Każdy kto lubi Chłopców i twórczość Ćwieka, wie jak niesamowicie ten autor potrafi pisać. Nadal jednak nie mogę się pozbierać po lekturze tego tomu – o zgrozo ostatniego. Tak jak pierwsze dwa tomy były świetne i bawiły do łez, tak trzeci tom był mroczny, ociekał złem i sprawiał, że czytelnik bał się o swoje ulubione postaci, tak tutaj autor pokazuje, że trudno jest dorwać i wykończyć Chłopców ( osobiście kibicowałam Kędziorowi ). Podobnie było z Dzwoneczkiem, która jak przystało na fest babkę i porządną mamę – walczy o swoje dzieci, jakie by one nie były. A towarzyszy jej Milczek, który jako jeden z niewielu został oswobodzony spod działania syrenich łez. Niesamowicie ważną postacią okazuje się Pan Popper – czarny kot z czerwonym krawatem na szyi. To on staje się przewodnikiem i opiekunem Zagubionych – tym razem podwójnie – Chłopców.

Cały czas, od pierwszego tomu, jestem oczarowana wyobraźnią Jakuba Ćwieka, że potrafił zainspirować się historią Piotrusia Pana i stworzyć coś nietuzinkowego. W Chłopcach, niezależnie od tego o którym tomie mowa, pojawia się tak wiele wytworów wyobraźni, że czasem sami musimy sobie dopowiedzieć resztę historii. Mam tu na myśli przede wszystkim Skrót, który mnie oczarował od samego początku, chociaż do przyjemnych miejsc nie można go zaliczyć. Oraz nie zapominajmy o Panu Properze, nietuzinkowym kocie, który ukazuje naturę tego stworzenia i chodzi swoimi drogami, ale również jest wredny, aż do szpiku każdej kosteczki. Uważajcie, odegra on tu bardzo ważną rolę, w końcu okładka zobowiązuje.

Warsztat pisarza rozwinął się przez te dziesięć intensywnych lat literackiej pracy, acz esencja tego Ćwiekowego stylu charakterystycznego dla pierwszej książki – „Kłamcy” – pozostała. Właściwie to ona, sprawia, że mimo iż autor wielokrotnie stara się tworzyć rozmaite wariacje oraz wciąż eksperymentuje, jego prozę pochłania się w rekordowym tempie. Literat nie boi się wulgaryzmów i neologizmów, którymi cały cykl wręcz ocieka, a wypracowane zabiegi, mające zaskakiwać czytelników ciągle działają. Nie mogło się też obyć bez wszelakiego komizmu, z wielkim naciskiem na czarny i rubaszny humor. 

Zakończenie Największej z przygód pozostawia po sobie słodko-gorzki posmak. Czy czegoś takiego oczekiwałam? Nie wiem, choć im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej skłaniam się ku odpowiedzi, że jednak jest ono najlepsze z możliwych. Że inne rozwiązanie nie przypadłoby mi do gustu. Finał opowieści ma jednak jedną niepodważalną zaletę: jest otwarty, co oznacza – taką mam nadzieję! – że Jakub Ćwiek jeszcze do Chłopców powróci. Że kiedyś, oby niedługo, będę miała okazję na nowo wkroczyć do świata Dzwoneczka i jej wyrośniętych dzieci. Bo to prawdziwe, nudne życie jest największą z przygód.

Czym ta książka urzekła mnie najbardziej? Chyba nieprzewidywalnością. Ćwiek nie raz urwał wątek w miejscu, wydawałoby się, oczywistym, by powrócić do niego później i pokazać, że wszystko potoczyło się zupełnie inaczej. Podobnie było z finałem i pojawiającą się w nim refleksją. W zasadzie dopiero co skończyłam czytać powieść, a już wróciłam do pierwszych kartek, by nasycić się nimi ponownie, już mniej nerwowo, bez lęku, jak wszystko się skończy. Choć coś mi mówi, że i z tą wiedzą zdarzy mi się uronić łezkę nad niektórymi z wydarzeń.

