„Piąta Pora Roku” stanowi pierwszą część trylogii „Pęknięta ziemia”. To właśnie za tę powieść pisarka została laureatką nagrody Hugo i otrzymała nominacje do nagród Locus oraz Nebula. Czy jednak zasłużenie? Okazuje się, że tak. Cała historia została dogłębnie przemyślana, świat stworzono z rozmachem, a protagoniści to naprawdę interesujące osoby. Na pierwszy plan wysuwają się postaci kobiece, co może nam dużo powiedzieć o sposobie prowadzenia narracji. Akcja toczy się średnim w tempie, ale mimo to nie będziemy narzekać na brak napięcia i zaskakujących zwrotów akcji. 

Po Piątej porze roku spodziewałam się wiele – w końcu pośród kontrowersji wygrała tegoroczną nagrodę Hugo. A sama N.K. Jemisin to autorka, której literackie poczynania należy uważnie śledzić, bo po pierwsze jeszcze nie napisała ani jednej średniej książki, a po drugie ma zwyczajnie wiele głębokich i ważnych przemyśleń na temat rasy czy uprzedzeń, umiejętnie i nienachalnie wplecionych w fabułę swoich dzieł. Moje nadzieje wobec Fifth Season były więc wysokie. Tymczasem powieść rozbiła ścianę oczekiwań, poszybowała w górę i usadowiła się w czołówce najlepszych tekstów tego roku. Choć zapewne nie wszystkim przypadnie do gustu, to lektura obowiązkowa dla fanów współczesnego fantasy.

„Piąta pora roku”, nagrodzona prestiżową Hugo, zabiera nas do świata, gdzie nadzieja umarła razem z nadejściem tytułowego czasu kataklizmów, nieregularnie cyklicznych i zmieniających powoli oblicze planety. Jeżeli kiedykolwiek zastanawialiście się, co by się stało, gdyby nasz glob stanął naprzeciw ostatecznej, nieodwracalnej, choć powolnej śmierci, to książka N.K. Jemisin przyniesie odpowiedź. A warto sięgnąć po pozycję, bowiem pod całym kurzem, ruinami i okrucieństwem świata skrywa się pointa, odnosząca się między innymi do społecznego wykluczenia oraz nietolerancji.

Piąta pora roku to godna uwagi pozycja, której nie da się jednoznacznie sklasyfikować jako powieść fantastyczną. W gruncie rzeczy niewiele tu magii… lecz jednocześnie czuć ją w każdym akcie górotwórczym przedstawionym w fabule. Akcja trzyma w napięciu i pomimo początkowego szoku wywołanego dziwnym słownictwem pozostawia czytelnika z wyrazem niemego zachwytu na twarzy. Warto dodać, że autorka stawia nie tylko na czystą rozrywkę, podejmując się oprócz tego trudnych tematów, takich jak równość i niewolnictwo. Z kolei tworząc wyrazistych bohaterów, a takimi są chociażby Sjenit i jej mentor, Alabaster, sprawiła, że odbiorca utożsamia się z nimi i tym chętniej śledzi ich losy. Podsumowując, najnowsza książka N.K. Jemisin to pozycja obowiązkowa!

Piąta pora roku to powieść o nietypowym settingu i dobrze zrealizowanej narracji, która jednak wydaje się obiecywać więcej niż ostatecznie oferuje. Co nie zmienia faktu, że zdecydowanie warto sięgnąć po tę książkę dla dobrej historii i odmiennego podejścia do rozwiązywania kwestii zagłady świata. Czy nagroda Hugo była zasłużona? Być może – na pewno była mniej kontrowersyjna i bardziej związana z wartością literacką dzieła niż zdarzało się w ostatnich edycjach.

