Miło spędziłam czas na lekturze książki Jaspera Fforda i jestem z tego zadowolona. Poleciłabym ją wszystkim przepracowanym i zestresowanym osobom na chwilę odpoczynku i oderwania się od szarej codzienności. Jest to też świetna historia na wspólne spędzanie czasu rodziców i dzieci, która spodoba się obu pokoleniom.

Czytałem naprawdę wiele ciekawych i wciągających książek, jednak przy żadnej się tak przednio nie ubawiłem! Lektura przeniosła mnie w czasy młodości i miałem wrażenie, jakbym oglądał jedną ze swoich ulubionych kreskówek. To były czasy. Bajki nie były jeszcze wtedy tak deprawujące i kontrowersyjne, jak teraz (a może wtedy po prostu nie zwracało się na to zbytniej uwagi?)… I taka właśnie jest ta książka: 100% czystej rozrywki, 0% wad oraz + 10 punktów za to, że czeka nas jeszcze kontynuacja! (Gracze RPG zrozumieją o co mi chodzi…). Do sukcesu książki zapewne w ogromnej mierze przyczynił się tłumacz, czyli Bartosz Czartoryski. Dzięki świetnemu przekładowi każdy żart, nawet sytuacyjny był bezbłędny i przyprawiał mnie o epileptyczne wręcz napady śmiechu (bez obaw, to tylko metafora)!

Lekka treść, przyjemny styl, wdzięczne podejście do tematu, poczucie humoru, ironia, twórcze potraktowanie schematów fantasy, odniesienia do europejskiej rzeczywistości (rozpasana biurokracja; wszechmocni durnowaci, dręczący obywateli urzędnicy; wszechobecne reklamy; show-biznes i PR oplatający świat niczym pajęczyna; potęga mediów) – autor zgrabnie łączy to ze sobą w opowieść z przewrotnym., zaskakującym zakończeniem. Nie jest to, na szczęście, literatura wielkich i nieudanych LOTów. Raczej miła, niewymagająca, ale zbudowana na solidnych podstawach rozrywka nie tylko na zimowy, odwilżowy wieczór. Czytajmy, zbliża się Wielka Stara Magia i wszystko może się zdarzyć.

Historia Jennifer bawi i uczy. Pokazuje, że ważny jest w życiu stosunek do otaczających ludzi i istot. Mówi nam, że warto bronić swojego zdania i dbać o to, co do nas należy. Książkę czyta się bardzo szybko. Pierwsze strony są jednak nieco nużące, bowiem autor musi wprowadzić nas do świata magii i pokazać, czym trudni się nowoczesna agencja Kazam. Pozostałe stronice czytamy już jednych tchem. Śledzimy poczynania Jennifer i… zaprzyjaźniamy się z Kwarkostworem. Prawdę mówiąc należę do osób, które zawsze zafascynowane są ekscentrycznymi postaciami z drugiego planu i nieważne, czy chodzi o Golluma, Ragetti’ego z Piratów z Karaibów czy właśnie Kwarkostwora. Oscyluję teraz pomiędzy „Kwark”, a „Tak, a co?” w codziennych dialogach. Mam jednak szczerą nadzieję, że kolejna część przygód Jennifer Strange będzie bardziej optymistyczna dla jej pupila.

Muszę przyznać, że książkę czytało mi się bardzo szybko, jest lekką lekturą idealną dla młodych czytelników, ale nie tylko, bo myślę, że i starsi będą się dobrze przy niej bawić.  Autor bez długich wstępów od razu wszystko wyjaśnia i wszystko jest jasne. Znajdziemy w niej trochę humoru, ciekawą akcję i wszystko napisane prostym językiem. Im dalej czytamy, tym więcej się dzieje i nie nudzimy się.

