Skan recenzji:

Skan recenzji:

Skan wywiadu:

Skan recenzji:

Skan wywiadu:

To smutna książka, która zostaje w człowieku i, niczym ta pojedyncza kropla, drąży skałę. Warto ją przeczytać, warto po nią sięgnąć – to jedna z tych lektur, która nawet mimo niezainteresowania tematem, może przyciągnąć niedzielnych czytelników. Uważam, że Życie wypuszczone z rąk to właśnie ta książka, obok której nie wypada przejść obojętnie, jeśli interesujące są dla Was dramatyczne losy jednostki – nawet tej z pozoru największej.

Myślę, że Roberta załatwiła śmierć córki, wszystko zawaliło się w jednej chwili i Enke po prostu nie wytrzymał, przez lata zmagał się z chorobą, która nie pozwalała mu normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Następstwem depresji, była podjęta przez Roberta decyzja o samobójstwie, w 2009 roku rzucił się pod przejeżdżający pociąg. W domu zostawił swoją żonę – Teresę i adoptowaną córkę. Książkę polecam fanom Roberta, wszystkim którzy interesują się futbolem, a także ludziom, którzy mieli styczność z depresją.

Nigdy nie byłam i raczej nie będę fanką piłki nożnej. Owszem, lubię obejrzeć mecz od czasu do czasu, ale to tyle jeżeli chodzi o futbol. Ta książka nie jest tylko dla fanów tego sportu, także dla każdego innego, niezwiązanego z tą dyscypliną czytelnika. Wyniosłam z niej wiele, jest bardzo wartościowa. Polecam ją każdemu bez względu na wiek czy upodobania sportowe. Przyznam, że jeszcze nigdy nie słyszałam o Robercie Enke mimo, że jego samobójstwo było głośną sprawą. Teraz wiem, że nigdy go nie zapomnę.

Pomysł autora oraz Roberta Enke, który niestety nie mógł już je wydać, na napisanie tej książki okazał się strzałem w dziesiątkę. Ukazuje wszystkie ważne aspekty choroby, a przede wszystkim uświadamia czytelnikom, że nie ważne kim się jest – piłkarzem, prezydentem, budowlańcem czy sprzedawcą – ta choroba może dopaść każdego. 

Jestem pewna, że książka jest przeznaczona dla wszystkich fanów piłki nożnej. Każdy z nich powinien ją przeczytać. Ale nie tylko oni. Każdy inny czytelnik, a nawet osoba, która na co dzień nie czyta książek dla tej powinna zrobić wyjątek. Jak już wspominałam otwiera oczy, ale i elektryzuje, przyciąga uwagę. Mojej przyjaciółce powiedziałam, że nawet jeśli nie chciałoby się jej przeczytać, to warto. Zdecydowanie warto dla ostatnich zdań publikacji, które rozbijają emocjonalnie i zmieniają nasze spojrzenie na świat. 

Książka jest po prostu niesamowita. Chciałam ją ocenić na ocenę 4,5 lub 5, ale to co stało się ze mną po jej zakończeniu, utwierdziło mnie w przekonaniu jak mocna, powalająca i genialna ona jest. Przyznaję się, że książka głęboko mnie poruszała, wzruszyła i rozbiła. Warto spędzić z nią cały ten czas i na koniec doznać swego rodzaju olśnienia na temat depresji. Przecież, historia Roberta Enke, który prawie wygrał, ale jednak się nie dał rady chorobie, może się przytrafić każdemu z nas. Nigdy nie wiesz co cię spotka. 

Książka Ronalda Renga była dla mnie niesamowitym doznaniem. Podeszłam do niej bardzo osobiście, bo ktoś, kto był  moim całym światem także przegrał walkę z tą chorobą… Wywołała we mnie masę emocji i pomogła choć odrobinę zrozumieć, co dzieje się w głowie człowieka ogarniętego depresją. Na pewno jeszcze nie raz do niej powrócę, bo wiele słów autora dodało mi otuchy. To ważne, by temat depresji nie był zamiatany pod dywan. To współczesna choroba cywilizacyjna, która, jak się okazuje, jest śmiertelna…

Fani sportu będą wniebowzięci. Ja należę do osób, które o tym sportowcu nigdy wcześniej nie słyszały. Nie przeszkodziło mi to w rozkoszowaniu się lekturą pełną refleksji, bólu… Myślałam, że książka jest średnia, a gdy przeczytałam ostatnie zdanie, kompletnie się rozkleiłam i spojrzałam na to wszystko z nieco innej strony. Polecam wszystkim tolerującym opisy meczów i chcą dowiedzieć się nieco o kolejnej ofierze depresji, mimo obiecującej przyszłości na wyciągnięcie ręki.