„Piąta Pora Roku” to zaskakująco świetna książka. Zdarzają się wprawdzie obleśne fragmenty, ale to chyba niepisany wymóg zachodniej literatury, że musi być jakieś nawiązanie do LGBT, żeby osiągnąć sukces. Tak czy owak, Jemisin zrobiła od debiutu ogromny krok w przód i stworzyła powieść, którą czyta się z zapartym tchem od początku do końca. Efektowną powieść napisaną z rozmachem, z własnym systemem quasi-magicznym, ponurym, lecz złożonym światem, zakulisowymi intrygami na różnych, często niewidocznych poziomach władzy. Polecam i z niecierpliwością czekam na dalsze części cyklu.

Powieść Piąta pora roku to książka, która z pewnością nie trafi do każdego. To nie lekka, rozrywkowa historia, oparta na schematach oswojonych już przez literature fantastyczną. To realistyczna wizja świata zupełnie odmiennego, od wszystkiego co znamy, a jednocześnie przedstawionego na tyle plastycznie, by stał się nam bliski. Jeśli szukacie wyrafinowanej prozy z fantastycznym sztafażem, to powieść Jemisin nadaje się idealnie. Nie jest to literatura łatwa. Nie tylko przez rozbudowana wizję świata i nawał społeczno-obyczajowych wątków, ale też poetycki, acz wymagający język. Jednak nie dziwi mnie nagroda Hugo, jaką otrzymała. To naprawdę znakomita książka. SQN jak zwykle wręcza nam klucz do wyobraźni.

Powieść N.K. Jemisin to powieść bezkompromisowa, a jej bohaterowie interpretują świat w kategoriach absolutnych. Wszystko tu jest powiększone do kosmicznych rozmiarów – wyjątkowe zdolności pozwalają przenosić góry, nienawiść i bezsilność pomagają niszczyć całe światy, a koniec, którego nadejście przeczuwamy, nie jest początkiem nowego cyklu – ma być końcem ostatecznym. Piąta pora roku to dobrze opowiedziana przygoda o twardych kobietach, o nieopanowanej sile natury i o tajemnicach ukrytych głęboko pod ziemią, które są w powieści źródłem zaskakujących zwrotów akcji.

W „Piątej porze roku” N.K. Jemisin zamknęła fantastyczny, rozdarty świat skąpany w ogniu, połączony z fascynującą opowieścią opartą o znajome, znane w gatunku fabularne chwyty. Jak to bywa przy szeroko podziwianych i uwielbianych autorach, nagradzanych przez kapituły Hugo, czy Nebuli, tak u Jemisin stawia się na to, co dzisiaj w fantasy najbardziej popularne i szeroko akceptowane. Nie można również zapomnieć, że wszystkie książki polecane przez Johna Scalziego, tak i ta seria posiada polityczny wymiar i mocno progresywny kontekst. To może z jednej strony się podobać, a innych czytelników odrzucić, szczególnie tych, dla których takie upolitycznione spojrzenie, mniej lub bardziej ukryte, wydaje się być już nieco wyeksploatowane. Niemniej, „Piąta pora roku” ma potencjał, intryguje i wciąga, a zakończenie sprawia, że czytelnik jeszcze długi czas będzie rozmyślał o krainie Bezruchu.

To jedna z najlepszych książek z gatunku fantasy/SF jakie (jeśli nie liczyć absolutnej klasyki mistrzów) czytałem w ostatnim czasie. Co sprawiło, że powieść tak przypadła mi do gustu? Na pewno znakomita sceneria i świat o konkretnej, ciekawej mechanice, w którym kryje się wiele intrygujących tajemnic (już na początku oprócz wspomnianych zdarzeń na scenę wkraczają dziwne obeliski, pamiątka po dawnych czasach, które mają swój udział w końcu świata, a także dziwny przedmiot, z którego „wykluwa” się równie dziwny człowiek(?)). Sama główna treść z poszukiwaniami Essun też została poprowadzona w ciekawy i satysfakcjonujący sposób, łącząc w sobie coś z przygodowej historii drogi, opowieści o zemście i kryminału. I jest też świetny, niebanalny styl. N. K. Jemisin pisze dojrzale, łącząc w sobie coś z klasyki, coś z nowoczesności, a nawet coś z Chucka Palahniuka, i żonglując motywami. Wymaga od czytelnika nieco więcej, niż to zwykle bywa w literaturze rozrywkowej, do jakiej zdecydowanie należy gatunek szeroko pojmowanej fantastyki, ale w zamian także więcej daje. Chociażby zaangażowane politycznie treści, które stanowią ciekawe odbicie problemów współczesnego świata.

