Recenzja w formie graficznej:

I do mnie takie podejście do tematu przemawia dużo bardziej, niż klasyczne przewodniki czy literatura podróżnicza. Fani podróży jednak także bez trudu odnajdą się w tej książce i odkryją jak oryginalnie można opowiadać o innych krajach bez popadania w manieryzm.

Do tego Orbitowski podsypał całość olbrzymią porcją afrykańskich legend i opowieści we własnej, naprawdę świetnej literacko i treściowo interpretacji, dorzucił szczyptę zdjęć (mamy także tradycyjną w takich przypadkach kolorową wkładkę) i zmiksował to w rewelacyjną książkę godną polecenia każdemu. Książkę nostalgiczną i – rzekłbym – bluesową (takie skojarzenia z okładką). Książkę piękną, wesołą, gorzką… po prostu życiową.

Recenzja w formie graficznej:

Recenzja w formie graficznej:

Myślę, że jest to książka odpowiednia dla każdego bez względu na wiek czy płeć, aczkolwiek nie została zastosowana cenzura więc najmłodszych nie zachęcam (niestosownych słów nie ma jednak zbyt dużo). Spodoba się ona zapewne miłośnikom przyrody, podróży i pamiętników, a także tym, którzy tak jak ja chcą zgłębić tajemnice Afryki oczami wyobraźni. Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że urzekła mnie ta pozycja i że chętnie powrócę do niej znów.

Pan Orbitowski pisze przystępnie. Miałam wrażenie, że siedzi obok mnie i opowiada czego doświadcza. Używa wielu wtrętów budując tym samym niesamowitą atmosferę. Wyczuwa się ducha tego miejsca. Urzekły mnie też opowiadania, które znalazły się w pozycji. Pełne grozy i magii czarują czytelnika.

 

Przerzucając kolejne strony fabuła wciąga coraz bardziej, miałam ochotę na więcej. Pozycja obfituje w zdjęcia, na których zobaczyć można krajobrazy, zwierzęta, rośliny, mieszkańców oraz autora. Podobało mi się jej wnętrze i niesamowita okładka. Wydawnictwo wykonało świetną robotę.

 

Czy watro przeczytać? Zdecydowanie tak! Nie tylko dlatego, że jest to kolejna książka podróżnicza (chociaż tak jest), to dlatego, że autor pokazuje swoimi oczyma zupełnie inny świat. Historie, które przedstawia są unikatowe, momentami magiczne. Trudno przejść obojętnie obok tak pięknej opowieści

Recenzja w formie graficznej:

W przypadku „Zapisków Nosorożca” takiego ryzyka nie ma, gdyż wyjazd trwał trzy tygodnie. Książka składa się z krótkich rozdziałów, co jest jej niewątpliwym plusem. Naprzemiennie czytamy rozdziały składające się z zebranych i spisanych przez Orbitowskiego legend afrykańskich oraz opisów tego, robili na miejscu z Agatą. Legendy są świetne, czyta się je z wielką przyjemnością. Procentują niezliczone opowiadania napisane przez autora, który w tej materii porusza się z wielkim kunsztem. W końcu debiutował na łamach miesięcznika „Science Fiction”.

Dzięki książce Łukasza Orbitowskiego wyruszyłam na wspaniałą podróż do Afryki i zobaczyłam ją z zupełnie innej strony, niż w dotychczas poznanych przeze mnie tekstach kultury. Bo autor nie upiększa i nie koloryzuje, opisuje wszystko takim jakie jest, co sam przeżył i widział na własne oczy. Nie ma w tym ani trochę ściemy i to jest fajne. Dlatego fani literatury podróżniczej, albo ogólniej podróży powinni zachwycić się tą książką w takim stopniu jak ja. 

„Zapiski Nosorożca” są gęste od przemyśleń i nie brakuje tu refleksji nad życiem w RPA. Nie wiem czy sama zdołałabym się zdecydować na taką wyprawę, nawet gdybym podobnie jak Łukasz Orbitowski posiadała znajomych w miejscu docelowym. Z jednej strony widzę znajomych z Polski, którzy starają się wybić mu z głowy pomysł wyjazdu na południe Afryki, a z drugiej jego wielką chęć poznania dzikiego lądu.

