Momentami odniosłem wrażenie, iż bohater sięga do zakamarków własnego umysłu tak głęboko, że opisywanie tego w autobiograficznej skądinąd pozycji ociera się tutaj o przesadę. Nie wpłynęło to jednak na mój pozytywny odbiór całości. Przez książkę wręcz „przepłynąłem” z wielką przyjemnością. W mojej subiektywnej opinii „Niewidzialne granice” mają szanse stać się bardzo ciekawą i popularną pozycją w dziedzinie literatury górskiej. Zdecydowanie zachęcam do lektury. Jestem bardzo ciekawy, czy podczas czytania tej książki będą towarzyszyć Wam emocje podobne, jak miało to miejsce w moim przypadku.

Powieść Kiliana Jorneta jest w gruncie rzeczy pamiętnikiem, sposobem na rozliczenie się z przeszłością. Poetycka, pełna głębokich przemyśleń forma książki inspiruje, skłaniając do rozważań – o błędach, o marzeniach, o własnej drodze. Bardzo osobista tragedia Jordana ma duży wpływ na czytelnika: czytającNiewidzialne granice, trudno jest chociaż przez chwilę nie zastanowić się nad własnym pasmem porażek i sukcesów. Przemyślenia bohatera pokazują, jak istotne jest wsłuchanie się we własny, wewnętrzny głos, bez którego łatwo zabłądzić wśród meandrów współczesnego świata. Niekiedy można odnieść wrażenie, że autor stara się na siłę wpoić czytelnikowi jakąś prawdę życiową i ze zdobywcy gór przemienia się w męczącego moralistę, lecz nie ulega wątpliwości, że w Niewidzialnych granicach każdy znajdzie dla siebie choćby jedno inspirujące zdanie. Nie ważne, czy biegasz, zdobywasz szczyty, chcesz zostać archeologiem lub pragniesz przepłynąć kanał La Manche – jeśli masz jakieś marzenie, pozwól porwać się tej powieści, by jeszcze raz zadać sobie pytanie, o co tak naprawdę w życiu chodzi.

Praktycznie co chwilę towarzyszą nam filozoficzne przemyślenia jednak nie jest to pseudo bełkot tylko głębokie myśli które pozwalają nam łatwiej zrozumieć charakter orazmotywacje mistrza skyrunningu. Na pewno nie zanudziłem się na śmierć – wręcz przeciwnie – opisy otaczającej przyrody górskiej i akcji wspinaczkowej naprawdę zostały opisane sugestywnie i można się często naprawdę poczuć jak w środku himalajskiej ściany gdzie nawet kombinezon puchowy niewiele daje a czytelnik odruchowo przykrywa się kocem aż po samą brodę ;) Dużo jest opisów zjazdów narciarskich, wspinania oraz eksploracji nieznanych, himalajskich dolin.

W skrócie rzecz ujmując – mi się naprawdę podobało, może też dlatego, że wspinanie i góry są mi bliższe niż przeciętnemu, asfaltowemu biegaczowi. Spodoba się też każdemu miłośnikowi skitouringu, alpinizmu i przede wszystkim miłośnikom gór. Niestety, jeśli szukaliście pasjonujących opisów ze zwycięstw w UTMB Kiliana czy recepty jak wbiec na Rysy w 1 godzinę to niestety będziecie zawiedzeni ;)

Wydanie ładne, jak na SQN przystało. Lekkość, zarówno papieru jak i treści. Dobre tłumaczenie Barbary Bardadyn. Ładna wstawka ze zdjęciami. Ciekawa narracja, intrygująca historia. Głębokie, filozoficzne przemyślenia. Pragnienia i marzenia. Opowieść o nieodpowiedzialnych, samobójczych ludziach, którzy są w stanie poświęcić życie, dla swej pasji. Taka pasja jest, lecz niestety ci ludzie, nie istnieją. Nie ci, opisywani przez Kiliana.

   Autor ma poczucie, że jest osobą poszukującą swojego miejsca na ziemi. Czy nie jest to coś bliskiego, naszemu obecnemu konsumpcjonizmowi? Pędzie, który zaczynamy od najmłodszych lat? W książce nie  chodzi o opis konkretnego zdobycia szczytu, o którym pisze autor w pierwszej części książki. To książka o przekraczaniu granic, aby  móc odnaleźć swoje prawdziwe ja. Aby móc wysiąść z pędzącego pociągu, „móc spokojnie odpocząć, obudzić się rano i wreszcie rozpakować walizkę, którą ciągnie się ze sobą przez całe życie”

Autobiografia napisana z dużą wrażliwością, zrozumieniem ludzkiej natury, szacunkiem do siebie i innych, a także przyrody, w tym oczywiście gór. Nie ma w niej szczegółowych opisów osiągnięć Kiliana jako sportowca, ale otrzymujemy stymulującą mieszankę mnóstwa bardzo wartościowych i mądrych spostrzeżeń. Przyznam, że książka zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie, nakłoniła do wielu refleksji, zmotywowała do działania, ale też upewniła w przekonaniu, że tak naprawdę granice wyznaczamy sobie sami i od nas zależy, jak szybko pozbędziemy się obaw i wątpliwości, a zastąpimy je pewnością i determinacją. „Jeśli nie marzymy, jesteśmy martwi.”

„Niewidzialne granice” to chłodna opowieść z serca gór, wyprawa na szczyty i podróż w przeszłość i przyszłość, a także walka z teraźniejszością.

