Miłośnicy komiksu w Polsce nie mają zbyt dużego wyboru do swoich kolekcji. „Kłamca. Viva l’arte”, mimo iż biorący swój początek w serii książkowej (wydarzenia tutaj rozgrywają się po historii opowiedzianej w „Kill ‘em all!”), ma całkiem spory potencjał, który móglby starczyć na kilka dodatkowych epizodów z jasnowłosym bogiem w roli głównej. Niemniej otrzymaliśmy ciekawą fabułę i miłe dla oku ilustracje. Jeśli zaś weźmiemy pod uwagę, że całość kosztuje nie wiele ponad dwadzieścia złotych, to wybór może być tylko jeden – włączenie recenzowanego komiksu do osobistej biblioteczki.

Całość wyszła bardzo zgrabnie. Postacie ciekawie wykreowane – nawet postacie poboczne, jak Aztekowie zachwycają czytelników. Warto wspomnieć również, że na koniec twórcy zostawili nam małe bonusy, w postaci szkiców bohaterów oraz mini komiks. Zdecydowanie polecam, i to nie tylko fanom Kłamcy!

Kreska Dawida Pochopnia bardzo ciekawie oddaje klimat opowieści o Lokim, ale zmienia też charakter prozy Jakuba Ćwieka, czyniąc jego przygody znaczniej mroczniejszymi, cięższymi i brutalniejszymi niż wydawały się być dotychczas. „Kłamca” zyskuje też sporo na dynamice i wyrazistości, co doskonale gra z bardzo przewrotnym tytułem odnoszącym się do hasła „Niech żyje sztuka!” Pochopień i Nita stanęli przed bardzo trudnym zadaniem zmierzenia się z Lokim, którego stworzył Piotr Cieśliński, ale trzeba to przyznać, że efekt ich pracy jest naprawdę udany. Mnie w każdym razie nowe w wcielenie Lokiego przekonało, a wiadomo wszak, że jako bóg kłamstwa ma on niezwykłą moc przekonywania…

„Kłamca. Viva l’arte” jest komiksem niezwykle ciekawym, interesującym z dużą dawko mroku, grozy i brutalności. Dla fanów takiego komiksowego stylu jest to pozycja wręcz obowiązkowa. Osoby o trochę słabszych nerwach mógłby nie przebrnąć przez dość mroczną całość. Z pewnością sięgnę po kolejną pracę tego autora, bo co rusz zaskakuje mnie czymś nowym, posępnym i nietuzinkowym. Gorąco polecam.

Co jest najważniejsze w komiksach? Z całą pewnością zamieszczone w nich ilustracje, bo to one w głównej mierze odpowiadają za sukces danego dzieła. Osobami odpowiedzialnymi za oprawę graficzną są Dawid Pochopień (rysunki) oraz Grzegorz Nita (kolory). Trzeba przyznać, że obaj panowie bardzo dobrze wykonali swoją pracę. Podobało mi się to, że stworzone przez nich ilustracje są bardzo klimatyczne. Bije z nich mrok oraz strach. Poza tym są niezwykle krwawe. Brutalne sceny co rusz pojawiają się na kolejnych stronicach, a niektóre z nich wywoływały u mnie gęsią skórkę. Na duży plus zasługuje to, że wszystkie występujące tutaj postaci zostały szczegółowo przedstawione, a każdą z nich cechuje pewna indywidualność. Nie należy więc skupiać się jedynie na tekście, aby szybko poznać całą historię, ale poświęcić chwilę na uważne przestudiowanie każdej grafiki. Tylko w taki sposób w pełni zrozumiecie całą historię i mocniej ją przeżyjecie. Jeśli chodzi o teksty w dymkach to są one krótkie i zwięzłe. Wyraźnie widoczny jest w nich sarkazm głównego bohatera, a także jego brak skrupułów podczas wykonywanej misji. Na końcu komiksu zamieszczony został ciekawy dodatek, w którym tytułowy bohater przeprowadza jeszcze jedną misję, taką na własną rękę. Mnie on rozśmieszył i jestem pewna, że i u innych czytelników wywoła podobną reakcję.

Czas na fabułę. Jak to zwykle bywa w przypadku Kłamcy, nie jest ona zbyt skomplikowana, a w przypadku komiksu rozwiązania można się domyślić już na samym początku, właśnie dzięki perfekcyjnym kadrom. Jednak Jakub Ćwiek nie byłby sobą, gdyby nie podrzucił kilku fałszywych tropów, nie prześwietlił kilku klisz i nie dokonał autorskiego misz-maszu. Poszukiwania zaginionego artysty przeradzają się w krwawą bitwę, która w komiksie zyskuje szansę na spektakularność, jakiej książka mogłaby nie zagwarantować. Autorzy doskonale wykorzystali więc okazję i zabawili się konwencją, tworząc historię idealnie wpisaną w uniwersum Kłamcy.