Kończąc swój wywód powiem, że w „Zapiskach Nosorożca” natraficie na dużą dawkę humoru i ironii. RPA to państwo warte uwagi i to prawda, że Łukasz Orbitowski opisał kraniec Afryki w sposób, w jaki nie zrobił tego nikt do tej pory. Pod względem wizualnym książka sprawia bardzo pozytywne wrażenie i jest niezbyt obszerna. Jeśli gustujecie w literaturze podróżniczej, to sięgnijcie po tę książkę i zobaczcie w jak niekonwencjonalny sposób można opisać swoją wyprawę.

Rzeczywistość opisana na kartach książki przedzielona jest także swego rodzaju przypowieściami, stworzonymi przez autora historyjkami inspirowanymi miejscowymi legendami. Takie połączenie opisów realnej Afryki z mistycznymi opowiastkami tworzy niesamowite połączenie. Czytelnik bawi się wyśmienicie przy lekturze poznając RPA  na swój własny, magiczny sposób. Wszystko to kreślone barwnym, „Orbitowskim” stylem, zawiera w sobie humor, ciekawość świata i filozoficzne przemyślenia. Ozdobione zdjęciami autora tworzy książkę kompletną, wciągającą i intrygującą zarazem. Baśniowa włóczęga jaką chyba każdy z nas chciałby w życiu chociaż raz doświadczyć. Serdecznie polecam!

Zapiski nosorożca to zupełnie inna odsłona Afryki. To rodzaj dziennika pełnego obserwacji pojawiających się w głowie jako naturalna reakcja na to, co zobaczył i czego doświadczył Łukasz Orbitowski. Mnie lektura tych wniosków nieco zdołowa i bardziej otworzyła oczy na różnice jakie występują w opiniach ludzi odwiedzających kraje położone daleko na południe od Europy. O dziwo ten rodzaj zdołowania nie jest negatywny, ale konstruktywny. Pozwala mi wczuć się w klimat i atmosferę miejsc, które miał okazje odwiedzi autor oraz spojrzeć na świat jego oczami i dostrzec to, co tak wielu z nas, będąc w tamtych rejonach, uznałaby za niewidzialne i nieistniejące. Myślę, że jest Zapiski nosorożca to dobra książka dla osób, które chciałyby dowiedzieć się o Afryce czegoś więcej i poczuć specyfikę tego miejsca, ale nie w wersji pozytywnej, lecz tej prawdziwej, szczegółowej, miejscami brutalnej i smutnej. Po lekturze człowiek wzbogaca się o garść refleksji i pewną dawkę melancholii. To na pewno nie jest tym, czego szuka większość z nas i właśnie dlatego warto poświęcić kilka godzin lub wieczorów na doświadczenie tego. To zupełnie inna podróż niż dotychczas oferowane. Czy jesteście na nią gotowi?

Ucieszyłam się kiedy otrzymałam do przeczytania książkę Łukasz Orbitowskiego „Zapiski nosorożca” ponieważ lubię czytać książki podróżnicze. Autor opisuje swoją podróż po parkach narodowych południowej Afryki. Opisuje Afrykę taką ona jest naprawdę bez zbędnych upiększeń. Nie jest to reklama do folderu turystycznego. Opisy autora, tego fragmentu Czarnego Lądu, są bardzo subiektywne. Ważnym elementem książki są wplecione  w opowiadanie  mity i legendy afrykańskie zinterpretowane przez narratora i tak przedstawione czytelnikom. Na pewno „Zapiski nosorożca” znajdą miejsce w bibliotece osób, które lubią  czytać o podróżach.

