Powiem krótko: Pieśń Kwarkostwora jest rewelacyjna! Pomysłowa, inteligentna i do granic możliwości zabawna – powieść pochłania się jednym tchem, pozwalając.sobie jedynie na niewielkie przerwy związane z przemęczeniem mięśni używanych przy śmiechu. Co prawna tym razem historia nie jest tak ‘epicka’, jak było to poprzednim tomie przygód Jennifer Strange, ale w żaden sposób nie jest to wadą. Opowieść jest ciekawa, w pewien metaforyczny sposób życiowa, a mimo ogólnie wesołego klimatu nie brak tu chwil wzruszających. Książka mnie urzekła, nie mam co do tego wątpliwości.

Trzeba przyznać, że Jasper Fforde ma nieokiełznaną wyobraźnię i magiczny świat, który stworzył w powieści zachwyca, oczarowuje i z jednej strony wydaje się znajomy, a z drugiej strony całkiem nierzeczywisty. Autor stworzył tak zabawne postacie i sytuacje, że nie można powstrzymać się przed śmiechem czytając powieść.

Zapraszam do fantastycznej Krainy Magii i poznania Kwarkostwora :)

Powieść „Pieśń Kwarkostwora” zasługuje na pochwałę nie tylko z mojej strony, ale i rzeszy czytających. Niby coś tutaj nieco stopniało, książka nie zaskakuje tak jak tom pierwszy, niemniej jednak autor jeszcze nie odkrył wszystkich kart i pewnie chowa dla nas coś w zanadrzu. Aż boję się kolejnych tomów Kronik, ponieważ nie chcę by udana seria w jakikolwiek sposób mnie rozczarowała. ”Pieśń Kwarkostwora” czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Paleta ciekawych osobistości, niebanalne zwroty akcji i dopracowany w każdym calu magiczny świat, mają potężny udział w sukcesie dzieła. Odnajduję tutaj znakomite połączenie Pottera i twórczości Pratchetta, a lepszej mieszanki literackiej, nie mogłam sobie wyobrazić. Nie pomyślcie jednak, by Fforde kogokolwiek naśladował i bezczelnie zrzynał co ciekawsze momenty. On wypracował swój styl, który ja kupuję bez chwili wahania.

Powieść „Pieśń Kwarkostwora” zainteresuje wszystkich, którzy lubią powieści fantastyczne okraszone sporą dawką humoru. Nie brakuje w tej książce gier słownych, ciętych ripost, ale też przesłania z morałem. Można też doszukiwać się pewnych wzorów na „Harrym Potterze”, ale więcej tu znajdziemy z Terry’ego Pratchetta. Jasper Fforde jednak ma swój własny styl i zabiera nas do świata magii, intrygującej akcji oraz dostarcza sporą dawkę dobrego poczucia humoru.

Jednakże nie tylko ciekawe przypisy czynią człowieka w pełni usatysfakcjonowanym, bo i bohaterzy w tym tomie przechodzą przemianę na lepsze! Każdy z nich stał się bardziej wyrazisty i zabawny, a to ogromnie pożądana przeze mnie cecha. Uwielbiam książki pełne humoru, a ta jest nim naładowana jak słoiki z konfiturami, które zawsze wpycha mi do torby babcia. I tak jak uwielbiam dżem mojej babci, tak również zakochałam się w nastroju „Pieśni Kwarkostwora”.

Podziwiam zdolność Jaspera Fforde do wplatania w fabułę tak wielu informacji, sprawiając przy tym, że dla czytelnika wszystko jest jasne. Dorzucił również pewien gratis w postaci delikatnego wątku miłosnego. Między Jennifer a Perkinsem coś się święciło już w pierwszym tomie, ale czy w końcu umówili się na randkę, tego wam nie powiem – dowiecie się sami! Strasznie podobało mi się również to, że w tej części było więcej magii – zaklęć, trolli, czy latających dywanów. Mam nadzieję, że w „The Eye of Zoltar” autor utrzyma poziom i sprawi, że nie będę się mogła od niej oderwać.