N.K. Jemisin mnie oszukała. Wiodła za nos przez całą książkę, by na koniec zostawić więcej pytań, niż odpowiedzi. Po drodze kilkukrotnie mój mózg przeszedł zwarcie, bo niby coś podejrzewałam, niby się domyślałam, ale jednak nic z tego. A to się ceni. Piąta pora roku to dla mnie powiew świeżości jeśli chodzi o literaturę postapokaliptyczną. Aczkolwiek nie jest to stricte powieść postapo. Ciężko mi przedstawić jej największy walor, nie zdradzając zbyt wiele z treści. Bardzo mocny punkt stanowi budowa książki, która sprawia, że właściwie do samego końca  nic nie wiadomo. Z ciekawości sprawdziłam konkurencję do nagrody Hugo. Zdecydowanie rozumiem dlaczego to właśnie Jemisin zwyciężyła w tym roku. To po prostu świetna książka, którą powinien przeczytać każdy wielbiciel gatunku!

Piąta pora roku jest niewątpliwie jedną z lepszych powieści fantasy jakie ostatnio czytałem. Urzekła mnie bardzo ciekawym system magii, światem oraz podejściem do fabuły. To bardzo dobry przykład, że fantasy wciąż może zaskakiwać a autorka nie boi się trudnych tematów. Nie mogę się już doczekać kontynuacji. Polecam!

Elementem wyróżniającym „Piątą porę roku” jest jednak przede wszystkim zakończenie, którego ze zrozumiałych przecież względów, nie należy zdradzać. Skąd bierze się źródło siły kobiet? Kim – tak naprawdę – one są? No i jak rozumieć koniec świata? Książka Jemisin to interesująca, bo niejednoznaczna odpowiedź rozpoczynająca nowy cykl fantasy.

Pisarka przygotowała dla nas bardzo ciekawą przygodę. Książkę na pewno trzeba czytać powoli i dokładnie. Niektóre małe, na pierwszy rzut oka nieistotne wątki, będą miały swoje znaczenie później. Świat, który przedstawia Jemisin, jest dopracowany w najmniejszym calu, każdy bohater ma swoje miejsce i rolę do odegrania. W tomie wszystko dzieje się spontanicznie, jednak żaden element nie jest przypadkowy, łącznie z wspomnianą przeze mnie wcześniej narracją. Piąta pora roku to powieść zwarta, dokładna, przemyślana. To samo tyczy się dwóch pobocznych bohaterek, które nieco odsunięte z głównego fabularnego wątku, sprawią wiele radości i zaskoczenia.

Autorka nie buduje fabuły tylko po to, aby snuć opowieść. Tworzy także bardzo wiarygodne tło społeczne, porusza wątki związane z tożsamością, wyalienowaniem, odrzuceniem, równością, rolami społecznymi. Nie jest to w żaden sposób nachalne, ani przygniatające zasadniczej akcji. W niewymuszony, naturalny sposób buduje kontekst emocjonalny i społeczny. Nie wiem, na ile trafne jest skojarzenie z twórczością Ursuli K. Le Guin, ale mam wrażenie, że powieść N. K. Jemisin jest jakoś nią inspirowana. Do tego zaletę stanowi opisany wyżej świat, a raczej to, że czytelnik zostaje w niego wrzucony od razu na głęboką wodę. Bez tłumaczenia i prowadzenia za rękę. Wprawdzie na końcu powieści znajduje się dodatek pozwalający nieco zrozumieć tło historyczne tej krainy, ale przyjemnie jest eksplorować ją samodzielnie. Zwłaszcza że powieść napisana jest znakomicie. Po zakończeniu lektury zerknąłem na nazwisko tłumacza i zastanowiłem się, na ile ten język i styl są jego zasługą. To kolejna powieść tłumaczona przez Jakuba Małeckiego, którą czytałem ze sporą przyjemnością.