„Zapiski nosorożca” to oczywiście także te fragmenty, w których Orbitowski opisuje podróż swoją i swojej towarzyszki Agaty. Cięty język i celne spostrzeżenia sprawiają, że czyta się to bez znużenia, za to z zaciekawieniem przewracając kolejne strony. Perypetie dwójki turystów są opisane z rezerwą i dystansem do samego siebie i swojej wizji świata. Bieda miesza się tu z luksusem, głód z satysfakcją, zwierzęcy upór z uporem ludzkim, a wartości odwracają się, sprawiając, że Potwór maszeruje dumnie. Człowiek się wlecze. Warto zajrzeć do tego świata, z jednej strony opisanego tak prosto i prawdziwe – wliczając kaca i wdepnięcie w kupę – a z drugiej przepełnionego mitologią Czarnego Lądu taką, jaką widzi ją Orbitowski. Rozdziały są krótkie, a czcionka przyzwoita – jeśli powyższe argumenty nie wystarczą do sięgnięcia po książkę. Jeśli także to nie wystarczy, wiedzcie, że znajdziecie tu naprawdę sporo trafnych spostrzeżeń wyrażonych ciętym językiem, jak np. moje ulubione, które stanowi jednocześnie morał jednej z legend zatytułowanej „Dziewczyna i Mbulu”:Powinnaś też wiedzieć, że mężczyzn i potwory łączy przynajmniej jedno – giną przez własne ogony.

Ale dobra, mitologia, bo to ona jest tu kluczowa. Orbitowski to mistrz horroru, a afrykańskie mity i klechdy to najczystszy horror. Przeraża ta duchowość Czarnego (czy można jeszcze tak mówić?) Lądu, te opowieści w których przeplata się przemoc, bezwzględność, egoizm, podstęp, wreszcie dzika, groźna natura, powszechny głód i śmierć.

Orbitowski te mity opisuje z niesłychanym zaangażowaniem. Istne to perły jego prozy. Opowiada on przerażającą historię na trzech, czterech, czasem nawet dwóch stronach. Efekt jest taki, że niekiedy musimy książkę na chwilę odłożyć. I tu chyba zasadza się tajemnica tej znakomitej lektury. Orbitowski zawsze mówi, że jego książki są mądrzejsze od niego – tutaj rozumiem o co mu chodzi. Z jednej strony sam, w treści, przyznaje, żeAfryki nie zrozumiał. Z drugiej strony te przytoczone mity pomagają jednak życie mieszkańców Afryki zrozumieć. W tych mitach zaklęta jest ich mentalność, ich charakter i wreszcie ich okrutna, pełna cierpienia historia!

Autor opisuje Afrykę jakby mimochodem, przemycając jej istotę w opisach swoich dni i spostrzeżeń. Tworzy to niezwykłą kompozycję, która pochłania i rozbudza ciekawość. Doskonałym uzupełnieniem opisu drogi autora jest przeplatanie danych fragmentów legendami afrykańskimi, które doskonale oddają istotę tego kraju i pozwalają poznać jego korzenie i archetypy.  „Zapiski nosorożca” trudno umieścić w ramach konkretnego gatunku literackiego. Powinno się tutaj mówić raczej o eklektyzmie gatunkowym, w której skład wchodzić będzie zarówno literatura podróżnicza, jak i bliżej nieokreślona proza beletrystyczna, a także wspomniane wyżej legendy.
Na uwagę zasługuje tu także interesująca kompozycja językowa, którą charakteryzuje cięty język oraz trafne, bezpośrednie spostrzeżenia.

Książka Orbitowskiego to doskonale uniwersalna propozycja dla każdego miłośnika odkrywania rzeczywistości, jak i swoista perła wśród literatury reportażowej. Magia miesza się tu z realnością, a ciekawość świata z jego archetypami. Polecam serdecznie!

Recenzja w formie graficznej:

Doskonałym podkreśleniem ducha Afryki są legendy, przeplatające poszczególne rozdziały Zapisków… Historie te sprawiają, że czujemy jak byśmy tam byli. Dziwne zespolenie i jedność z Czarnym Lądem. Pięknie napisane i dające wiele do myślenia opowieści są nie tylko dodatkiem, mającym uatrakcyjnić książkę. Dla mnie osobiście były czymś więcej. Ważną składową podróży, dzięki której była ona niezapomniana i poczułem się jak jej uczestnik.

 

Łukasz Orbitowski Zapiskami nosorożca udowodnił po raz kolejny swój kunszt. Pokazał się od najlepszej strony. Autora na którego zawsze można liczyć, że uraczy nas niebanalną, pełną życia historią, a opowieść będzie szczera i przejmująca. Tym razem było podobnie.

