„Biec albo umrzeć” bez wątpienia przypadnie jednak do gustu tym, którzy kochają przyrodę. Jornet opisuje w książce wiele krajobrazów, które towarzyszą mu podczas wypraw. Pisze o roślinności terenów, po których biega, sprawiając, że przenosi czytelnika w Pireneje, na szczyt Kilimandżaro czy w jeszcze inne miejsce, o którym aktualnie wspomina. Dzięki lekturze czytający ma więc możliwość towarzyszenia autorowi podczas wypraw i przeżywania razem z nim tego wszystkiego, co Hiszpan przeszedł. Duża obrazowość opisu to chyba największa zaleta pozycji „Biec albo umrzeć”, która szczególnie spodoba się osobom o usposobieniu podobnym do autora. Jeśli ktoś jest miłośnikiem górskich wypraw, lubi sporty wytrzymałościowe albo zwyczajnie chciałby poczytać o wybitnym sportowcu, powinien sięgnąć po książkę Kiliana Jorneta. To kolejna godna polecenia lektura o pokonywaniu ludzkich barier oraz o sportowej filozofii życia.

Opisuje swoje losy (niechronologicznie) od dzieciństwa, przez zwycięstwa we wspomnianych zawodach, po zdobycie góry Kilimandżaro. Kilian opowiada z wszelkimi detalami o swoich treningach, przedstartowych zwyczajach, odczuciach podczas biegów, o czym myśli, jak układa strategię na dany bieg, co go boli, co widzi, co je i jak dramatycznie walczy ze zmęczeniem. Książka z pewnością spodoba się tym, którzy pierwsze starty w biegach ultra mają już za sobą. Zobaczą w niej na pewno cząstkę siebie. Ale dla tych – takich jak ja – dla których biegi górskie to wciąż niespełnione marzenie, to też ciekawa lektura. Mnie na przykład zaskoczyło, że Kilina Jornet się boi. Sądziłam, że osoby o takie psychice nie odczuwają strachu w ogóle. Tylko wtedy – tłumaczyłam sobie – byłby w stanie robić takie rzeczy. Tymczasem Jornet zwyczajnie obawia się gór, wysokości, nieprzewidywalnej pogody, kontuzji, swojej słabości i bólu.

Książka ta jest wybitnie subiektywna, lecz zarazem może stanowić swoistą bazę ideologiczną dla każdego sportowca, niezależnie od uprawianej przezeń dyscypliny. Znajdziemy tu bowiem sądy i przemyślenia na temat samej istoty sportu. Dla Kiliana wysiłek fizyczny jest konglomeratem entuzjazmu i zniechęcenia, osiągnięć i upadków, chwil pełnych polotu i tych, w których dominuje apatia. Biegacz w prosty, a zarazem przekonujący sposób odpowiada na pytanie, dlaczego w ogóle zajmuje się sportem i jest to odpowiedź, którą każdy sportowiec mógłby uznać za własną. Książka zainteresuje każdego, kto uprawia sport, niezależnie od poziomu wytrenowania fizycznego czy uprawianej dyscypliny. Stanowi wartościowy wkład w rozumienie mentalności sportowca, ale jest także portretem sympatycznego, wrażliwego na piękno natury człowieka.

Jednocześnie wypowiada się w sposób stonowany, spokojny i pełen pokory. Z jego przemyśleń wypływa mądrość życiowa, którą zdobywał od chwil dzieciństwa, gdy jako dziecko strażnika w ośrodkach górskich nie wychowywał się na ulicach miasta, ale od małego obcował z górami i ich krętymi ścieżkami. Zapewne  dzieciństwo ukształtowało jego sportowe usposobienie. 

Lecz nie należny bagatelizować jego  silnego charakteru. Komu , by się chciało wstawać rano, w deszczu, i ciężko trenować w przemoczonych butach? Mnie na pewno nie.

 

A Kilian Jornet potrafi. Wstaję i zachwyca się każdą kroplą potu. Kocha to co robi, i pragnąłby,. by każdy czytelnik jego biografii znalazł w sobie siłę. Siłę , by biec lub zasmakować przyjemności w innej dziedzinie sportu.