Często sami zastanawiamy się nad sensem życia, szczególnie w sytuacjach, kiedy nie radzimy sobie z problemami, kiedy nie potrafimy o nich mówić. Ta książka jest idealnym odzwierciedleniem tego co nie raz zdarza nam się myśleć i czuć. Dzięki niej człowiek zdaje sobie sprawę, że mimo wszystko nie jest sam, wystarczy otworzyć oczy nim nie jest za późno. 

 

Bardzo gorąco polecam! Mimo smutnej historii, często wywołuje uśmiech na twarzy, kiedy najbliżsi Roberta opowiadają o różnych sytuacjach z jego życia. Dzięki nim, zawsze pozostanie w pamięci, a jego imię będzie się kojarzyło z kimś naprawdę godnym uwagi. 

Życie wypuszczone z rąk, to także heroiczna, choć skazana na niepowodzenie, walka kobiety, która stała u boku piłkarza. Jego żona Theresa byłą podporą w życiu zawodowym i prywatnym. Bardzo silna i zdeterminowana. Nie przestała walczyć ani przez chwilę, do końca wierzyła w ukochanego męża.

Biografia Enkego porusza temat, który często jest przez nas omijany, albo co gorsza lekceważony. Ta książka może pomoc tez w zrozumieniu choroby i większym uwrażliwieniu nas na nią jak i na innych ludzi.

Robert Enke. Sven Hannawald. Justyna Kowalczyk. I wielu innych sportowców. Oni zmagali się z depresją. Znani, sławni i bogaci. Kolega po fachu Enke, Włoch Gigi Buffon wspomina rozmowę z lekarzem: ,,Przecież wszyscy marzą, żeby mieć pańskie życie!”. ,,Ale ja mojego nie chcę”.  Pieniądze i chwała szczęścia nie dają. Wyświechtana prawda jest prawdziwa. Jak się okazuje każdy jest podatny na depresję. Nie można wykluczyć żadnej grupy. Oczywiście jedni są bardziej podatni niż inni. Co spowodowało depresję u Roberta Enke? Nie wiem. Nie mam prawa, by stawiać hipotezy. To zbyt złożona choroba, by móc stwierdzić coś z całą stanowczością. 

Wiele obrazuje już okładka. Wymowna okładka. Przedstawia bramkarza. Samotność bramkarza. On i jego problemy. Jego smutki. I wreszcie zakończenie książki. Nie takie miało być! Nie taki miał być koniec. Życia Roberta. Książki. Koniec niech stanie się naszym początkiem. Do pozytywnego myślenia o sobie. O bliskich. O przyszłości. 

Z pewnością książka może być gratką dla zagorzałego fana futbolu, który z wypiekami na twarzy będzie śledził meczowe potyczki głównego bohatera z Víctorem Valdés czy młodym, nieznanym wówczas szerszej publiczności, Andrésem Iniesta, oraz innymi wielkimi lub dziś już nieco przygasłymi gwiazdami. Autor odkrywa też kulisy transferów i sekrety szatni, które tylko dodają smaczku. Umieszczono również kilka fotografii z domowego archiwum. Najpiękniejsza (moim zdaniem) znalazła się również na tylnej części okładce. Patrząc na nią aż trudno uwierzyć, że czasem szczęście trwa tyko chwilę. A stara prawda, że pieniądze szczęścia nie dają, dociera ze zdwojoną mocą.

Serdecznie polecam nie tylko miłośnikom piłki nożnej.

Życie wypuszczone z rąk nie pozwoli nam poczuć tego, co czuł Robert Enke każdego dnia, kiedy budził się rano. Nie da odpowiedzi na pytanie: jak walczyć z depresją. Nie pomoże nam nawet zrozumieć, w jaki sposób depresja może pojawić się w życiu szczęśliwego męża i niebywale uzdolnionego piłkarza. Ta biografia to jedynie świadectwo. Jest dowodem na to, że nawet najsilniejszy człowiek staje się bezradny w walce z niewidzialnym wrogiem, który dzień po dniu odbiera mu zdolność racjonalnego myślenia, dając w zamian jedynie czarne scenariusze. I właśnie ta szczerość płynąca z niemal każdej karty książki jest najważniejszym argumentem przemawiającym za jej lekturą. 