To zaskakująca pozycja. Ma bardzo filozoficzny charakter i, choć mi to nie przeszkadzało, w pewnym momencie trochę się zaplątałam. Wymaga czasu, skupienia, ale czyta się bardzo szybko i lekko, mimo trudnych, nurtujących tematów.

Autor w niebywały sposób oddał istotę gór, ich tchnienie i nieokiełznane, stałe piękno. Podróżowałam z nim, ale jednocześnie zgłębiałam swoje wnętrze.

To była wyprawa, której nigdy nie zapomnę.

„Niewidzialne granice” to książka refleksyjna, pełna mądrych i życiowych przemyśleń i wskazówek, motywująca do działania, zachęcająca do realizacji marzeń oraz podejmowania ryzyka. Uświadamia, że warto walczyć o swoje marzenia, pokonywać lęki i bariery, przekraczać granice, które wydają się nieosiągalne, a także zachęca do odbywania podróży w głąb siebie. Przeczytałam ją w jedno popołudnie i jestem pod jej ogromnym wrażeniem. Ponadto zawiera przepiękne, zachwycające i wyjątkowe zdjęcia. Na pewno sięgnę po kolejną książkę tego niesamowitego biegacza, który doskonale potrafi wpłynąć na zmianę nastawienia do świata i jego postrzegania.

„Tam na wierzchołkach nie znajdujemy niczego materialnego, z duchowego punktu widzenia natomiast, znajdujemy absolutnie wszystko.” Kilian Jornet

 

Pomimo tego, że całość mieści się na dwustu czterdziestu stronach, gdyby ten cytat był krokusem, książka stała by się Doliną Chochołowską zachwycających i niewyobrażalnie głębokich ludzkich przemyśleń. I to jest absolutnie najmocniejsza strona tego utworu. Te momenty które wybudzają czytelnika jak kubeł zimnej wody, za każdym razem gdy autor stawia tezę która bezpośrednio i osobiście odnosi się do życia każdego miłośnika gór.  

Druga powieść Kiliana (pierwszą jest „Biec albo umrzeć”) napisana jest ładnie i zgrabnie; pokuszę się nawet o stwierdzenie, że zgrabniej niż  pierwsza pozycja. Czytać powinno się ją moim zdaniem spokojnie, bez pośpiechu, zatrzymując się przy niektórych stwierdzeniach i zapytaniach autora, starając się samemu na nie odpowiedzieć. To książka, która z pewnością przypadnie do gustu każdej osobie kochającej góry, ale nie tylko. Bo przecież niejednego z nas nurtują tematy egzystencjalne, niejeden zastanawia się nad różnymi granicami, jakże często umownymi i niewidzialnymi, granicami między szczęściem a smutkiem, wolnością a zniewoleniem w różnej postaci, między szczęściem a jego brakiem, życiem a śmiercią…

Zaskakującym i nowatorskim zabiegiem, jaki zastosował autor w swojej książce, jest połączenie wątku biograficznego, opisującego tragiczne wydarzenia z przeszłości, z fabularyzowaną opowieścią bazującą na wspomnieniach z wyprawy w Himalaje, w której Jornet rzeczywiście uczestniczył. Powieść jest zatem kombinacją autobiografii z beletrystyką. Elementy motywacyjne, jakie w tej lekturze również odnajdziemy, a także rozpoetyzowany język, jakim jest pisana, sprawiają,  że ”Niewidzialne granice” wymykają się chęciom przypisania ich do konkretnego gatunku literackiego. Przyznam szczerze, że jest to dla mnie duża zaleta tej pozycji.

Czytając powieść Kiliana Jorenta, z łatwością można sobie uświadomić, jak istotne jest słuchanie siebie, swojej intuicji, by nie zagubić się w zawiłościach współczesnego świata. Czasami można odnieść wrażenie, że Jornet chce na siłę zaszczepić czytelnikom prawdy życiowe, umoralnia, uczy, jak żyć, co po pewnym czasie może okazać się męczące. Jednak każdy znajdzie dla siebie motywujący i inspirujący fragment. 

Nie ma znaczenia, czy biegasz, lubisz sporty ekstremalne, chcesz zostać pisarzem albo nauczycielem – jeśli o czymś marzysz, przeczytaj tę powieść, by zmienić swoje nastawienie i postrzeganie świata. Zadaj sobie pytanie, czym jest tak naprawdę życie, jaki jest jego sens i cel.

Jornet używa dużej ilości porównań i często padają bardzo mądre, motywujące słowa, nad którymi warto się zastanowić. Czasami czytając miałem wrażenie jakby słowa te pisał Nick Vujicic, z tym że pominął całą tą „boską” otoczkę, zachowując sens i jasny przekaz. Autor namawia aby być szczęśliwym, by przekroczyć granicę i uwolnić się z niewidzialnych kajdan, które sami sobie zakładamy. Mamy jedno życie i dobrze mieć w nim cel, zamiast bezmyślnie wegetować.  W tej książce często padają pytania o wolność i zniewolenie, na które autor poszukuje odpowiedzi. 

Jestem zadowolony i nie żałuję chwil spędzonych z tą publikacją! Otwiera oczy i dodaje sił do działania. Nie, nie sprawi, że będę biegał szybciej. Nie sprawi też, że rzucę wszystko i wyjadę w góry. Ale sprawiła, że inaczej patrzę na to, co mam. Uśmiecham się do ludzi i chcę żyć.

Jeśli kochasz góry, szukasz motywacji i masz marzenia to książka dla ciebie. „Jeśli nie marzymy, jesteśmy martwi”.