Recenzja w formie graficznej:

Książka została wzbogacona o liczne fotografie, które ukazują Che i Aleidę zarówno w sytuacjach oficjalnych, jak i prywatnych, co jest wielkim atutem tej publikacji. „Mój Che” jest bez wątpienia książką ważną i ciekawą, choć należy ją traktować jako subiektywną relację autorki. Ukazuje kubańską rewolucję oraz jej największego bojownika oczami kobiety pełnej miłości i przekonania o słuszności najważniejszych faktów z życia jej i jej męża.

Żona, kubańska działaczka wybudowała Che Guevarze kolejny pomnik. Aleida March jako dwudziestoletnia dziewczyna została kurierką wojsk rewolucyjnych. W czasie wypełniania tych zadań los zetknął ją z Che i dziewczyna, namiętna czytelniczka romansów, zakochała się w starszym, sławnym i cenionym komendancie. Okres walk zbrojnych i rozkwitu miłości opisuje dość szczegółowo. Po zwycięstwie kubańskiej rewolucji pobierają się – on pełni wiele ważnych funkcji państwowych, ona rodzi dzieci i pracuje w organizacjach edukacyjnych. Wierna pamięci męża i ideom rewolucji (której jest beneficjentką) bardzo delikatnie traktuje wady i pomyłki zarówno Che, jak i systemu tworzonego na Kubie. Nie ukrywa, że pisze hagiografię, kiedy np. wspomina: „Działaliśmy pod wodzą człowieka, który kruszył wszystkie nasze wątpliwości i umacniał odwagę. Mój podziw dla Che był nawet silniejszy od romantycznych uczuć, które względem niego żywiłam”. To jest męczące, ale interesujące są w jej wspomnieniach opisy walk i życia elity.

Historię Aleidy March poznajemy od młodości, gdyż rozpoczyna ją snuć od swoich najmłodszych lat, przez lata szkolne, a także etap, w którym poczuła w sobie ducha rewolucjonistki. Che poznała kiedy ten już był ikoną, a fascynacja szybko przerodziła się w prawdziwą miłość robiąc z nich parę nie tylko w sprawach zawodowych, lecz także prywatnie. Bohaterka wspominając tamten czas podkreśla swoją pozytywną opinię na temat poczynań męża. Nareszcie mamy spojrzenie na Che od środka, a nie tylko z perspektywy historyków.

Ponadto ta książka została wzbogacona licznymi, czarno – białymi fotografiami, które stanowią uchwycenie chwil z Che zarówno tych zawodowych, jak też prywatnych.

Według mnie książka „Mój Che” stanowi jeden z ważnych głosów na temat Guevary i samej rewolucji kubańskiej. Nie można jednak przyjmować tej książki bezkrytycznie. Pokazano tu bowiem mocno subiektywny obraz. Zarówno główny bohater, jak i sama rewolucja są ukazane jednostronnie. Dlatego warto skonsultować tę książkę z innymi pozycjami na temat tych wydarzeń, czy samego Guevary. Istotne jest też, że głos zabrała osoba płci żeńskiej Dzięki temu możemy prześledzić rewolucję oczyma kobiety. Jak się okazało i one walczyły z reżimem Batisty. Poznamy ich rolę i udział w walce o ideały. Zobaczymy też, jaką cenę za to zapłaciły. Aleida March opisując swojego męża, pokazała nam przede wszystkim siebie. Wcześniej  jej punkt widzenia i taki obraz rewolucji kubańskiej nie był mi znany.

„Mój Che. Bardzo intymnie” to wspomnienia kobiety, która pałała do Ernesto Guevary miłością bezgraniczną. Oddana mu była całkowicie i w takiej tonacji jest też ta publikacja – to pozłacany pomnik dla człowieka, który wpadł jak huragan w jej życie. To romantyczne spojrzenie na dawno utraconego ukochanego, które z biegiem lat nabrało rangę kultu. Mimo, że autorka na samym początku pisze, iż jej celem było nie dać się porwać subiektywizmowi, to odnoszę wrażenie że stało się wręcz odwrotnie. Brak obiektywizmu w literaturze tego rodzaju jest nieunikniony – lecz tutaj jest wręcz przesadzony.

„Mój Che. Bardzo intymnie” to dobrze napisana i interesująca opowieść o miłości i wielkiej polityce. Na oczach czytelnika rozgrywają się sceny z burzliwej historii Kuby, a gdzieś między kolejnymi walkami toczy się zwyczajne życie kochającej się rodziny. Te dwa niepasujące do siebie światy przez cały czas się przenikają i mają bezpośredni wpływ na życie bohaterów. Nie oszukujmy się, opowieść Aleidy to laurka wystawiona Guevarze, ale przecież nie do takich rzeczy zdolne są zakochane kobiety. Ostatecznie to czytelnik sam musi zdecydować czy uwierzy w jej historię.

