Część druga znacznie różni się od poprzedniczki. Akcja jest troszkę bardziej stonowana, i mimo że chłopcy nadal przeżywają przygody, to nie mają już takiego wydźwięku. Przynajmniej ja tak to czuje. Także bohaterowie, Ci nasi tytułowi Chłopcy, przez których ta recenzja jest pełna powtórzeń ulegli zmianie. Już nie są aż tak porywczy. Mimo, że nadal czują się wiecznymi dziećmi, mimo że dalej są szaleni to coś się zmieniło. Przecież nawet w książkowej rzeczywistości czas pędzi do przodu, a nasi ulubieni bohaterowie także ulegają wpływowi czasu. Smutne, lecz prawdziwe… I tak jest też w kontynuacji bestsellerowej powieść Ćwieka. Bohaterowie zaczynają się zmieniać psychicznie, dorośleć. I mimo, że próbują być dziećmi to są już w takim wieku, że niezbyt im się to udaje i zmierzają sobie powolutku, małymi kroczkami… do dorosłości.

Warto też zwrócić uwagę, że mimo dziecinności i żywiołowości bohaterów oraz „nibylandiowych” inspiracji, historie często skłaniają do refleksji albo mają dość dwuznaczne zakończenie. Zresztą trudno tu mówić o pozytywnych i negatywnych bohaterach. Ja bym się bał wejść do baru, w którym siedzą Kędzior z Milczkiem. „Chłopcy 2. Bangarang” na pewno spodoba się fanom Ćwieka, a także miłośnikom opowieści spod znaku harleyów i skórzanych kurtek z naszywkami. Omijać ją powinny osoby, którym nie w smak kapiący testosteronem i rzucający bluzgami motocykliści. Ale tacy nigdy nie trafią do Nibylandii.

„Chłopcy 2. Bangarang” troszeczkę mnie rozczarowali. Po genialnym pierwszym tomie spodziewałam się równie fantastycznej kontynuacji. Niestety powieść nie spełniła wszystkich moich oczekiwań, ale nie zmienia to faktu, że już mnie skręca z ciekawości co będzie dalej. Szczególnie martwi i intryguje mnie co też się stanie z moim ukochanym Kędziorem! Polecam!

W tym tomie autor bardziej szczegółowo wprowadza nas w świat, gang i reguł jakie w nim panują. Bliżej poznajemy historię Piotrusia Pana, jego zejścia na złą drogę. Mimo poruszenia poważniejszych problemów trzeba przyznać, że seria ta jest nastawiona typowo na rozrywkę. Poczucie humoru Ćwieka jest naprawdę dobre, a podczas lektury śmiałam się w głos – rzadko mi się to zdarza. Bohaterowie są barwni, każdy z nich posiada własny charakter, zachowania, wypowiedzi. Nie faworyzuję żadnego, wręcz każdego z nich uwielbiam w ten sam sposób. Są wymądrzali, agresywni i klną jak szewc. Dodają powieści gamy kolorów i sprawiają, że można dobrze zrelaksować się przy lekturze. „Chłopcy” to jedna z książek, przy których bawię się do rozpuku.

Podsumowując, chyba muszę powiedzieć, że drugi tom „Chłopców” był lepszy od pierwszego. Pojawiło się więcej informacji o przeszłości Chłopców, dzięki czemu pewne rzeczy stały się bardziej jasne i jeszcze bardziej zżyłam się z tym nietypowym gangiem. Wszystko było jakby bardziej dopracowane i wyraziste, a może od przeczytania pierwszego tomu stałam się bardziej tolerancyjna? Nie wiem. Wiem, że „Chłopców 2. Bangarang” mogę polecić każdemu, kto czytał pierwszy tom. Zdecydowanie ta kontynuacja nie należy do tych, na których można się zawieść.

W tym tomie Jakub Ćwiek rozbudowuje świat Chłopców, który w pierwszej części był w większości owiany tajemnicą. Dowiadujemy się, że motocyklowy gang „Zagubieni Chłopcy” to organizacja międzynarodowa. Poznajemy również więcej szczegółów dotyczących ucieczki z Nibylandii. Odwiedzamy Paragona, który postanowił stać się dorosłym i się ożenił. Zaglądamy też w przeszłość, aby zobaczyć jedynego mężczyznę, którego Chłopcy skłonni są nazywać tatą..

W tej części większą rolę odgrywa Kubuś, pojawiają się też nowi bohaterowie.

Wszyscy, którzy lubią szybkie motocykle, krwisty i wyrazisty język, piękne kobiety i smród palonej gumy powinni sięgnąć po tę książkę i to natychmiast. Dodatkowym plusem powinno być zakończenie, które ostrzy nam zęby na więcej i powoduje przyjemny dreszcz podniecenia na myśl o kolejnym tomie przygód Chłopców (a to, że taki tom będzie jest pewne). To już któreś z kolei, moje spotkanie z Ćwiekiem, nie pamiętam już które, a nadal potrafi mnie zaskoczyć i trzymać dobry poziom, pozostaje mi tylko nadzieja, że nie spieprzy tego w kolejnych powieściach. Wszystkim, którzy nie lubią soczystych opowieści, głupich żartów i ociekających testosteronem mięśniaków – odradzam.

Podsumowując, „Chłopcy 2. Bangarang” to powieść dla pasjonatów, nie każdy odnajdzie się w świecie, w którym króluje motocyklowy gang pod wodzą swojej mamy, Dzwoneczka. Powoli pojawia się intryga, kilka historii z przeszłości, więc oceniam to na plus. Końcówka jest naprawdę mocna i muszę szczerze stwierdzić, że czekam niecierpliwie na tom 3! 