Z chęcią opowiedziałbym co się działo w książce, aż mnie korci, żeby podzielić się z wami tym, co rozgrywało się na kartach „Pieśni Kwarkostwora”, jednak nie chciałbym psuć nikomu tej radości, którą na pewno będzie miał podczas samodzielnej lektury. Zabawna, lekka, świetnie napisana i zilustrowana (kolejny raz przez Roberta Sienickiego), z pozytywnymi przesłaniami, wartością edukacyjną, rozbudowanymi postaciami i mnóstwem innych plusów - po prostu książka, którą polecam każdemu bez względu na wiek. To wcale nie jest takie pewne, że to właśnie ci młodsi będą się przy książce dobrze bawić. Być może właśnie to ci starsi bardziej potrzebują takiej odskoczni od codziennej szarugi, co zapewni im właśnie ta powieść, która wciąga od pierwszych stron. Polecam. Dla dwunastolatków i trzydziestolatków (którzy lubią fantastykę, rzecz jasna).

„Pieśń Kwarkostwora” to książka, która wciąga. I to jak! Wiele emocji, akcji i dobrej zabawy. Niezależnie od wieku, skradnie serce każdego czytelnika. Nie smuci, nie nudzi, ale wyciąga z melancholijnego nastroju i daje niezwykle pozytywnego kopniaka. Przy każdej kolejnej stronie cieszyłam się jak dziecko do paczki cukierków. I wcale się tego nie wstydzę!

Perypetie Jenny są jak cebula. Mają warstwy. Jedną zrozumiałą dla wszystkich, inną wciągającą w akcję nastolatki i dzieciaki, jeszcze inną dla dorosłych. Ta ostatnia jest utkana z niekończącej się satyry na współczesne społeczeństwo. Dostaje się po równo urzędnikom, rządzącym, dziennikarzom, bogaczom, artystom i nam wszystkim. Za egoizm i brak empatii dla słabszych, za chciwość, która popycha nas do krótkowzrocznego myślenia, wreszcie za głupotę. Myślimy, że jesteśmy tacy sprytni i zawsze uzbrojeni w tarczę zgrabnej opowieści mającej wytłumaczyć nasze postępki. Otóż nie. W świetle satyry, tak samo jak w oczach bystrych nastolatków, jesteśmy nadzy.

Jasper Fforde wyśmiewa się ze wszystkich i ze wszystkiego, ale jak każdy dobry komik, za warstwą humoru kryje pokłady wrażliwości. Chociaż każe swojej bohaterce podejmować decyzje przekraczające jej siły, pozostawią ją samą sobie w trudnych sytuacjach i budzi w środku nocy, by ratowała świat, to łatwo poczuć, że darzy ją sympatią. Znajdy od Służek Homara jeszcze pokażą, na co je stać w kolejnych tomach, tego możemy być pewni.

Dziwię się trochę, że w dobie takich wspaniałych książek, liczba czytających regularnie dzieci czy młodzieży wciąż pozostaje bardzo niska. Moim zdaniem nic tak nie zastąpi kształcenia wyobraźni oraz samodzielnego myślenia, jak ciekawa i barwna lektura.  Pieśń Kwarkostwora z pewnością się do takiego rodzaju powieści należy. Nie pozostaje mi nic innego jak gorąco zachęcić, jeśli nie młodzież, to rodziców: niech ta książka znajdzie się gdzieś na półce Waszej domowej biblioteczki!

Przede wszystkim, sama treść książki jest bardzo lekka i przyjemna w czytaniu. Wydarzenia nie raz mnie zaskakiwały i powodowały, iż nie chciałam skończyć czytać. Niektóre wątki były dość zawiłe, jednak przedstawiono je w bardzo przyjemny i prosty sposób. Dodatkowo występowały ciekawe przypisy wyjaśniające pewne kwestie. Nie sposób nie wspomnieć o genialnym humorze wplecionym nie tylko w dialogi, lecz także wydarzenia. Bohaterowie są ogromnie ciekawie wykreowani i przedstawieni. Każdy ma swój odrębny charakter i sposób bycia. UWAGA! Nie trzeba czytać poprzedniej części! Sama jestem przykładem osoby, która nie zna poprzedniego tomu. Treść jest spójna i łatwa do zrozumienia, a sama kompozycja ogromnie ciekawa i oryginalna. Może jestem trochę za stara na tę książkę, lecz uważam, iż jej wadą jest brak dynamiki i wyrazistości tekstu. Muszę jednak wspomnieć o okładce, która idealnie oddaje charakter powieści, gdyż sprawia wrażenie 3D. Wciągnęłam, się w cały ten świat stworzony przez autora, bardzo mi się podobał i z wielką chęcią przeczytam poprzedni tom tej serii.