Biec albo umrzeć to nie tyle biografia – czy autobiografia – Jorneta, co raczej zbiór refleksji motywujących. Owszem, poznamy za jej sprawą nieco faktów z dzieciństwa Jorneta. Dowiemy się o początkach jego przygody z bieganiem, poznamy jego pierwszą miłość, wraz z nim wbiegniemy na Mont Blanc. Zobaczymy, jak przebojem wdarł się do światowej czołówki osób uprawiających skyrunning – dyscyplinę uchodzącą za jedną z najtrudniejszych na świecie. Zobaczymy, jak miłość do gór zderzała się czasem z małością i zazdrością ludzi. Może też ksiąźka Jorneta stanie się inspiracją do pobicia własnych rekordów i pokonywania własnych ograniczeń przez część miłośników biegania?

  „Biec albo umrzeć” to lektura wyjątkowa, pokrzepiająca i motywująca do działania. Jest to nie tylko okazja do natchnienia i zainspirowania się, ale i możliwość przeżycia wielu emocjonujących momentów z mistrzem świata w trudnej dyscyplinie, autor ma talent do oddawania emocji i przekazywania ich czytelnikowi. Jest to wspaniała książka, którą na pewno warto przeczytać, bez względu na to czy jest się zapalonym sportowcem amatorem, czy kanapowcem:)

Niestety w życie to sztuka wyborów i zyskując jedno czasem tracimy coś innego równie ważnego. Tak jak cała postać Kiliana i jego dokonania są z pewnością inspirujące tak to jakim kosztem do tego doszedł już niezbyt. Łatwo mi mówić to z pozycji biegacza amatora ale na pewno siła walki, upór i chęć zwycięstwa jest godna naśladowania. Książka zawiera też kilka błędów językowo-merytorycznych. Ludzie niezwiązani z bieganiem pewnie tego nie wychwycą ale mnie (tak jak inną blogerkę) określenie ultra-trial trochę mierzi. Wydawnictwo SQN jest stosunkowo młode i mam nadzieję, że ukażą się jeszcze nowe „biegowe” pozycje pozbawione tych drobnych błędów. Samą książkę Kiliana Jornet-a polecam do przeczytania, jest to lektura szybka, łatwa i przyjemna choć nie jest dokładnie taka jakiej się spodziewałem. Ma się ochotę po niej pobiegać :) Myślę, że to nie koniec książek tego ultramaratończyka i doczekam się pozycji opisującej techniczny aspekt bicia górskich rekordów. Książkę można już zakupić w niezłych promocyjnych cenach więc nic tylko wysupłać parę groszy i przecztać.

Na pewno lektura spodoba się wszystkim tym, którzy uprawiają bieganie, na pewno znajdzie zainteresowanie wśród tych, którzy lubią ekstremalne wyzwania sportowe. Bo jak inaczej nazwać wbiegnięcie i zbiegnięcie na najwyższy szczyt Afryki znajdujący się w Tanzanii, mierzący 5895 m n.p.m., w rekordowym czasie 7 godzin, 14 minut i 45 sekund? Lekturą powinni zainteresować się także ci, którzy lubią przeczytać dobrą książkę o tematyce sportowej. Ta jest na najwyższym poziomie. Czytając ją przenosimy się w przepiękne krajobrazy górskie i razem z ultramaratończykiem światowej sławy ruszamy z nim we wspaniałą biegową podróż życia.

„Biec albo umrzeć” to niesamowicie motywująca książka, która inspiruje do działania. Miłym dodatkiem są też zdjęcia z biegów Kiliana. Biografie często potrafią byś nudne. W tym przypadku tak nie jest. Kilian to człowiek godny podziwu i autorytet nie tylko sportowców. Czytając o kolejnych wyścigach Jorneta, nabrałam ochoty na to wzięciu udziału w zawodach. Po części wynikało to z wielkiego podziwu jaki wzbudził we mnie autor, ale odczułam też lekkie poczucie winy, że kiedy ja siedzę na kanapie, on prawdopodobnie ciężko trenuje. Z tej książki wiele wyniosą nie tylko wielcy sportowcy i niedzielni biegacze, ale też ludzie zupełnie niezwiązani ze sportem czytelnicy. Wykonywanie czegokolwiek z tak wielkim zaangażowaniem jakie widzimy u Kiliana, zaprowadziłoby każdego na szczyt. Niezależnie czy jest jesteś pływakiem, artystą czy prawnikiem.