Mam wrażenie, że moje recenzje książek pana Ćwieka to pieśni pochwalne, ale naprawdę nie da się na nie powiedzieć nawet słowa krytyki. Chyba że mam jakieś dziwne klapki na oczach i nie widzę oczywistości. Chłopcy 2 wbrew pozorom uczą, bawią i przerażają naraz. To mieszanka wybuchowa, więc do czytania należy założyć skafander ochronny. Mogą być dwa. Ewentualnie polecam jeszcze taflę grubego szkła na wierzch. A i to może zawieść w ostatecznej konfrontacji z Drugą Nibylandią.

Chłopcy 2. Bangarang nie tylko utrzymują poziom i klimat pierwszego tomu, ale też w obu tych kategoriach przewyższają swojego poprzednika. Kto zakochał się w zgrai dziecinnych dorosłych z wcześniejszych historii, ten na pewno nie będzie niezadowolony podczas lektury ich dalszych losów. Więcej motocykli, więcej przygód, więcej “Drogi”, no i jeszcze więcej “Kukuryku!”. Ale także więcej powagi, więcej dorosłości, której Chłopcy tak bardzo starali się uniknąć. A jeśli dodamy do tego epilog, który zaostrza nam zęby na kolejną część i jednocześnie każe nam nienawidzić autora, to otrzymujemy solidną dawkę przygody, którą nie pogardzi nikt o duszy wagabundy.

Najważniejsza jest oczywiście treść, a tutaj Ćwiek bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Wprawdzie znów mamy do czynienia z krótszymi lub dłuższymi opowieściami, lecz wszystkie one perfekcyjnie pasują do siebie, niczym, nomen omen, trybiki rozbitego zegarka, z połączenia których tworzy się obraz perfekcyjnie działającego mechanizmu. Pierwszy tekst, rozległa nowela wprowadza do świata chłopców mnóstwo zamętu, bowiem okazuje się, że nie wszyscy akceptują działania Chłopców i liczne gangi próbują przejąć ich działalność. Wywiązuje się ostra zadyma, w której nasi bohaterowie mogą w pełni rozwinąć swoje talenty. A my dostrzegamy rysy na ich cudownym, zdawać by się mogło świecie. Tych rys pojawia się później więcej, znów jednak podanych w sposób wielce wysublimowany, choć przyznaję, że takie opowieści jak „Koci łapki” i „Słuchaj uchem a nie brzuchem” potrafią zjeżyć włosy na karku. Tekst „Twój stary” wpisuje się zaś w konwencję retrospektywnych tekstów, przypominających wczesne dzieje chłopców. I o ile w poprzedniku „Będziesz to prać” potrafił poruszyć, to tutaj naprawdę chwyta za serce. Krótko mówiąc, Jakub Ćwiek podniósł poprzeczkę wyżej i to co było w jedynce dobre, tutaj jest po prostu świetne. Jeśli dodać do tego stopniowo wyłaniający się z treści szwarccharakter i zaskakujący, mocny finał, wyjdzie nam, że mamy do czynienia ze znakomitą książką w swojej kategorii wiekowej/wagowej. Bangarang!

Przepis na dobrą książkę oparty na całej serii jest prosty. Wystarczy szczypta odważnego humoru, który wymaga dużo dystansu. Prostota, która jest tu najważniejsza. No i postacie, które są tak absurdalne, a zarazem tak prawdziwe, że ciężko się z nimi rozstać i życzyć im czegoś złego.  

Te cechy sprawiają, że seria o Chłopcach zdaje się nie być przeznaczona dla każdego. Jednak jeżeli lubisz męskie klimaty, dobrą zabawę, ostry niewyparzony język, bezpośredniość, szaleństwo, a  jednym słowem wszystko to co niedozwolone i nie aprobowane przez rodziców to ta książka zdecydowanie jest dla Ciebie! Olać to, że jesteś dziewczyną! Olać to, że na co dzień jesteś damą! Chłopcy wraz z Dzwoneczkiem wyzwolą w Tobie skrywaną dzikość serca. 

Ponownie zakochałam się w Milczku i Kędziorze. Jednak „Chłopcy” to banda, której nie chciałabym spotkać w ciemnej uliczce, ale pójść na piwo w sumie czemu nie. Mogłoby być zabawnie. Są to postacie prawdziwe i wyjątkowe, a przy ty tak różnorodne. Stalówa – poważny przewodnik stada (zaraz po Dzwoneczku oczywiści), Kruszyna – miłośnik zwierząt, Bliźniacy o momentami głupawym poczuciu humoru… Na owacje na stojąco zasługuje też Iwo Strzelecki, którego dzieła, zarówno na okładce, jak i w środku, są w tym wszystkim taką kropką nad „i”. Rysunek Milczka czytającego „Chłopców” tam, gdzie król piechotą chodzi, to majstersztyk. 

Zakończenie, a właściwie ostatni rozdział był naprawdę szalony. To co wymyślił autor przechodzi ludzkie pojęcie. Mogę Wam zdradzić, że Kubuś, tak, ten mały geniusz jest współsprawcą wydarzeń, które miały miejsce wtedy miejsce. Jak ja nienawidzę takich zakończeń. 

Chłopcy 2 byli nawet lepsi od pierwszego tomu. Więcej akcji, nowi bohaterowie, no i ta końcówka. Teraz muszę jak najszybciej dorwać przedostatnią część, bo jestem bardzo ciekawa co tym razem spotka Zagubionych Chłopców i Dzwoneczka.