Piąta pora roku to kawałek naprawdę dobrej fantastyki. Nie bez powodu J.K. Jemisin została za nią nagrodzona jedną z najbardziej prestiżowych nagród literackich, jaką jest Nagroda Hugo. W pełni na nią zasłużyła. Jeśli poszukujecie powieści fantastycznej, która jest inna, niż wszystkie, koniecznie sięgnijcie po Piątą porę roku. Polecam!

Piąta pora roku trafia do ścisłego grona książek, które wzbudziły we mnie wiele emocji. Za pomocą surowych środków, bez zbędnego rozczulania się potrafiła sprawić, że ścisnęło mi się gardło, a oczy stawały się wilgotne. Bardzo szybko przywiązałam się do bohaterów, którym kibicowałam, nawet w chwilach, kiedy sytuacja wydawała się beznadziejna. Pozostaje mi tylko czekać na kolejne tomy, na które autorka przygotowała sobie oryginalny i pełen możliwości fundament. Czuję się oczarowana, a zarazem trochę zawiedziona, że tak szybko lektura się skończyła, ale Wam polecam również dać się oczarować!

„Piąta pora roku” zabiera nas w podróż w nieznane. Nie jest to typowa książka fantastyczna, bardziej należy ją zakwalifikować do literatury postapokaliptycznej. Ta powieść niewątpliwie na długo zapisze się w pamięci każdego czytelnika. To wyjątkowa pozycja, której przeczytanie jest niesamowitym i niezapomnianym przeżyciem. Na pewno jest najlepszą lekturą, jaką przeczytałam w tym roku! Cieszę się, że kończę go z taką książką na koncie i wspomnieniami, które zostaną ze mną do końca. I nawet planuje do niej kiedyś wrócić. Niewątpliwie nastąpi to przed wydaniem kolejnej części.

Trzeba przyznać, iż świat stworzony przez autorkę na kartach powieści jest dopracowany w każdym szczególe. Duży nacisk postawiono na przygotowanie pod względem geologiczno-technicznym, dzięki czemu Czytelnik może zdobyć przy okazji trochę nowej wiedzy. Natomiast postacie, które pisarka wykreowała na bohaterów historii są nieszablonowe i niebanalne, stanowiąc zbiór indywidualnych cech, pragnień i smutków.

„Piąta pora roku” to intrygująca powieść, która mimo początkowych trudności okazała się ciekawym urozmaiceniem znanego mi świata fantasy. Ciekawi mnie, co wydarzy się w kolejnym tomie i czy opisywany koniec świata naprawdę okaże się tym ostatecznie ostatecznym.

Bohaterami „Piątej Pory Roku” są osoby wykluczone i prześladowane, które nie mają szans zawalczyć o uznanie czy przyjęcie w poczet zwyczajnej społeczności. Nieważne, jak bardzo by się nie starali, górotwory nie są w stanie udowodnić innym, że zasługują na normalne życie. Dlatego powieść Jemisin nie jest kolejną historią o pokonywaniu uprzedzeń, a jej wydźwięk jest niezwykle pesymistyczny.

Nora K. Jemisin w „Piątej Porze Roku” udowadnia, że w fantastyce wciąż da się pisać książki oryginalne, ale przy tym nie efekciarskie i które rzeczywiście potrafią jednocześnie poruszyć i pobudzić wyobraźnię. Naprawdę wielka powieść.

Fabuła to jeden wielki splot pędzącej akcji, dynamizmu scen, wielowymiarowych bohaterów i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Spora liczba wątków nie przytłacza czytelnika a jedynie kusi do kontynuowania lektury, bo – wierzcie mi na słowo – trudno się od tego wszystkiego oderwać, kiedy już odnajdziecie się w tym nowym świecie.