Łukasz Orbitowski nie bawi się tutaj w upiększanie i kreowanie jak najlepszego wizerunku Afryki, jako pięknego miejsca turystycznego, czy baśniowej krainy, w której chcemy się koniecznie znaleźć. Opisuje szczerze i bezstronnie wszystko to co widzi, nie tylko faunę i florę, którymi się oczywiście zachwyca (zwłaszcza pawianami i nosorożcami), ale także człowieka, z którym zawsze chętnie porozmawiał, wyciągał informację na temat jego życia, kultury i obyczajów afrykańskich, a także przeżywał lepsze i gorsze momenty podczas swojej podróży. Jak miał ochotę pochwalić człowieka za pomoc, to tak zrobił. Jak chciał  ponarzekać na odgrzewane, a nie świeże jedzenie to również to czynił. Często zdarza mu się przy tym przekląć, albo zarzucić ostrzejszym dowcipem, co nie każdemu przypadnie do gustu, ale to kolejna oznaka szczerości ze strony autora, który jak ma ochotę użyć wulgaryzmu to go używa, a nie pomija dla lepszego wizerunku.

„Zapiski nosorożca” to wyjątkowa podróż do miejsca, które wielu osobom wydaje się tylko abstrakcją. Myślę, że warto przeczytać coś innego niż dotychczas, dowiedzieć się czegoś, o czym nie mieliśmy wcześniej pojęcia, poznać odległe krainy. Możliwe, że książka przyczyni się do większego zrozumienia świata, skłoni do rozważań o życiu i ludziach, pozwoli odkryć urok codzienności, ale także docenić odmienność.

Tym samym „Zapiski nosorożca” to nie jest kolejna nudnawa relacja krok po kroku przebytej podróży. To sprawozdanie życia, tętniącego, przeistaczającego się z codziennej rzeczywistości w ulotną magiczną chwilkę.  Warto także odnieść się do fantastycznego wydanie tej lektury. Wydawnictwo SQN, jak zawsze zachwyca swoją pomysłowością. Szata graficzna zupełnie w opozycji do tytułu, pięknie tłoczone napisy, wkładki z fotografiami z wyprawy Łukasza Orbitowskiego, a brzegi kartek ozdobione w sposób, by na myśl od razu przyszły tatuaże plemiennych wojowników. 

Książka bardzo przyjemna w odbiorze , nie trzeba dużo przy niej myśleć więc jest to taka luźniejsza książka na wieczór z herbatką. Dzięki dokładnym opisom możemy ruszyć głową i uruchomić swoją fantazje wyobrażając sobie miejsca które odwiedził. 

 

Podsumowując myślę że warto zapoznać się z tą pozycją która jest naprawdę fajną książką przygodową ale nie typową książką podróżniczą. 

Opowieści z podróży, spotkań z ludźmi i naturą przeplatają się tu z afrykańskimi legendami, baśniami i mitami, które Orbitowski przetłumaczył na swój własny język i styl. Szczególnej uwadze polecam ten o stworzeniu świata. Niesamowitym odkryciem była dla mnie lektura tej legendy i to, jak podobni do siebie byliśmy (i nadal jesteśmy) niezależnie od miejsca zamieszkania. Każdy lud ma potrzebę wytłumaczenia sobie i zrozumienia jak funkcjonuje ten świat, skąd się wzięliśmy i dokąd zmierzamy. Autor wydobył niezwykłość z przykurzonych nieco opowieści i ułożył w pewną całość. W zasadzie chętnie bym przeczytała więcej legend wg Orbitowskiego.