Sama powieść jest bardzo wciągająca i czyta się ją szybko. Nie dość, że styl autora jest przejrzysty i nie wymaga większego myślenia od czytelnika to jeszcze fabuła, mimo pewnych braków, jest naprawdę wciągająca. Czasami dostrzegłam kilka podobieństw doHarrego Pottera, ale nie mogę powiedzieć, że autor skopiował pomysły od J.K. Rowling. Nie, Pan Fforde stworzył swoją własną, momentami zabawną historię, która wkradnie się do serc szczególnie młodszych czytelników, ale gwarantuję, że opowieść spodoba się także dorosłym, którzy z przymrużeniem oka przeczytają Pieśń Kwarkostwora. 

Pokusiłabym się o stwierdzenie, że to mieszanka Harrego Potter’a z humorem Stephanie Plum. Pełno tu śmiesznych opisów i porównań np. smoki gadające przez telefon. Przypisy wyjaśniające na końcach stron przyprawiały mnie o wiele niekontrolowanych wybuchów śmiechu. Świat wykreowany przez autora przypomina nasz, ale pełno w nim magii i dziwnych stworzeń np. Kwarkostworów. Chciałabym się do niego na chwilę przenieść. Historia jest intrygująca, czytałam ją z wypiekami na twarzy. 

 

Bohaterowie są zabawni. Po prostu nie da się ich nie lubić. Jennifer to pozytywna dusza, która nie da sobie w kaszę dmuchać, a jej odzywki były przekomiczne. Świetna, lekka rozrywka. Mi zajęła jeden pełen śmiechu wieczór. Jedyny minus to fakt, że tak szybko się skończyła.

Świat, który nam szczególnie przypadł do gustu. Pełen magii, czarów, ale przede wszystkim niespotykanego humoru. Momentami zanosiliśmy się ze śmiechu. Ale spokojnie. Fabuła obfituje również w liczne kłopotliwe sytuacje. Intrygi to główne tło tej opowieści. Jasper Frorde wykreował fantastyczny świat iluzji. Jego powieść wciąga, intryguje oraz zaciekawi. A co mnie najbardziej urzekło, że jest napisana takim stylem, by mój sześciolatek nie czuł się znudzony, a łaknął , prosił o więcej.

„Pieśń Kwarkostwora” to książka humorystyczna z dużą dawką magii i niecodziennych stworzeń. Nie zabraknie miejsca na momenty refleksyjne, jednak głównym celem książki jest dobra zabawa. W porównaniu do poprzedniej części książka wypada pozytywnie, tworząc odrębny świat w, którym czytelnik może się zatracić. Gorąco polecam.

Autor stworzył doskonałą karykaturę dzisiejszych realiów, które charakteryzują się uciążliwą biurokracją i pościgiem za pieniędzmi. Nie wyklucza to obecności magii występującej prawie na każdym kroku. Połączenie wypada bardzo atrakcyjnie i nie ma w nim chaosu, charakteryzuje go za to porządek oraz przystępność. Wiadomości o świecie są odpowiednio dawkowane – interesujące ciekawostki na jego temat pojawiają się w rozmowach między bohaterami i przypisach. Jasper Fforde posiada bogatą wyobraźnię, co przekłada się na wiele wspaniałych pomysłów, dzięki którym „Pieśń Kwarkostwora” wyróżnia się spośród innych powieści fantasy. Gdyby nie to, całość prezentowałaby się zaledwie przeciętnie, a tak książka okazuje się przyjemną przygodą pozwalającą na poznanie niezwykłego uniwersum.

Jasper Fforde naprawdę wysoko postawił poprzeczkę! Napisał książkę, którą bardzo szybko się czyta, a która jest naładowana dużą dozą magii i humoru. Mam wrażenie, że po prostu bije z niej jakaś pozytywna siła, która czyni wszystko piękniejszym, bo kiedy ją skończyłam po prostu zrobiło mi się smutno. Chciałabym móc wymazać ją z głowy, żebym mogła na nowo doświadczać tych niesamowitych uczuć. 