Najnowsza powieść Jemisin jest doskonałym wprowadzeniem do „Trylogii Pękniętej Ziemi”. Wprowadza do świata, prezentuje ciekawych bohaterów i pobudza apetyt na więcej. Jednocześnie lektura nie jest czystą rozrywką i pozostawia czytelnika z pytaniami o istotę człowieczeństwa, o problem wyalienowania ze społeczeństwa tych, którzy są w jakiś sposób inni. Po tak znakomitym początku pozostaje tylko mieć nadzieję, że kontynuacja będzie stała na równie wysokim poziomie. 

Piąta pora roku, to jedna z lepszych powieści fantasy jakie ostatnio miałam okazję czytać. Już nie mogę się doczekać kontynuacji. Liczę na to, że wydawnictwo zadba o to by ta podróż trwała dalej. Autorka ma sporo ciekawych pomysłów i mam nadzieję, że czymś jeszcze mnie zaskoczy. Piata pora roku, to lektura którą czytało się szybko i z wielką przyjemnością. Polecam każdemu kto lubi powieści fantastyczne oraz ciekawe rozwiązania. 

„Piąta pora roku” jest zajmującą pozycją, wymaga skupienia, lecz zawiła akcja oraz druzgocąca wizja przyszłości wciąga w lekturę. Jestem pełna podziwu dla kunsztu literackiego Pani Jemisin, która debiutuję tą powieścią, lecz zapewniam Was, że inauguracja trylogii „Pękniętej Ziemi” jest miażdżąca i przewyższa większość doświadczonych pisarzy, co jest nie lada osiągnięciem. Polecam!! 

Piąta pora roku zdobyła nagrodę Hugo i słusznie, bo to po prostu znakomita powieść. Nie tylko doskonale skonstruowana – przy tym (choć w sumie została poskładana ze znanych elementów) jest świeża, na swój sposób oryginalna. Świetne kreacje bohaterów, inteligentna fabuła i intrygujące pomysły składają się na fantastykę najwyższej próby. A napięcie, które Jemisin buduje… Urwane zakończenie okazuje się prawdziwą udręką. Czekam na drugi tom.

Niecierpliwie, bardzo niecierpliwie.

Piata Pora Roku okazała się zbiorem niesamowitych przeżyć, cudowności i zachwytów. Książka mnie zaskoczyła do tego stopnia, ze trafiła na moją książkową  TOP10 listę ( w sumie nie mam takiej listy, ale przez Piątą Porę Roku postanowiłam ją stworzyć xD) , i coś czuję, że utrzyma się tam… pieruńsko długo! Z całego serca polecam wam tę książkę (pod warunkiem, ze czujecie się odpowiednio dojrzali – patrz: KSIĄŻKA BEZ CENZURY ;P), i jeśli jeszcze nie wysłaliście listu do Świętego Mikołaja, to czym prędzej dopiszcie do niej powieść N.K. Jemisisn!

Podsumowując rozpisałam się szalenie w recenzji, wiec trudno będzie to objąć w parę słów, ale postaram się. Prześliczne wydanie skrywające niesamowite wnętrze. Bardzo dobrze wykreowani bohaterzy jak i świat przedstawiony, który pochłania czytelnika do reszty. Ale żeby przeczytać coś tak cudownego potrzebna jest cierpliwość i wytrwałość. Autorka wyróżniła się kreatywnością i pomysłowością niczym najlepszy detektyw. A zakończenie jakie napisała wciska nas w fotel i skłania do błagania o kolejny tom. Kiedy się go doczekamy? Mam nadzieję, że jak najszybciej! 

Kolorytu i aury opowiadanej historii dostarczają też przysłowia, legendy, fragmenty zaczerpnięte z dawnych opowieści mędrców, z tablic o przetrwaniu, prawdzie niekompletnej czy strukturze. Lubię takie odniesienia, nadają przyjazny rytm, ton, klimat i ciągłość różnorodnym wątkom fabuły. Łatwo przenikamy w powieściowy świat, główni bohaterzy przekonują profilami, świeże pomysły fantasy, nietuzinkowy nastrój, ciekawe analogie do ekologicznych, społecznych i politycznych dylematów współczesnego świata. Bardzo przyjemne zaczytanie, interesująca literatura, ciężko oderwać się, magnetycznie przyciąga, dostarczając wiele godzin satysfakcjonującego zaczytania. Zasługuje na pozytywną ocenę, podsyca ciekawość czytelnika, z niecierpliwością czekam na drugi tom. 