Co chwilę uśmiechałam się po kilkunastu przeczytanych zdaniach. Nieraz nawet na głos wybuchłam śmiechem. Na bezdechu pochłaniałam kolejne strony i z żalem skończyłam czytać tę fascynującą opowieść. Mnóstwo emocji, piękne opisy, miłość, pot, łzy, upór, ból, radość i ekscytacja. Miałam ochotę podkreślać kolejne i kolejne zdania, które tak świetnie korelowały z moim wnętrzem i przemyśleniami.

W „Biec albo umrzeć” odnajdziemy receptę na życie, cieszenie się z tego, co robimy. To taki talizman, który powinno się mieć blisko pod ręką i zerkać – na dowolnie wybrany fragment – i czytać, gdy jest nam smutno, wesoło, przyjemnie lub mniej. Wielkie zrozumienie, które wypływa dla tego, po co się uprawia sport. Z podkreśleniem, że nie ważne, kim jesteśmy i czy autentycznie dotrzemy jako pierwsi na metę. Ważne jest to, że wygrywamy ze sobą. Niespotykana przychylność dla innych biegaczy – biegaczy amatorów, tych, którzy nie są w elicie biegowej. Sympatia, wyrozumiałość i wrażliwość na innych.

Książkę „Biec albo umrzeć” czytało się bardzo dobrze. Powiedziałbym, że mnie miło zaskoczyła, bo jest inna niż sobie ja wyobrażałem. Z przeczytanych autobiografii czy biografii znanych biegaczy jest jedną z bardziej specyficznych. Nie jest to suchy opis kolejnych życiowych sukcesów i porażek autora. Nie jest to taka typowa biografia. W tej książce pomysł jest nieco inny. Pomysł jest taki, aby za pomocą takich właśnie najbardziej wyrazistych wspomnień Kiliana Jorneta pokazać jego filozofię biegania. I chyba właśnie za ten pomysł tą książkę lubię.

Ta lekko pisana autobiografia to pochłaniająca opowieść o bitwie toczonej ze światem zewnętrznym, o trudnej walce z własną świadomością i zaciętej wojnie z własnym ciałem. Na kolejnych jej kartach poznajemy niesamowitą, a jednocześnie prawdziwą historię człowieka, który dla sportu był w stanie poświęcić niemal wszystko.

Nie jestem biegaczem i nigdy nie zostanę. Mój ulubiony sport to czytanie i nie zamierzam zmieniać nawyków. Po lekturze „Biec albo umrzeć” nie zapałałem nagle chęcią kupienia sobie sportowego obuwia i biegania z żoną po kilka(naście) kilometrów „dla sportu”. A jednak znalazłem w książce wiele rad i wskazówek, które można odnieść do każdej dziedziny życia. Nie będę więc komentował uwag, które słyszałem (że tłumacz niedokładnie przetłumaczył niektóre sportowe terminy, itp.). Mnie to nie interesuje. Interesuje mnie kolejny człowiek, który zmienił swoje życie uporem, konsekwencją i bezwzględną determinacją. Z uśmiechem na twarzy. Poznajcie Killiana. Może i Wasze życie się dzięki temu odmieni?

„Biec albo umrzeć” to pozycja, która nie tylko wprowadza nas w świat sportu i dokonań Kiliana. To przede wszystkim lektura, która uświadamia nam, jak ważne są marzenia. Pokazuje nam, że są rzeczy tak ważne, że zrobimy dla nich wszystko. Ukazuje pasję, radość i satysfakcję z osiągniętego celu, a także olbrzymią determinację, która pomaga do niego dotrzeć. To opowieść o tym, że gdy się czegoś pragnie, można to osiągnąć, choć nie zawsze jest to łatwe i nie zawsze ludzie stojący obok, będą uważać, że to co robimy, świadczy o naszym zdrowiu psychicznym. Ale nie to jest tu najważniejsze, tylko szczęście, jakie daje nam pasja.

Prosto, a jednak głęboko, szczerze, z pokorą i bez zbędnego patosu dzieli się w powieści swoimi myślami i wspomnieniami. Czytamy jego zapiski – i zastanawiamy się, czy sami dalibyśmy radę zmagać się z takimi przeciwnościami natury, ze słabościami i bólem swojego ciała. Zastanawiamy się, czy sami mielibyśmy tyle siły i odwagi, aby walczyć – walczyć do końca – biec albo umrzeć.