Jeśli jednak zaczniesz, jeśli odważysz się wejść na Drogę, jeśli posmakujesz przygody – już nie zrezygnujesz. Droga będzie cię wzywała za każdym razem, kiedy spróbujesz z niej zejść, a kiedy pomyślisz, że nareszcie widzisz koniec, okaże się, że to jedynie zakręt. 

Cudownie było śledzić przygody Zagubionych Chłopców przez pryzmat „Piotrusia Pana”, jakiego poznałam jeszcze w dzieciństwie. Teraz nie będę już mogła wrócić do niego nie patrząc przez pryzmat „Chłopców”.

Książka sama w sobie nie jest zła. Jakub Ćwiek nie raz pokazał, że pisać potrafi, także czas spędzony na lekturze na pewno nie będzie straconym. Jest to dosyć barwna książka, na której kartach dzieje się sporo. Z pewnością dla fanów cyklu jak i pozostałych dzieł autora będzie to nie lada gratka…

Podobno prawdziwego mężczyznę poznaje się nie po tym jak zaczyna, a po tym jak kończy. Jeśli przenieść to na realia serii książek, to Ćwiek jest stuprocentowym mężczyzną. Często mam uczucie, że końce to taki jakiś wredny wynalazek, który powstał ku zgubie i utrapieniu wielkiej ilości pisarzy. Tu zbyt okrutnie, tu znow za słodko, a tutaj z kolei nieprawdopodobnie. I weź tu złoty środek znajdź i to jeszcze dziś. Ćwiek wybrnął z tego wiru śpiewającym kraulem – oj, ciężko mi tutaj nie zdradzić zakończenia, wierzcie mi.

Wszystkich, którzy mają już za sobą pierwszy motocyklowy rajd z nibylandzkim gangiem odsyłam w te pędy do księgarni po jak zwykle bombową okładkę Iwo Strzeleckiego wraz z Ćwiekową zawartością – moim skromnym inkoholiczkowym zdaniem to jedna z najlepszych części serii. A reszta? No już, nie ma co wytrzeszczać paczałek, biegusiem po pierwszą część, dołączcie do nas! Mamy rocka, wróżkę i szybkie motocykle!

Smutno mi, że przygoda z Chłopcami właśnie dobiegła końca. Smutno mi, że w taki, a nie inny sposób. Ale jednocześnie cieszę się, że cykl nie rozrósł się nadmiernie, że autor nie wykorzystał jego popularności i nie rozmienił się na drobne, zachowując klasę do samego końca. Gorąco polecam!

Zdecydowanie pozytywnie odebrałem całą tę podszewkę serii, która tutaj najbardziej wychodzi na wierzch. Moralne tło, które towarzyszyło książkom od początku, osiąga tutaj kulminację: otrzymujemy sporo rozważań na temat nieustannej zabawy i bycia wiecznym dzieckiem, jak i problemów związanych z psychicznym dojrzewaniem i to u osób już dawno dorosłych. Bohaterowie zmuszeni są podejmować liczne trudne decyzje, a następnie żyć z ich konsekwencjami, tymi dobrymi i tymi złymi. Choć widać to było już wcześnie -Największa z przygód wyraźnie pokazuje, że przewodnim motywem historii o “wiecznych chłopcach” jest dorosłość z całym bagażem pozytywnych i negatywnych aspektów.

Pomijając fakt, że mam ochotę udusić Ćwieka za zamknięcie serii, chociaż w posłowie czai się ostatnia nadzieja, widać gołym okiem, iż wspiął się na wyżyny swojego talentu. Pamiętam jak dzisiaj warsztaty na zeszłorocznych bachanaliach fantastycznych z użycia wulgaryzmów w literaturze. Były niezwykle inspirujące i kreatywne. Nauczyłam się sporo, a prowadzący korzysta nieustannie ze swoich rad, przez co przekleństwa w książce są nietuzinkowe, niejednokrotnie wywołują uśmiech na mojej twarzy. Brawa na stojąco za otwarte, niedopowiedziane zakończenie. Na nim uwiesiła się moja wiara we wznowienie. I to właśnie na ostatnich kartkach pojawiły się moje łzy. Wiele scen wywoływało wzruszenie, m.in. relacja łącząca Dzwoneczka z pozostałymi członkami klubu czy też ich poświęcenia dla sprawy. Zaopatrzcie się koniecznie w chusteczki. Pan Proper. Dopiero tutaj wyjaśni się jego prawdziwa rola i istota. Dla wielu, w tym dla mnie, było to zaskoczenie.