W książce „Ostatni Smokobójca” widać sporą „naleciałość” humorystyczną Pratchetta. Cała akcja rozgrywa się w czasach współczesnych, a realizm miesza się z magią praktycznie na każdej stronie dzieła. Jestem pełna podziwu dla autora, który chyba ma nieograniczoną wyobraźnię :) Stworzyć tak ciekawy obraz Królestwa Snodda i dopracować go do najmniejszego detaliku, brawo ! Czasem można się w fabule pogubić, ale na koniec wszystkie elementy pasują do siebie idealnie jak w kompletnej układance. Bohaterowie są barwni, nierzadko wywołują u czytelnika uśmiech, a nawet zdziwienie. Mnie osobiście urzekł Kwarkostwór, o takim zwierzaku chyba nigdy nikt nie słyszał ;) Plusem jest wartka akcja, minimum (wystarczalne) opisów. Książka tak naprawdę nie jest bzdurną opowiastką dla dzieciaków. Ukazuje obraz ludzkich zachowań, tych negatywnych: chciwość, pazerność, chęć wzbogacenia się za wszelką cenę, oraz pozytywnych: przyjaźń, zaufanie. Pozycja którą dziś wam prezentuje otwiera cykl Kroniki Jennifer Strange. Jestem niezmiernie ciekawa co wydarzy się dalej, wy z pewnością też :) Książkę „Ostatni Smokobójca” pochłania się z lekkością, przyjemnością, a Stara Magia podczas lektury ciągle jest wyczuwalna :)

Autor świetnie zmieszał świat który tak dobrze znamy z książek fantastycznych z realiami współczesnego świata. Dało to tak niesamowicie odświeżającą mieszankę, że ciężko się nasycić. Powieść jest lekka i przyjemna, wciąga tak że ciężko się powstrzymać by nie przeczytać jej do końca za pierwszym posiedzeniem. Nie jest to książka która natchnie nas do głębokich przemyśleń i sprawi, że postanowimy być lepszym człowiekiem. Nie o to tu chodzi. Daje nam ona zupełnie coś innego; rozrywkę. Dawno się tak nie uśmiałam czytając jakąś książkę, dawno nie czułam się tak zadowolona i beztroska. Oczywiście nie samym humorem książka stoi i musi być w niej coś więcej. Przecież nawet zabawna pozycja z kulejącą fabułą jest nic nie warta. Tutaj na szczęście fabuła nie kładzie książki, wszystko jest dopięte i przemyślane. Wątki się nie urywają, ale każdy drobny szczegół ma duże znaczenie w finale. Przez chwilę bałam się, że autor odkryje za dużo kart i w następnej części zaserwuje nam odgrzewane danie, ale mam nadzieję że do tego nie dojdzie. Wiele rzeczy jeszcze musi się wyjaśnić a zakończenie zostawia naprawdę duże pole do manewru.

Podsumowując, Ostatni smokobójca, to ciekawa historia, którą czyta się szybko i  łatwo, a język nie jest bardzo skomplikowany. Szukasz jakiejś powieści przy której możesz się uśmiechnąć? Musisz sięgnąć po tą książkę!

Powróćmy jednak do Smokobójcy. Książka ta jest lekka (czytaj >łatwo się ją czyta<), zabawna i wciągająca. Przeczytałam ją niemal jednym tchem. Opowiada o świecie XXI wieku, w którym magia jest warta mnie niż środek do przeczyszczania rur. O matko, strasznie podoba mi się to określenie :3. Zaciekawiła mnie sama koncepcja, sam pomysł na książkę. W życiu nie wpadłoby mi do głowy dostarczanie organów na latających dywanach. Ani wymienianie instalacji elektrycznych za pomocą lewitacji.

„Ostatni Smokobójca” to powieść nie tylko dla młodych czytelników, ale także dla osób nieco dojrzalszych, które mimo przeciwnościom życia codziennego wciąż mają w swojej duszy „wewnętrzne dziecko” i nie boją się sięgnąć po literaturę z założenia skierowaną do młodzieży. Tak naprawdę każdy dostrzeże tu coś dla siebie: młodzież dostaje ciekawą historię pełną zwrotów akcji, która po dość leniwym wprowadzeniu czytelnika w fabułę gna do przodu i trzyma w napięciu do samego końca; starsi czytelnicy zobaczą w książce Fforde’a niebanalną opowieść, zwieńczoną naprawdę dopracowanym morałem. Ja dałem się wciągnąć w świat przedstawiony w „Kronikach Jennifer Strange” i teraz z niecierpliwością czekam na drugi tom.