Już przed ukazaniem się książki Guevara uwodził charyzmą i urokiem postaci romantycznej budującej „lepszy świat” własnymi rękami. Uwodził mimo niekwestionowalnych morderstw, których był autorem i często wykonawcą i mimo terrorystycznych pogladów i działań.

Taka jest właśnie i ta historia. Uwiedziona.

Dużym plusem tej książki jest załączenie licznych fotografii przedstawiających Che z Aliedą i dziećmi. Na pewno przedstawiają one znanego rewolucjonistę w znacznie cieplejszym świetle, w takim jakiego widziała go Aleida. W książce znajdziemy również wiersze Che i jedno opowiadanie, które napisał swojej żonie. Te wszystkie aspekty ukazują Guevara jako przeciętnego człowieka. 

 

Bardzo miło spędziłam czas przy tej lekturze. Jest to książka ciekawa, ukazująca rewolucjonistę i bojownika jako kochającego męża i ojca, co bardzo intryguje i zaciekawia. Warto przeczytać!

Mój Che. Bardzo intymnie to książka, która nie zwali nas z nóg. W założeniu prawdopodobnie wcale nie takie ma być jej zadanie. Poznamy tutaj kobiecy obraz rewolucji. Być może odpowiemy sobie na pytanie, które postawiłam na początku – dlaczego ludzie wielbią Che i uznają go powszechnie za bohatera? A może ktoś z was sam posiada koszulkę z wizerunkiem tegoż rewolucjonisty i chciałby się czegoś o nim dowiedzieć? Zachęcam wtedy do zapoznania się z wyznaniami Aleidy.

Momentami zalatuje hagiografią, jest też nazbyt patetycznie. Ale przedzierając się przez boskie przymioty opisujące męstwo, odwagę i wizjonerstwo Guevary docieramy do wizerunku wodza odbiegającego od encyklopedycznych notek. Che w oczach Aleidy jawi się jako ciekawy świata myśliciel, pasjami pochłaniający książki, wrażliwy romantyk, troskliwy mąż i ojciec, a także przyjaciel.

Cenne są listy i wiersze miłosne wysyłane Aleidzie z zagranicznych misji, relacja przyjaźni Che z Fidelem Castro i całkiem obszerna galeria zdjęć z prywatnego archiwum pary. Minus – za dużo nazwisk, które niewiele mówią czytelnikowi.

Recenzja w formie graficznej:

Opowieść Aleidy March to z pewnością tekst piękny i w gruncie rzeczy cieszę się, że wpadł w moje ręce. Warto czasem zauważyć, że postacie historyczne nie są tylko czarnymi lub białymi obrazami. Podobnie jak wszyscy inni, jak my, są to osoby wielowymiarowe i skomplikowane, nierzadko wiodące własne, na swój sposób poukładane życie. Tekst pozwolił mi również pochylić się na moment nad moim myśleniem o osobach, których nigdy nie dane mi było poznać. Warto pamiętać, że w ten sposób widzimy tylko jedną stronę medalu.

Książka „Mój Che” to jak pisałam wyżej wspomnienia Aleidy z okresu jej życia z Che. Przypomina sobie różne ważne wydarzenia, uroczystości, wiece. Opowiada o życiu codziennym w ich wspólnym domu, o ich rodzinnym życiu, o dzieciach, wycieczkach, podróżach i relacjach. Jednak informacje o jego działaniach, często opatrzone dosyć ostrą krytyką w internecie, wiele opinii negatywnych na jego temat jakoś nie pozwoliły mi uwierzyć w sielankę prezentowaną przez kobietę. Na zdjęciach dołączonych do książki widać parę podczas meblowania domu, spędzania czasu z dziećmi i rodziną, wspólnych wizyt w muzeum. Jednak przynajmniej dla mnie ten obraz jest kompletnie nie spójny z jego dotychczasowym wizerunkiem w mediach i dlatego też pozostaje mi jedynie polecić każdemu z osobna zapoznanie się z tą niezwykle trudną lekturą i wyrobienie własnej opinii.

Recenzja w formie graficznej:

Mój Che. Bardzo intymnie z pewnością przypadnie do gustu wszystkim osobom zafascynowanym postacią Che Guevary oraz tym, którzy chcieliby poznać prywatne życie wielkiego rewolucjonisty. Wbrew tytułowym zapewnieniom, nie spodziewajcie się jednak zbyt wielu scen erotycznych i pikantnych opisów hulaszczego życia Ernesto Guevary. Książka Aleidy March to raczej kolejna próba idealizacji Che i jego dokonań, przy ukazaniu kilkunastu kadrów z prywatnej sielanki naszych zakochanych bohaterów. Jeśli zatem interesuje Was romantyczna natura Che i jego stosunek do dzieci, to pozycja Aleidy March opatrzona mnóstwem zdjęć z rodzinnego archiwum bohatera tej książki z pewnością przypadnie Wam do gustu.   – See more at: http://pulchralibra.blogspot.com/2014/06/aleida-i-che-moj-che-bardzo-intymnie.html#sthash.HOEvLDPl.dpuf

Autorka pisze także obszernie o czasach „po Che”, czyli swoim okresie wdowieństwa, po zamordowaniu Che Guevary w Boliwii, październiku 1967 roku. Jej życie jest mocno osadzone w establishmencie państwowym. Była aktywnym historykiem, przygotowywała podręczniki do historii Ameryki Łacińskiej, zajmowała się pracą badawczą. Opiekowała się także spuścizną Che Guevary, przygotowywała do druku jego pisma i za namową Fidela Castro powołała do życia Centrum Studiów nad Che Guevarą. Po raz drugi wyszła za mąż (o czym nic więcej nie pisze), a do 1991 roku była także członkiem Zgromadzenia Narodowego Kuby.