Sięgnęłam zatem po nią z dużym zainteresowaniem i już po kilku stronach przepadłam, dając się porwać niezwykle wciągającej narracji i zaczytując się o losach jej bohaterów żyjących w kończącym się nieuchronnie świecie. Pomysłowa narracja (pisząc o Essun autorka używa 2. osoby liczby pojedynczej), niesamowite przygody w trudnym do wyobrażenia świecie i zaskakujące zwroty akcji sprawiają, że od tej pozycji nie można się oderwać i myśli się o niej jeszcze długo po jej przeczytaniu. Polecam i to nie tylko fanom literatury fantasy!

Wciągnęła na wiele godzi, i rozkochała w bohaterach. Razem z nimi przeżywałam, wszelkie wzloty i upadki, byłam smutna i szczęśliwa. Byłam wściekła i rozbawiona. Chciałam się zbuntować, przeciwko “narzuconym” obowiązkom, tak jak nasze bohaterki.

Książka, która porusza każdą strunę w moim ciele, umyśle i sercu, jest książką nad wyraz idealną, choć trudną i ciężką, na początku 

Już nie mogę doczekać się kolejnej części !

Pokochałam styl pisania N. K. Jemisin. Stworzyła bowiem niebanalną historię, z wieloma aspektami społecznymi, politycznymi, kulturowymi zaczerpniętymi z naszej codzienności. Piąta pora roku, to książka, która powinna skraść serca nie tylko miłośnikom gatunku, to historia, do której jeszcze z pewnością powrócę. 

 

Z niecierpliwością czekam na kontynuację. Dawno bowiem nie czytałam tak dobrej książki. 

Już okładka mówi nam, że powieść została nagrodzona prestiżowym wyróżnieniem HUGO. W moim mniemaniu zasługuje na jeszcze więcej. To na prawdę świetna prozy, obfitujący we wszystko, co kocham w tego typu pozycjach. Ja czekam z niecierpliwością na drugą odsłonę owej powieści i po raz kolejny Wam ją polecam. To kawał dobrej, niezwykle wciągającej historii. Ja już nie mogę się doczekać kontynuacji:)

Zakończenie to coś fenomenalnego, ale to nie zmienia faktu, że całą książkę można by tak określić. Autorka zbudowała od podstaw fascynującą, nową rzeczywistość, dodała pewne elementy magii oraz pełnokrwistych bohaterów. A na koniec, zostawiła trochę miejsca dla czytelnika, aby i on mógł przemierzać bezkresy Bezruchu i dać się porwać w wir wydarzeń. Więc jak, przyłączycie się do podróży?  

 Książka niesie ze sobą przesłanie, które autorka w bezbłędny sposób ukryła pod osłoną dobrego fantasy. Właśnie to doceniła kapituła Hugo. N. K. Jemisin porusza w swojej powieści trudne tematy – pewien polityczny wymiar, przekleństwo inności, szkalowanie odrębności i prześladowanie grup etnicznych. Opowieść dzięki temu jest ponadczasowa, współcześnie prawdziwa.

Jemisin napisała dojrzałą i urzekającą historię świata, który umiera i jednocześnie rodzi się na nowo. Wszystko to czego doświadczają bohaterowie, a wraz z nimi czytelnicy zwiastuje zmiany, nie tylko te zachodzące w otoczeniu, ale przede wszystkim w ich wnętrzu. „Piąta pora roku” to powieść bardzo symboliczna; subtelna, choć momentami ociekająca ohydą; fantastyczna a jednak niesamowicie realistyczna; momentami absurdalną… Zdecydowanie nie jest to literatura dla każdego. To kawał męczącej, zmuszającej do myślenia i czasem niekomfortowej prozy, w której można się jednak zakochać.