Chwile, kiedy uśmiechałam się sama do siebie z powodu celnych komentarzy autora, przeplatały się z momentami, kiedy tych błyskotliwych uwag miałam przesyt. To zaś powodowało, że zatrzymywałam się na chwilę i zadawałam sobie pytanie, czy to aby na pewno jest naturalny sposób wypowiedzi, czy jednak i doZapisków zakradła się chęć bycia zabawnym na siłę. Tak też chcę, a wręcz muszę zasygnalizować, że to nie jest książka dla każdego – autor, dając czytelnikowi swego rodzaju przyzwolenie na lepsze poznanie, stawia się w dokładnie takiej samej sytuacji, w jakiej znajduje się nowy człowiek w gronie znajomych: pokazuje coś nowego, stara się i zazwyczaj za te starania i ich niezłe wyniki się go lubi. Chyba że z jakiegoś trudnego do określenia powodu osoba ta i wszystkie jej gesty i zachowania działają na pozostałych jak płachta na byka. I dokładnie tak jest z Zapiskami Nosorożca – dla mnie są bardzo plastycznymi i atrakcyjnymi historiami z podróży, mam jednak świadomość, że są napisane na tyle osobiście i nieformalnie, że mają prawo budzić skrajne opinie. W obliczu takiej prozy postanowiłam wycofać się z konkretnych ocen i serdecznie Wam polecić lekturę Zapisków – mam nadzieję, że sami się przekonacie, że to wartościowa pozycja!

„Zapiski nosorożca” są „wyjątkowo długą pocztówką od faceta, który „pojechał na krótkie wakacje”. Jak każda pocztówka, pozwalają poczuć klimat odwiedzanego miejsca, ale w przeciwieństwie do zwykłych doręczanych pocztą obrazków, mówią też coś o nas samych. Czytając je, stopniowo odkrywamy, nie tylko mniej znane oblicze Afryki, ale też pewną prawdę o naszych czasach w ogóle. Wnioski jakie się nasuwają po lekturze nie zawsze są lekkie i przyjemne, ale nikt nie obiecywał że będzie łatwo. Pytanie brzmi czy odważycie się podjąć z Orbitowskim tę podróż? Zdecydowanie warto.

Książeczka jest naprawdę niewielkich rozmiarów i zabiera nas we wspaniałą podróż do miejsca, którego wielu z nas najpewniej nigdy nie odwiedzi. Łukasz Orbitowski pokazuje nam kraj pełen kontrastów i niedomówień; ciekawą stronę podróży, zupełnie inną od tej hotelowej, znanej z turystycznych folderów. Swą opowieść wzbogaca zdjęciami oraz miejscowymi legendami, z których niektóre są prawdziwymi perełkami. Choć chwil spędzonych z tą książką nie było wiele, cieszę się, że mi się przydarzyły, bo lektura przez większość czasu była przyjemnością.

Orbitowski kłamie. Jego książka mówi więcej o Afryce, niż wiele kolorowych reportaży. Właśnie owo zestawienie dnia codziennego mieszkańców RPA wraz z ich legendami (i idącą za tym mentalnością) uwypukla odmienność i wyjątkowość tamtejszych ludzi. I chociaż nie pozwala ich zrozumieć, daje rozumieć. A to już bardzo dużo. Jedno trzeba jednak zaznaczyć. Nie jest to książka dla czytelników, którzy wcześniej nie mieli do czynienia z twórczością Orbitowskiego. Specyfika jego prozy i publicystyki może się okazać za trudna do zniesienia przeciętnemu zjadaczowi chleba. Chyba dopiero teraz zrozumiałem zamysł twórcy. Ciężar tych opowiadań uczyniłby tę książkę tak przejmującą i ponurą, że konieczne było złagodzenie jej łagodniejszymi fragmentami z życia codziennego. Ale i tu nie ma odpoczynku. Orbitowski znów zmusza do refleksji. To podróż na własną odpowiedzialność.

Skan notki:

Jej mocną stroną są legendy, przypowieści zasłyszane przez autora w Afryce i zapisane jego własnymi słowami. Chwilami wydają się magiczne, innym razem niosą ze sobą prawdy życiowe. Autorowi należą się słowa uznania, ponieważ nie każdemu udaje się dotrzeć do takich źródeł. Orbitowski przeplata afrykańskie opowiadania rozdziałami dotyczącymi jego własnych przeżyć na Czarnym Lądzie. 

Podróże są według mnie po prostu piękne. Tak samo określiłabym książkę Łukasza Orbitowskiego (z którym spotykam się pierwszy raz) i dodałabym, że jestem zafascynowana jego szczerością i tym, jak wszystko opisuje. Autor nie ma w zwyczaju koloryzacji tego, co zobaczył. I za to dostaje ogromnego plusa. Powiedzmy sobie szczerze od razu, że nie jestem fanką Afryki. Nie jest numerem 1 na mojej liście miejsc do odwiedzenia. Nie rozmyślam o niej. Nie szukam ciekawostek. Może właśnie dlatego to, co zaprezentował Orbitowski, tak pozytywnie na mnie wpłynęło.