 

Podsumowując, książkę polecam każdemu. Jeśli nie czytaliście Ostatniego Smokobójcy, to jak najszybciej to nadróbcie albo od razu zabierzcie się za Pieśń Kwarkostwora. Moim zdaniem świetnie poradzicie sobie z lekturą tej książki, jeśli nie czytaliście poprzedniego tomu. Muszę przyznać, że już dawno tak łatwo i szybko nie pisało mi się żadnej recenzji, a to chyba coś oznacza.

Cóż zatem można powiedzieć? Jeśli lubicie dobre komedie fantasy, nieoczekiwane zwroty akcji i absurdalne postaci (kto nie poznał Tymczasowego Łosia lub Tajemniczego X, jeszcze nie wie, co oznacza wyrażenie „absurdalna postać”), seria Ostatniego Smokobójcy jest stworzona dla Was. Teraz pozostaje już tylko oczekiwanie na kolejne tomy, w których autor na pewno po raz kolejny nas zaskoczy i rozśmieszy.

Fabuła książki jest równie ciekawa, żeby nie powiedzieć lepsza, co Ostatniego Smokobójcy. Główny wątek, czyli intryga, którą muszą rozpracować i zmierzyć się bohaterowie, robi wrażenie z kilku powodów. Po pierwsze – jest interesujący sam w sobie. Historia jest wciągająca, zawiła, tajemnicza i posiada tę konieczną dawkę dramatyzmu, żeby całość nie znudziła się za szybko. Po drugie – można ją interpretować na różne sposoby. Młodszym czytelnikom zapewne przypadnie do gustu świat wypełniony czarami i innymi niecodziennymi sprawami, a także same perypetie bohaterów. Jednak to ci nieco starsi będą mieli najlepszą zabawę. Pod płaszczykiem magii, dowcipu i zdrowej (za co duży plus) ironii Jasper Fforde zgrabnie przemyca absurdy dnia codziennego, które najlepiej obrazują sugestywne nazwy i przydomki (tak jak Bezużyteczny Brat Króla). Również intryga, której ofiarą pada Jennifer i jej towarzysze nie jest tylko kwestią pojedynku czarowników. Prawdopodobnie niejeden czytelnik uśmiechnie się krzywo czytając o metodach i sposobach na zwycięstwo i pomyśli, że coś mu to przypomina.

Minusów książki nie zauważyłam, zatem Pieśń Kwarkostwora dostaje wysoką ocenę. Oczywiście, jak każdy utwór posiadający własny styl, jednym spodoba się bardziej, innym mniej. Mimo to, wielu czytelników z pewnością doceni wyrafinowany humor, ciekawą fabułę i oryginalność, których książce Fforde nie sposób odmówić.

Była ona wciągająca, sceny często zmieniały się, a rozdziały przemykały zbyt szybko. Ta powieść fantasy trzymała mnie w napięciu do samego końca – do ostatniej linijki rozdziału i budziła we mnie wielkie czasem totalnie skrajne emocje.

   Dlatego twierdzę, że jest to dobra książka! Bo dobra książka sprawia, że czytelnik reaguje, a nie jest obojętny i taka właśnie jest „Pieśń Kwarkostwora” Jaspera Fforde! 

„Pieśń Kwarkostwora” jest drugą częścią przygód Jennifer jednak spokojnie możecie przeczytać ją nie znając poprzedniej części. Zapewniam Was jednak, że nawet czytając od części drugiej szybko sięgniecie po księgę pierwszą pt. „Ostatni Smokobójca”. Książka wciąga poczuciem humoru, dobrą akcją i zaskakującymi zwrotami akcji. Gwarantuje Wam, że będą się przy niej dobrze bawić nie tylko dzieci, ale i dorośli.

Polecam i rekomenduje jako książkę na lato, do czytania w każdej wolnej chwili.

Autor zgrabnie balansuje w swojej książce między baśnią, kryminałem i powieścią przygodowym. To połączenie gatunkowe świetnie sprawdza się przy tego typu historii. Język autora wprowadza zabawny i bardzo młodzieżowy nastrój, natomiast niektóre wydarzenia i rozwiązania wcale nie są dziecinne, a niebezpieczne.