Nie dajcie się jednak zmylić mojemu czepialstwu, Chłopcy 4. Największa z Przygód to dobre zwieńczenie serii. Nadal dobrze sprawdza się mieszanka powagi i rubaszności, nadal jest chemia między postaciami, a większość wątków zostaje satysfakcjonująco zamknięta. Radość z lektury obniża nieco brak epickiego finału oraz jakby nieco przytłumione BANGARANG. Reasumując: jeśli podobała Wam się poprzednia część, ta też się spodoba, a jeśli nie znacie poprzednich, to pędźcie kupić pierwszy tom, by zacząć przygodę z Dzwoneczkiem i ekipą.

„Największa z przygód” to znakomite domknięcie serii. Serii starannie zaplanowanej, co widać po pieczołowitości, z jaką autor domyka różne porozpoczynane wątki. W wielkim finale pojawi się sporo drugo- czy trzecioplanowych postaci, które będą miały do odegrania ważne role. I to pomimo, że wielu czytelników zdążyło już o nich zapomnieć, jak ksiądz Jan czy Matt, były kochanek Dzwoneczka.

Chłopcy – jako cykl, bo trudno mi patrzeć na nich z perspektywy nie całości, a pojedyńczych książęk  – to jedna z ciekawszych serii w polskiej fantastyce ostatnich lat. I mówcie co chcecie, ale mam nadzieję, że Ćwiek kiedyś do niego wróci. Zostawił sobie przecież furtkę… Małą, która z czasem zarośnie chaszczami, stanie się prawie niewidoczna, ale może kiedyś…

Zagubieni chłopcy to genialna seria, a sam Jakub Ćwiek to genialny autor obdarzony ogromną wyobraźnią i darem przenoszenia swoich myśli na papier w przecudny sposób, który nie pozwala czytelnikowi oderwać się od jego książek, dopóki nie skończy. W mojej hierarchii Ćwiek zajmuje miejsce tuż za Mistrzem Sapkowskim, więc śmiało mogę go nazwać księciem polskiej fantastyki.

Oczywiście walk, bójek i okrzyku nie zabrakło, jednak sprawiają wrażenie jakby dodanych dla porządku. Ważniejsze stają się rozmowy, gierki wewnątrz ugrupowań (Cień, Piotruś, Wendy – kto kim właściwie manipuluje?), a przede wszystkim moralny aspekt poszczególnych działań. O ile do tej pory zawsze byłem całym sercem za Chłopcami, tym razem, gdy na jaw wyszły pewne fakty, przyznaję, że moja sympatia do nich, szczególnie do Dzwoneczka, w kilku miejscach osłabła. Podział na tych dobrych i tych złych zniknął, w zabawny misz-masz Synów Anarchii z Piotrusiem Panem wdarło się brutalnie szare życie. A w nim nie ma miejsca na bezprzykładne szaleństwo. Można, oczywiście, czasami żyć mrzonkami i dążyć do ich spełnienia. Czasem jednak trzeba umrzeć. Czasem wziąć odpowiedzialność za swoje czyny, swoich bliskich, rodzinę. A czasem po prostu trzeba dorosnąć. Kto jest gotów?