W książce wykreowany jest całkiem interesujący, ciekawy świat, a fabuła rozkręca się równomiernie, by pod koniec zaskoczyć nas niezłym zwrotem akcji, którego się nie spodziewamy. Tak naprawdę to dobry pomysł, gdy chcemy wrócić do starych dobrych czasów pełnych magii i cudownych stworzeń, a nie chcemy katować się rozbudowanymi i trudnymi powieściami. „Ostatni smokobójca” potrafi wciągnąć i skutecznie rozbawić czytelnika. Magii dziecięcych lat pomagają na nowo doświadczyć zabawne, utrzymane właśnie w takim dziecięcym stylu rysunki. Nie są to dzieła sztuki, ale rozbawiają równie skutecznie jak tekst. Osobiście zakochałam się w rysunkowym Kwarkostworze. Pozostaje mi tylko czekać na kolejne części „Kronik Jennifer Strange”. Osobiście nie mogę się doczekać, gdy lepiej poznam historię (zwłaszcza przeszłość) co główniejszych bohaterów tego cyklu. Fforde wydał już kolejne dwie części „Kronik Jennifer Strange”, teraz pracuje nad kolejną. Miejmy nadzieję, ze niedługo doczekamy się również polskiej premiery.

„Ostatni Smokobójca” to książka, w której nie znajdziecie życiowych problemów, dramatycznych wyborów, czy epickich walk. To książka pełna dystansu i humoru, taka, która zajmie Was na kilka godzin i dostarczy wrażeń rodem z dzieciństwa. Dzieci i młodzież z pewnością będą nią zachwycone, jednak Ci starsi również nudzić się nie powinni. Fabuła jest prosta, a język niewymagający, książki nigdy nie porównałabym do kultowego Harrego Pottera, ale mimo to, polecam zapoznać się z tą pozycją szczególnie, że nie jest ona zbyt dobrze znana, co jest dla mnie dość dziwnym zjawiskiem.

Niech Kwark będzie z Wami!

„Ostatni Smokobójca” charakteryzuje się lekkim stylem i łatwym do odbioru językiem. Czyta się go szybko, żywo i z zainteresowaniem. Choć czasami padają tam dziwne słowa, miejsca, wydarzenia, historia Wysp Niezjednoczonych Królestw (raz myślałam, że tłumacz popełnił błąd ortograficzny) to jednak okazało się jak Fforde posiada wielką wyobraźnię i sam skonstruował świat Jenny. 
Pozycja ta okazała się naprawdę przyjemną lekturą. Ma swój urok, styl, którego nie da się skopiować oraz bawi po ostatnie strony. W książce znajdują się również obrazki przedstawiające niektóre wydarzenie i postacie. Pozytywnie zaskoczył mnie fakt, iż to pierwsza księga z serii „Kronik Jennifer Strange”, ponieważ z chęcię sięgnę po dalsze tomy.

Bohaterowie również są mocną stroną tej książki. Utożsamiłam się nawet z główną postacią, Jennifer Strange, która swoimi ironicznymi tekstami rozpierniczała system! To samo mogę powiedzieć o Tygrysie, koledze Jenn, magu Moobinie, Lady Mawgonie i wielu innych. Wszyscy bohaterowie wykreowani przez Jaspera byli wyraziści, ciekawi i zapisujący się w pamięci.

„Ostatni Smokobójca” to jedna z tych powieści, przy których można miło spędzić czas, pośmiać się, ale też poważnie pomyśleć o ważnych tematach, takich jak poświęcenie dla większego dobra, chciwość współczesnych ludzi oraz nasz własny los i własne wybory. Gorąco polecam!