Myślę, że Jasper Fforde może przypaść do gustu wielbicielom uniwersów stworzonych przez J.K.  Rowling, Ricka Riordana i C.S. Lewisa. Autor tak samo bawi, uczy i zapada na długo w pamięć czytelnika. Polecam młodym, jak i tym starszym, którzy chcą zrelaksować się niezobowiązującą lekką książką!

Ta część jest lepsza od poprzedniej, ma nawet ciekawszy finał. Jak wspomniałam, można ją czytać nie znając pierwszego tomu. Jasper Fforde jest w formie i nadal rozśmiesza do łez i zaskakuje. Polecam obie książki, które dotychczas ukazały się w Kronikach Jennifer Strange i z niecierpliwością wyczekuję kolejnych części.

Sięgając po Pieśń Kwarkostworka miałem nadzieję na ten sam szaleńczy bieg przez fantastyczne światy, z ekscentrycznym poczuciem humoru i nie zawiodłem się. Postaci pełne życia, szalone przygody pełne śmiechu, czegóż chcieć więcej. Jeśli Twoje dziecko szuka książki na wakacje, to wybór jest prosty. Pieśń Kwarkostwora to drugi tom cyklu, ale w niczym to nie przeszkadza, a raczej skłania do sięgnięcia po tom wcześniejszy. Polecam gorąco.

No i moje ulubione zwierzaki – Kwarkostwory!
Powieść Ffrode’a na pierwszy rzut oka jest lekką przygodówką z humorem. Oprócz tego, jest to również naprawdę wspaniała i wciągająca powieść która nakłania do zastanowienia się nad własną naturą.

W Pieśni Kwarkostwora jest więcej humoru, nieprzewidywanych zwrotów akcji, sarkazmu, magii i… Kwark! Naprawdę bardzo przyjemnie było sprawdzić na własnej skórze, że Jasper Fforde poprawił się, Chociaż muszę przyznać, że jego seria o przygodach Jenny nie jest dla dzieci, tylko bardziej jako wprowadzenie do dorosłości? To taka przedmowa przed prawdziwym życiem, które na nas czeka.

Sama Jenny zmieniła się na przestrzeni dwóch tomów. Zdecydowanie wydoroślała, mimo że zawsze była bardziej dojrzała niż wskazywał na to jej wiek. Odnalazła w sobie jeszcze większe pokłady wyrozumiałości i opanowania, niż mogłaby przypuszczać. Jennifer jest jedną z najbardziej sympatycznych i przyjacielskich postaci, jaką miałam okazję poznać, która w dodatku sama potrafi o siebie zadbać.

Pieśń Kwarkostwora to pełna humoru i magii lektura, w której każdy znajdzie coś dla siebie. Cała książka aż kipi od humoru, dlatego muszę przyznać, że drugi tom przygód Jennifer podobał mi się jeszcze bardziej niż poprzedni. Jestem bardzo ciekawa, czym autor zaskoczy nas w kolejnych tomach, które mam nadzieję będą równie dobra, jak poprzednie, jeśli nie lepsze.

Pierwszoosobowa narracja to kolejna dobra strona książki. Pasuje ona idealnie do powieści. Myślę, że jeżeli występowałaby narracja trzecioosobowa, to byśmy się pogubili, ponieważ raz akcja ma miejsce tu, a raz tam.
Historię ukazaną w książce opowiada szesnastoletnia Jennifer Strange. Mimo swojego młodego wieku ma dojrzałe spojrzenie na świat i rożne wydarzenia. Jest dzielna i dąży do celu do ostatniej chwili.

Nie konieczna jest znajomość pierwszego tomu, „Ostatni Smokobójca”, aby zapoznać się z „Pieśnią Kwarkostwora”.

Jeśli lubicie książki fantastyczne, albo w których występuje magia, przeczytajcie! Polecam.

s

Zarówno w „Ostatnim Smokobójcy” jak i w „Pieśni Kwarkostwora” autor stawia wszystko jasno, nie zostawiając przed czytelnikiem żadnych tajemnic, a czasami przyprawia czytelnika o zawrót głowy przyspieszając znacząco akcję. Wątek magiczny skonstruowano tak, aby nie można było się w nim zgubić, a zarazem na tyle kreatywnie, żeby czytelnik musiał trochę pomyśleć, aby się połapać w całej sytuacji. Sam humor książki, przynajmniej dla mnie, był dosyć ciężki, ale w kilku momentach wywołała uśmiech na mojej twarzy.