Łukasz Orbitowski stworzył książkę, która bardzo mnie zaskoczyła. Miałam chwilami wątpliwości, czy taki sposób pisania o podróżach mi odpowiada. Niemniej jednak świeże, niekonwencjonalne spojrzenie na podróżnicze relacje jest potrzebne. Ma zmusić czytelnika znudzonego klasyczną literaturą tego typu do rozbudzenia przysypiających szarych komórek i przekonania się, że można o wyprawach pisać mniej skomplikowanie, a równie fascynująco. Autor tym samym rzucił rękawicę tradycjonalistom, ceniącym sobie relacje znanych i popularnych podróżników i reportażystów. Czy przemówi do nich ta nowa forma? Ja dołączyłam właśnie do grona fanów twórczości Orbitowskiego, który podbił mój umysł afrykańskimi legendami i swoją bezpośredniością w opisywaniu otaczającego go świata.

Dzięki Zapiskom Nosorożca, Orbitowski udowodnił, że jest w stanie stworzyć literaturę podróżniczą, która śmiało może konkurować z jego opowiadaniami czy powieściami. Relacja z wyprawy do RPA spisana przez autoraŚwiętego Wrocławia to nie lada gratka dla wszystkich, którzy cenią sobie spontaniczne wyjazdy do odległych miejsc, a w książkach podróżniczych szukają czegoś więcej niż tylko informacji na temat atrakcji turystycznych. Szczera, rzeczowa i wyjątkowo interesująca historia podróży Łukasza i Agaty, pełna pozytywnych i negatywnych emocji, trudnych chwil i niebywałych przeżyć może stanowić inspirację dla tych, którzy rozważają wyprawę do serca Afryki. Ci, którzy nie mają na tyle odwagi, by odkrywać nowe miejsca, mogą za sprawą Zapisków Nosorożca przeżyć wspaniałą przygodę nie ruszając się z łóżka. Jestem pewna, że zarówno jedni, jak i drudzy będą pod wrażeniem talentu pisarskiego i ciekawości świata, która zaprowadziła Łukasza Orbitowskiego na tak odległy ląd.

„Zapiski Nosorożca. Moja podróż po drogach, bezdrożach i legendach Afryki” nie są książką dla każdego. Jeśli ktoś spodziewa się książki typowo podróżniczej, poczuje się zawiedziony. Warto wiedzieć, że Łukasz Orbitowski podkreśla swoje odczucia, opisując je w sposób dosadny i bezkompromisowy. Przeplata własne doświadczenia z afrykańskimi legendami – dając czytelnikowi zaskakującą mieszankę. Z jednej strony kreśli pocztówki z podróży, a z drugiej historie przenoszące nas do świata archetypów i symboli prosto z Czarnego Lądu.

”Zapiski Nosorożca” to dziennik połączony z opowieściami o RPA czyli tajemniczym czarnym lądzie. Wiemy o tym kraju bardzo niewiele. Zainteresowani mają okazję poznać ten kraj bliżej bez wyruszania w daleką podróż. Wystarczy tylko kanapa, herbata lub kawa i wspomniana książka w dłoni.

Autor przeplata ze sobą, rozdział po rozdziale, opowiadania afrykańskie z opisem dzień po dniu wydarzeń, które miały miejsce w ciągu trzech tygodni pobytu w Afryce.

Opowiadania ciekawią i zachęcają do ich poznania już samymi tytułami, a to jest plus, bowiem tytuł jest swego rodzaju zapowiedzią całej reszty następującej właśnie po nim. Notatki z podróży zawierają gąszcz przemyśleń o życiu w RPA. Pozwalają oczami wyobraźni zobaczyć ten kraj dzięki świetnym opisom autora. Ktoś jest chętny na małą wyprawę do RPA? Jeśli tak, to „Zapiski Nosorożca” w dłoń i do dzieła!

