko tym, bo owy zbiór jest pozycją dobrą na zaledwie jeden wieczór. Miejmy jednak nadzieję, że ta książka jest zapowiedzią  następnych historii o Kłamcy, bo jednak po zakończeniu Machinomachii można odczuć pewien niedosyt.

Podsumowując, Loki jest w zdecydowanie lepszej formie niż ta prezentowana w „Kłamcy 4”. Pełen ironii, spaczonego poczucia sprawiedliwości, przebiegłości i zaopatrzony w wykałaczki wykonuje zadania mniejsze i większe, by znaleźć czas na drobną fuchę na boku. Oprócz rozlicznych nawiązań do mitologii wszelkiej, kinematografii (w tym mniej lub bardziej znanych aktorów i aktorek), czytelnik ma do dyspozycji niewyczerpane zapasy pomysłowości wspomnianego bohatera, który najwyraźniej nie ma najmniejszego zamiaru odejść w niebyt.

Jeżeli cenicie perypetie Lokiego, gorąco polecam tę pozycję. Niech nie odstrasza Was objętość wydania. W tym wypadku liczba stron jest odwrotnie proporcjonalna do jakości, innymi słowy: mało, ale z klasą. W dodatku gra karciana dołączona do książki świetnie umili nudne popołudnia i deszczowe weekendy. A czyż nie wspaniale jest spędzić je w gronie przyjaciół, przy partyjce pełnej Kłamczuszka?

Pochwalam powrót do formy opowiadań. O wiele bardziej polubiłem tomy 1-2, które złożone były z luźno połączonych historyjek. W tym temacie Ćwiek ma dar niesamowity – potrafi wymyślać naprawdę odjechane historie. Pojawienie się Anioła Pakera w dresie, czy ogromnego Mecha-Zeusa przypomina mi najlepsze momenty z wcześniejszych tomów.

Podsumowując. Książka Jakuba Ćwieka „Kłamca 2,5. Machinomachia”to znakomity kawałek polskiej fantastyki, udowadniający po raz kolejny,  że autor nie bez powodu uznawany jest za jednego  z najlepszych twórców tego gatunku w naszym kraju.

Opus Magnum tego krótkiego zbiorku stanowi opowiadanie tytułowe – „Machinomachia”. O, to już jest jazda bez trzymanki, absolutna kwintesencja popkulturowej papki i kiczowatego misz-maszu. W skrócie: Hefajstos przygotował gigantyczne mechy do walki z tytanami, a teraz, w jednym z nich (przypadkowo o twarzy Zeusa) wyrusza zniszczyć Tokio. Przeciwko niemu ruszają zastępy aniołów. Toczy się wielka bitwa, której największymi ofiarami są budynki japońskiego miasta. Wszystko nagrywa telewizja. Loki sprzedaje prawa do filmu Michaelowi Bayowi. No i tutaj autor pokazuje jak świetnie się bawi nie tylko własną twórczością i postacią Lokiego, ale popkulturą i jej rozmaitymi kliszami. Świetna rozrywka, obowiązkowo poparta grafikami Iwo Strzeleckiego. Cała oprawa graficzna nie odstaje w niczym od tych z Fabryki Słów, co w przypadku SQN nie powinno dziwić.

Podsumowując, dodatek ten bardzo mnie ucieszył, ponieważ dzięki niemu mogę dłużej nacieszyć się osobą cudownego Lokiego, jak i jego pomagierów. Wszystkie historyjki były bardzo dobre i aż żałuję, że nie były one dłuższe, no ale nie można mieć wszystkiego. Raz jeszcze gorąco polecam Wam sięgnięcie po uniwersum Jakuba Ćwieka, bo to prawdziwa gratka dla miłośników fantastyki i mitologii.