Książkę polecam, bo była ona naprawdę śmieszna. Spodoba się ona nie tylko nastolatkom, ale także osobom starszym, bo na każdej stronie działo się coś co wywoływało u mnie uśmiech. Powieść zdecydowanie spodoba się fanom literatury fantastycznej. 

Do tego autor pisze naprawdę dobrze. Jego styl sprawia, że już do końca zostajemy wciągnięci po uszy w świat Jennifer i jej dziwactwa. Powieść posiada milion zwrotów akcji, które wpływają na wartkość akcji. Intryga jest zawiła i nieprzewidywalna. Nie brak tu także wielu zabawnych sytuacji, które dodają uroku lekturze. 

 

Podsumowując, autentycznie polecam tę książkę, ponieważ jest rewelacyjna! Nie tylko dla młodzieży, chociaż może głównie do niej jest kierowana, jednak moim zdaniem w tym przypadku nie ma ograniczeń wiekowych. Każdy z nas ma w sobie jakąś część dziecka, nawet najbardziej poważny dorosły i ta powieść pozwoli Wam ją uwolnić.

Książka jest skierowana raczej do młodszych czytelników, jednak mogę zapewnić, że spodoba się także starszej młodzieży obojga płci. Powieść utrzymana w żartobliwym tonie dostarczy dobrej rozrywki na kilka godzin. Jeśli szukacie zabawnej książki z domieszką magii, to jak najbardziej polecam sięgnąć po Ostatniego smokobójcę, który stanowi początek dobrze zapowiadającej się serii.

   Książka napisana prostym językiem za sprawą wypełniającego ją humoru i promowaniu takich wartości jak uczciwość i wierność ideałom, nawet gdy cały świat jest przeciwko nam jest nie tylko szybką i przyjemną lekturą, ale również pożyteczną. Jeżeli macie młodsze rodzeństwo koniecznie podsuńcie mu „Kroniki Jennifer Starnge”. Sama również z chęcią sięgnę po kolejne tomy ciekawa, jakie zwariowane przygody czekają na bohaterów.

„Ostatni Smokobójca” może wydawać się książką dla młodszych czytelników. Według mnie, można śmiało sięgać po przygody Jennifer w każdym wieku. Jeśli chcecie się pośmiać, przeżyć przygody oraz zatracić się w lekkiej przygotówce to powieść idealna. Ja sama, nie mogę doczekać się powrotu do świata Jennifer – a wam  ( jeśli jeszcze tego nie zrobiliście) kompletnie się w nim zatracić.

Jasper Fforde do pisarz jedyny w swoim rodzaju. Absurdalny humor rodem z Monthy Phytona, fantastyczne stwory, genialne postaci, akcja i przygoda. Bawiłem się wyśmienicie, tylko szkoda, że ta część zawiera trochę mniej tej wybuchowej mieszanki co w tomie drugim. Bohaterowie oryginalni, wyśmienicie zarysowani, przygody szalone i pełne śmiechu, po prostu cudo. Polecam jak najbardziej.

Język jest prostu, wręcz dziecinnie łatwy. Powieść tryska humorem i sarkazmem, głownie za sprawą Tygrysa. Z przyjemnością zagłębiałam się w dalsze losy, ale brakowało mi akcji i prawdziwym smoków, a nie uczonych filozofów. Autor wszystko obraca w żart i stara się nas rozbawić – w większości skutecznie.

 

Polecam miłośnikom magii, humoru i sarkazmu. Nie powiem, że książka jest nieprzewidywalna. Po prostu trzeba wbić się w fabułę i zarezerwować kilka godzin, żeby przeczytać, pośmiać się i odprężyć, bez większych refleksji.

Powieść tą, chociaż skierowana jest do młodszych czytelników, polecam każdej przepracowanej osobie, która pragnie się zrelaksować przy książce pełnej dobrego humoru, sarkazmu, wartkiej akcji oraz oczywiście magii. Ja zdecydowanie mam w planach przeczytanie kolejnego tomu i szczerze się dziwię, czemu wcześniej nie słyszałam o tej pozycji. No i jeszcze ilustracje, występujące na kartach powieści, aż się proszą o dodatkową uwagę!