Czy polecam tą pozycję? Zdecydowanie. Ta seria to dobry wybór dla odbiorcy w każdym wieku, potrafi poprawić humor, a przede wszystkim można dostrzec w niej kawałek siebie.

Na uwagę zasługuje język, jakim napisana jest powieść, tu najlepiej widać, że sir Terry Pratchett inspiruje Jaspera Fforde. Autor często w zabawny sposób porusza nawet najbardziej poważne czy nieprzyjemne tematy. Swoim postaciom daje zaskakujące, ale i jednoznacznie ich definiujące przydomki, jak np. Bezużyteczny Brat Króla. Nie natrafimy tu na wulgaryzmy, seks czy epatowanie przemocą, jednak z wielu wydarzeń wyłania się okrucieństwo bohaterów oraz brutalność przedstawionego świata. Poprowadzenie narracji z perspektywy Jennifer sprawia, że na wydarzenia patrzymy jej oczami i są one okraszone jej, często ironicznym, komentarzem. Nie można nie wspomnieć również o przypisach, które jeszcze dokładniej definiują przedstawione uniwersum, gdyż zawarto w nim dodatkowe uwagi dotyczące jego historii i wierzeń. W książce idealnie wyważono szybko postępującą akcję z opisami ciekawego świata, w jakim rozgrywają się wydarzenia, dzięki czemu powieść ani nie nudzi, ani nie sprawia wrażenia, że bohaterowie zawieszeni są w próżni, a tło ich poczynań nie ma znaczenia.

 

Bardzo przyjemnie spędziłam czas na lekturze tej powieści; dynamicznie rozwijająca się akcja nie pozwoliła na nudę, a sposób przedstawienia świata niejednokrotnie wywoływał uśmiech. Niebanalni bohaterowie przyciągają uwagę, a intryga w jaką są uwikłani zaskakuje zakończeniem. Wprawdzie z założenia jest to literatura młodzieżowa o czym świadczy choćby młody wiek bohaterki stawiającej czoła dorosłemu antagoniście, jednak w niczym nie umniejsza to przyjemności jaką nieco starszy czytelnik może znaleźć w tej lekturze.

Podobało mi się, że można tu odnaleźć komentarze do realnego świata z punktu widzenia korporacji, korupcji i polityki. Jednak trzeba podkreślić, że historia koncentruje się na pracy zespołowej i zaradności. Muszę pochwalić autora za próbę połączenia tu magii, odrobiny bajki, tajemnicy, przestrogi i komentarza społecznego z humorem. Dodam, że brytyjskim. Stworzone przez Fforde’go postacie są tu moim zdaniem w przeważającej mierze dość ekscentryczne. Historia została przedstawiona w narracji pierwszoosobowej. To główna bohaterka, 16-letnia Jennifer, okazuje się tu opowiadać całkiem ciekawe przygody. Zaimponowała mi swą dojrzałością, inteligencją, silną osobowością, zaradnością. Autor na szczęście nie zmuszał mnie tu do „wysłuchiwania” nastoletnich fochów jak często zdarza się w książkach adresowanych do młodzieży. 

Jest to zabawna powieść, w której pełno doprowadzających do wybuchów śmiechu akcji oraz dialogów. Na nudę nie da się narzekać, a sam styl nie wymaga znajomości ciężkich słów. A nawet jeśli to trudniejsze pojęcia są wyjaśnione w przypisach na dnie strony, więc wszystko powinno być jasne. Muszę wspomnieć również o okładce, która bije swoją poprzedniczkę na głowę tworząc efekt 3D oraz ilustracjach zawartych między stronami, które ubarwiały mi czytanie. Polecam ten tom każdemu, nawet jeśli nie zapoznał się z pierwszą częścią. Znajomość jej nie jest tutaj obowiązkowa, ponieważ najważniejsze wydarzenia zostały streszczone na wstępie, a sama treść książki nie nawiązuje do poprzedniej przygody nastolatki. Mam nadzieję, że z twórczością autora jeszcze nie raz się spotkam i gorąco Was zachęcam do zapoznania się z Jennifer i jej magiczną ekipą!