Skan recenzji:

Na szczególną uwagę w książce zasługuje język, jakim została ona napisana. Z jednej strony surowy, beznamiętny opis, z drugiej – cięte riposty i niezwykle trafne podsumowania, a wszystko to z dużym dystansem do siebie samego. To książka na wskroś subiektywna, zaskakująca, poruszająca. Cóż, książka ta, podobnie jak i opisywana Afryka, pełna jest sprzeczności i kontrastów.

„Zapiski nosorożca” to fantastyczna czytelnicza przygoda. Polecam każdemu, bez wyjątku. Idealnie sprawdzi się jako prezent, doskonale będzie się prezentowała w domowej biblioteczce.

Zapiski Nosorożca to właściwie dwie książki w jednej – opowieść Orbitowskiego o swojej podróży do RPA, która… jest zwykła i właściwie sama w sobie nie zasługiwałaby na wydanie. Ale, jak powiedział autor, najlepiej traktować ją jako długą pocztówkę z wakacji. I tak również ja polecałbym zrobić. Natomiast drugą częścią Zapisków… jest zbiór afrykańskich legend. To on nadaje książce wartości i wspaniałości. Sprawia, że Moja podróż po drogach, bezdrożach i legendach Afryki Orbitowskiego to tytuł, który zdecydowanie polecam wszystkim zaintrygowanym światem, jego barwnością i wielokulturowością. Wy zdecydowanie nie możecie przejść obok tej pozycji obojętnie. 

„Zapiski nosorożca” to realistyczna, nieupiększona próba pokazania Afryki. Książka miejscami nie stroni od ostrzejszego języka, jednak i w tym aspekcie autor chciał pozostać autentyczny. Dostajemy pozycję, która powinna przypaść do gustu fanom podróży, Afryki jak i ciekawych opowieści. Jak najbardziej polecam.

Fajnym dodatkiem są, etniczne bajki, legendy z Afryki, które – przynajmniej niektóre – sprawiają, że człowiek czuje się, jakby opił się absyntu, zielonej wróżki, świat spowija kolorowa mgła z której wyłaniają się cienie bohaterów. Opowiastki zupełnie w nowym, dla Europejczyka, klimacie. Super sprawa.

Moim zdaniem ten reportaż jest książką dla ludzi młodych, autor nie pisze do zgredów, zdarza mu się zakląć, ale nie rzuca mięchem, może raz, czy dwa uznałam, że obyłoby się bez wulgaryzmu. Dzięki temu autor jest prawdziwy. Może niezbyt elegancką, ale naturalną reakcją, gdy wjedziemy w inne auto, samochodem z wypożyczalni, rzucimy soczystą kurwą a nie motylą nóżką. Pisze o sprawach przyziemnych, życiowych. Nie dywaguje nad przyszłością Afryki, nie sieje propagandy,  nie uprawia demagogii. Pisze prosto, dla ludzi. Pokazuje jak to jest podróżować po Czarnym Lądzie. Super anegdotki, jak chociażby o Królu Julianie, gonionym przez Julie i zmuszanym do rozmnażania. Bo lemurki żyją w matriarchacie. Perełki.

Dodatkiem do wspomnień z podróży są opowiedziane charakterystycznym, nostalgicznym stylem Orbitowskiego afrykańskie legendy. Tajemnicze, mroczne, inne od wszystkiego, co można zleleźć w naszych rodzimych baśniach. A to jeszcze bardziej pokazuje nam obcość i odmienność Afryki, jej kultury i wierzeń. Legendy te to bardzo mocny element ksiażki, który zachwyci wielu z tych, których nurzą zwyczajne, podróżnicze relacje. Bo książka Orbita – zarówno legendy, jak i cała reszta – z pewnościa zwykła nie jest. Jest inna, wyjątkowa, magiczna w ten smutny sposób, w jaki tylko Łukasz potrafi pisać.

Czy po lekturze Zapisków nosorożca poznałem Afrykę? Nie wiem. Ale wiem doskonale, jaką Afrykę zobaczył Łukasz Orbitowski, jakimi ścieżkami tam kroczył. I to właśnie świadczy o doskonałości tej książki.

Polecam. Bardzo.