Książka pokazuje jak okrutną chorobą jest depresja. Nie tylko dla samego chorego, ale i rodziny, która z nim żyje. Żona Roberta, Teresa, wytrwale znosiła zmienne nastroje męża. Była przy nim i wspierała go. Jednak on wybrał inne wyjście, nie poradził sobie z czarnym psem, który go nękał i doprowadził na sam skraj. Myślę, że ta książka może otworzyć oczy wielu osobom, które nie dostrzegają cierpienia swoich bliskich. I sprawi, że będą jeszcze uważniej dbać o nich. Bo największym dobrem jest pomocna ręka w chwilach załamania.

 

Sięgając po książkę nie miałam pojęcia, że będzie to tak trudna pozycja. Ta historia, to wspomnienia przyjaciół zmarłego bramkarza. Nie potrafię określić, co takiego ta książka w sobie ma, ale poruszyła mnie i skłoniła do refleksji. Gorąco zachęcam do zapoznania się z nią. 

iografię Roberta Enke mogę polecić dwóm grupom ludzi : fanom piłki nożnej, a tym bardziej tej niemieckiej, oraz osobom, których interesuje temat depresji, ponieważ to właśnie temu głównie poświęcone jest Życie wypuszczone z rąk. Mi sportowa część nie przypadłą do gustu, co jest dla mnie znakiem, by po takie buki nie sięgać, natomiast biografie jak najbardziej! Miałam dużo obaw, jednak czytanie o czyimś autentycznym życiu sprawiało mi przyjemność, a tym bardziej w tak dobrym wykonaniu! Ronald Reng pisał z lekkością, która udziela się również czytelnikowi. Zdecydowanie zgadzam się z okładkową opinią The Guardian, które napisało :

,,Poruszająca książka, która wykracza daleko poza piłkę nożną.”

„Życie wypuszczone z rąk” to jedna z najlepszych książek, jakie czytałam do tej pory. Jest niczym kropla drążąca skałę, nie da ci spokoju i nie ma tu znaczenia, czy przeczytałeś ją tydzień, miesiąc czy kilka miesięcy temu. To jedna z tych pozycji, obok której nie można przejść obojętnie i nawet ci, którzy nie interesują się piłką nożną i nie mają o niej zielonego pojęcia, muszą ją przeczytać. To lektura z tzw.„must read”. Wywarła na mnie ogromne wrażenie, samotność Roberta w walce z depresją jest przerażająca, choć jeszcze bardziej przeraża mnie sama bezwzględna choroba. Mylą się też ci, którzy twierdzą, że Enke popełnił zwyczajne samobójstwo, kompletnie go lekceważąc, są w tym momencie tak samo ślepi, jak Barcelona, która nie zauważyła dramatu swojego piłkarza, rozgrywającego się na ich oczach…

Dla fanów piłki nożnej pozycja obowiązkowa. Polecam również tym, którzy w jakiś sposób zetknęli się z depresją. Może dzięki nagłaśnianiu takich spraw więcej osób wygra z tą chorobą. 
Uważajcie na siebie. I na swoich bliskich. 

Warto, by „Życie wypuszczone z rąk” uwypukliło problem depresji jako choroby, która może dotknąć każdego. Choroby, która tłamsi i odbiera siły nawet ludziom tak doskonale przygotowanym do walki i presji, jak zawodowi sportowcy. Książka ta to też swoisty „strzał ostrzegawczy” dla tych, którzy sądzą, że sport, praca czy pieniądze są kluczowe w życiu. Przykład Roberta Enke i jego rodziny oraz przyjaciół pokazuje, że są rzeczy ważne i ważniejsze. A także, że z niektórymi problemami nie poradzimy sobie sami. Musimy mieć wsparcie – drużynę. I tylko z tą drużyną możemy wyjść na boisko i rozegrać zwycięski mecz.

Chciałabym, by ludzie poznali jego historię. Żeby wyciągnęli z niej wnioski. Depresja jest jak druga skóra. Potrafi być niewidoczna. Czeka w ukryciu na chwilę, gdy człowiek będzie najsłabszy i atakuje. Dla osoby chorej śmierć jest najlepszym wyjściem. Przynajmniej tak twierdzi. Zostają jednak rany w umysłach i sercach osób bliskich. 

 

Robert Enke był bardzo dobrym bramkarzem, cudownym człowiekiem. Stracił córkę, nigdzie nie czuł się jak w domu. W młodości nazywany dzieckiem szczęścia – z każdym kolejnym rokiem coraz mniej. Czy to choroba sprawiła, że nie potrafił już grać z takim zapałem jak kiedyś? Trudno to stwierdzić. Robbi urodził się tego roku, co moja mama. Tym trudniej jest mi patrzeć na datę jego śmierci. Nie przyniosła ona nic dobrego. Ale czy w jakikolwiek sposób dałoby się go uratować? Uratować go przed samym sobą?