Napisałam już, że Ćwiek powrócił do tego, w czym czuje się najlepiej. Chłopcy to bowiem konwencja zbliżona do Kłamcy, tyle że na wyższym poziomie. W stylu i języku Ćwieka widać lata doświadczenia. Nowy zbiór tego autora to zatem obowiązkowa pozycja dla wszystkich fanów Kłamcy, widzów Sons of Anarchy spragnionych kolejnej opowieści o motocyklowym gangu i, oczywiście, wszystkich fanów popkultury. Sądzę też, że nie zawiodą się na Chłopcach nawet ci, którym wcześniejsze książki Jakuba Ćwieka nie przypadły do gustu. W tym zbiorze zaprezentował naprawdę szczytową formę.

„Chłopcy” to książka, która spodoba się miłośnikom twórczości Jakuba Ćwieka, ale nie tylko. Ktoś, kto lubi poszukiwania nawiązań do innych dzieł popkultury, na pewno z chęcią zmierzy się z wyzwaniami stawianymi przez ten zbiór. Nowe dzieło Jakuba Ćwieka to ogromna dawka rozrywki, która uzależnia od pierwszego opowiadania.

O czym są Chłopcy? To zlepek siedmiu opowiadań, gdzie głównymi bohaterami jest grupa tytułowych dorosłych już „chłopców”. I nie są to postacie znane z dzieł Barriego, o nie, to pełnokrwiści mężczyźni, którzy na przemian pomagają uciśnionym mieszkańcom małego miasteczka i co rusz wpadają w kłopoty. A wszystko to przy akompaniamencie ryku motocyklowych silników i zapachu męskiego potu. Jacy są nasi „chłopcy”? Dumni, silni i bardzo męscy. Widać to zwłaszcza po okładce książki, na której wdzięczy się opiekunka bandy w otoczeniu Milczka i Kędziora.

Nie od dziś wiadomo, że Ćwiek ma bardzo lekki styl, typowy dla rozrywkowego czytadła, które ma bawić i cieszyć, a przy tym świetnie się sprzedawać. I autorowi wychodzi to naprawdę dobrze, bo jego nazwisko jest dziś kojarzone w wielu kręgach z poczytną, polską fantastyką. To już moje trzecie spotkanie z nim i ciągle chcę więcej. Nie wiem jak on to robi, ale potrafi przyciągnąć czytelnika na stałe. Zwłaszcza po tym jak skończył pierwszą część Chłopców, jasno mówiąc, że będzie tom drugi, jednocześnie wprawiając w zgrzytanie zębów swoich fanów. Gdybym mógł, kolejne przygody Zagubionych Chłopców czytałbym od razu po zakończeniu tomu pierwszego.

 

Pozostaje pytanie dla kogo jest ta książka. Mogę Wam zagwarantować, że będziecie się przy niej świetnie bawić, nieraz uronicie łzę ze śmiechu, ale i poczujecie przyjemny dreszczyk grozy. Kwiecisty język, bogaty w kolokwializmy może niektórych zniechęcić, a kilka fabularnych sytuacji zniesmaczyć, jednak umiejscowienie Chłopców w polskich, niezbyt przyjaznych realiach było strzałem w dziesiątkę i z ręką na sercu mogę Wam polecić ich przygody. Będziecie się świetnie bawić!

Podsumowując, „Chłopcy” to oryginalna opowieść o dorastaniu. Umiejętnie łączy się klimat magicznymi stworzeniami oraz z tematyką gangu motocyklowego. Znajduje się w niej dużo przekleństw oraz wielka dawka testosteronu, nadają jej ostrości oraz mocnej energii. Niecodzienne postacie, wir wydarzeń, oraz wiele innych znajdziecie w tej o to pozycji! Polecam!

Wiecie za co należy się panu Ćwiekowi duży plus? Za kreację bohaterów. Są naprawdę świetni. Nie da się ich nie lubić i można się do nich naprawdę mocno przywiązać.

Bardzo spodobała mi się okładka, która świetnie pasuje do fabuły. Przedstawia Milczka, Dzwoneczka i Kędziora, postaci, które w tej części odegrały chyba największą rolę w tej części. Warto także wspomnieć o ilustracjach autorstwa Roberta Adlera, umieszczonych w książce i ilustrujących jej treść.

Ciekawy pomysł, świetna realizacja i niesamowici bohaterowie… Nic dodać, nic ująć – warto! A tymczasem: „BANGARANG!” i do napisania!

Teraz już rozumiem, za co chwali się Chłopców. Sama mogę podkreślić, że humor, ukazany w książce idealnie wpasowuje się w charaktery postaci, a zwroty akcji i kolejność opowiadań została tak przemyślana, by nie dało się tej historii odłożyć na zbyt długi czas. Zagubieni Chłopcy zyskali moją sympatię, a za mojego ulubionego członka grupy uważam Kędziora. Nie pytajcie, dlaczego. Po prostu sięgnijcie po książkę i wybierzcie swojego.

Niezależnie, czy jesteś fanem Piotrusia Pana, czy może jesteś fanem Jakuba Ćwieka, a nawet Ci, co nie spotkali się z jego twórczością, dostrzegą w tej historii coś dla siebie. Oczywiście zaznaczając, jeżeli lubicie dawkę fantastyki nie z tego świata, przeplataną humorem i mroczną przeszłością. Nikt z nas nie chce dorastać, w końcu życie dorosłych nie należy do kolorowych, jednak Chłopcy oraz Dzwoneczek, pokażą Wam jak się zabawić.

Choć mogłoby się wydawać, że Chłopcy to lekka, rozrywkowa literatura, wcale tak nie jest. Cały tekst zdaje się non-stop zadawać jedno pytanie: czy da się nigdy nie dorosnąć? Czy można być wiecznym dzieckiem, które życie przechodzi nieustannie się bawiąc? Odpowiedź okazuje się nie być jednoznaczna, a fabuła książki nie raz skłania do rozmyślań i refleksji nad tematem. Zagubieni Chłopcy w klimacie rodem z sierialu Sons of Anarchy to miks, który na pewno wielu osobom przypadnie do gustu. Ja jednak nie byłem do końca zadowolony – miałem wrażenie, że autor nie do końca wykorzystał potencjał własnego pomysłu, momentami zaś przesadzał w natężeniu wykorzystanej przez siebie konwencji. W dodatku moim zdaniem nie jest to książka na tak wysokim poziomie, jaki autor pokazał w wielu innych tekstach. Nie mniej jednak jest to naprawdę ciekawa kreacja świata, dlatego czym prędzej sięgam po kolejny tom przygód Dzwoneczka i jej (nie zawsze) wesołej kompanii.