Cennym uzupełnieniem książki są zamieszczone tutaj liczne zdjęcia. Che Guevarę znamy zazwyczaj tylko z tego jednego najsłynniejszego zdjęcia. Tutaj mamy okazję zobaczyć tę postać w wielu sytuacjach (jakże często z nieodłącznym cygarem!) Są także liczne zdjęcia rodzinne, a także fotografie dokumentujące podróże i działalność Aleidy March i Che Guevary.

Po lekturze tej książki mogę stwierdzić tylko, że niestety Aleida March i przeciwnicy Guevary żyją w dwóch zupełnie innych światach, których nigdy nie da się pogodzić. Dla tych, dla których jest on potworem, parę ciepłych wspomnień zakochanej w nim kobiety nie złagodzi tego obrazu. Z kolei jego żona, patrząc na Che Guevarę przez pryzmat ich wspólnego życia, nie będzie w stanie zobaczyć go jako złego człowieka, nawet jeśli była świadkiem jego okrucieństw.

Odniosłam wrażenie, że ta pozycja dodała kolejną warstwę do wiedzy o Guevarze i jego legendzie. Zawiera wiele zdjęć pochodzących z prywatnych albumów rodzinnych. Natknęłam się tu również na listy, które Che wysyłał do rodziny, a także wiersze pisane przez niego do Aleidy. To właśnie one ujawniają jego stan psychiczny. Ta książka ukazuje Guevarę jako człowieka z „wielkimi marzeniami” i „twórczym duchem”, który oprócz tego, że był skutecznym przywódcą politycznym, był również mężem, kochankiem, poetą i ojcem. Jeśli jesteś zainteresowany poznaniem innego, nieznanego do tej pory oblicza Che, to zachęcam do przeczytania tej pozycji. Któż bowiem tak wiele wie o człowieku jak jego żona…

Rewolucjonista to ikona, to symbol walki o ideały. To także człowiek, który odwiedził Polskę i spotkał się z Chruszczowem.

 

Jeśli czytelnik poszukuje typowo biograficznego spojrzenia, to niech sięgnie po pozycje autorstwa jakiegoś bezstronnego historyka.

Natomiast jeśli szukasz uczuciowego, stronniczego, bezpośredniego, pełnego pasji, zakulisowego spotkania z kimś, kto zdradzi, podzieli się z czytelnikiem czymś co tylko ona jedyna wie, to zapraszam serdecznie do lektury.

Uważam, że na kreacje postaci historycznej składa się zawsze  wiele wątków,  członów oraz tez czy dogmatów.

Młodzi wiedzę o nim czerpią jedynie z niezbyt obszernych lekcji historii, albo kojarzą jego wizerunek z grafik Jima Fitzpatrick’a. Dzięki tej pozycji możemy poznać jego świat od wewnątrz, oczami kobiety, dla której był całym światem. Książka jest bardzo subiektywna, nie pozwala z całą pewnością na obiektywne spojrzenie na postać Che Guevary, ale chyba warto uzupełnić swoją wiedzę o portret tego rewolucjonisty sporządzony przez najbliższą mu osobę.

Ogromnym atutem książki są zdjęcia, czarnobiałe fotografie przedstawiające życie Che i Aleidy. Ukazują zarówno życie publiczno-polityczne, ale także prywatne, bardzo rodzinne ujęcia. Książka warta przeczytania i poszerzenia swojej perspektywy jeśli chodzi o osobę Che Guevary. Każda historia ma dwie strony, każdy prowadzi podwójne życie. Dzięki tej książce możemy poznać jaki był ten niewątpliwie najbardziej rozpoznawalny na świecie rewolucjonista w wolnym czasie, którego niestety mu brakowało.

Myślę, że tajemnica siły miłości pomiędzy Che a Aleidą tkwiła prawdopodobnie w tym, jak idealnie dopasowani byli do siebie. Ona była silną, niezależną, odważną kobietą zdolną jednocześnie do poświęcenia. On – nie potrzebował bluszczu który uwiesiłby się na nim całym ciężarem i spowolniłby jego ruchy. On potrzebował towarzyszki życia, partnerki, której mógłby zaufać i której mógłby być pewien. Jedną osobę na świecie, która by go rozumiała. Znalazł ją. Bez Che nie byłoby Aleidy. Bez Aleidy nie byłoby Che.