„Największa z przygód” jest godnym zwieńczeniem świetnej serii, jaką stanowią „Chłopcy”. To jedno z tych dzieł, które powodują książkowego kaca – po przewróceniu ostatniej strony czuje się pustkę i  zwyczajnie nie da się po prostu sięgnąć po inną książkę! Ewolucja fabuły, zmiana klimatu, obfitość niespodzianek – wszystko to razem wzięte sprawia, że naprawdę gorąco polecam lekturę tego cyklu. 

Warsztat pisarza rozwinął się przez te dziesięć intensywnych lat literackiej pracy, choć esencja tego Ćwiekowego stylu, charakterystycznego dla pierwszej książki – „Kłamcy” – pozostała. Właściwie to ona sprawia, że mimo iż autor wielokrotnie stara się tworzyć rozmaite wariacje oraz wciąż eksperymentuje, jego prozę nadal pochłania się w rekordowym tempie. Literat nie boi się wulgaryzmów i neologizmów, którymi cały cykl wręcz ocieka, a wypracowane zabiegi, mające zaskakiwać czytelników, ciągle działają. Nie może się też obyć bez wszelakiego komizmu, z wielkim naciskiem na czarny i rubaszny humor. 

Największa z przygód to specyficzna historia, która na pewno nie każdemu się spodoba, jednak stanowi znakomite zakończenie serii, która jest bliska mojemu czytelniczemu sercu. Poznałam bohaterów, których dziecinne zachowania rozśmieszały mnie do łez. Zdarzenia, które miały miejsce w poprzednich tomach doprowadzały mnie do wściekłości oraz wciągały na tyle, że nie mogłam się oderwać.

 

Każdy fan przygód Chłopców oraz Dzwoneczka musi koniecznie sięgnąć po tą książkę i zakończyć coś, co zaczął. Jak zawsze, papierowe wydanie przyozdobione jest fantastycznymi ilustracjami oraz może pochwalić się świetną okładką, która wprowadza nutkę tajemnicy. Nareszcie Pan Proper doczekał się swojej podobizny na honorowym miejscu.

 

   Tym razem mamy mniej żartów, mniej poważnego klimatu, ale mamy jeszcze więcej wulgaryzmów. Tom 4 został tak zakończony, że autor ma jeszcze spore pole do popisu. Może zrobić tak jak z Kłamcą i napisze kolejną część chłopców, ale np. z perspektywy Piotrusia Pana (liczę na to).

 

   Książka urzekła mnie również oprawą graficzną, która jest bardzo klimatyczna. Okładka jak i świetne rysunki, które znajdują się w środku ujęły mnie i moje serducho. Książkę czyta się szybko, nie nudzi i pozwala przyjemnie spędzić wieczór. Uwielbiam Jakuba Ćwieka i liczę na więcej Chłopców, ciągle czuję zew drogi. Polecam!

„Chłopcy 4. Największa z przygód” to niebanalna część, zawierająca sporo emocji, humoru i dynamicznej akcji. Finał historii spełnił moje oczekiwania w nim pokładane i dostarczył sporej frajdy podczas czytania. Wątki fabularne zostały wymyślone ciekawie i z pomysłem, a ostry humor rozśmiesza na każdym kroku. Zdarzają się oczywiście również momenty wzruszające i wyciskające łzy. Ta rewelacyjna seria na długo zostanie w mojej pamięci. Mam tylko nadzieję, że doczeka się kiedyś kontynuacji. Jak najbardziej polecam!

Szczęściem było poznanie przygód Chłopców, lecz kontrastuje ono z moim nastrojem na myśl o tym, że to już koniec. Czytając wywiad z Jakubem Ćwiekiem utwierdziłam się w przekonaniu, że o kontynuacji mogę pomarzyć, jednak dla zainteresowanych (w tym i mnie) powinny być jako takim pocieszeniem plany autora co do kolejnych książek o losach postaci, z którymi spotkaliśmy się właśnie na kartach Chłopców. Ja już czuję ekscytację i mam nadzieję, że plany te wejdą w życie jak najprędzej, a tych którzy jeszcze nie znają przygód Dzwoneczka, jej dzieci, Piotrusia i Cienia, zapraszam do lektury! 

Reasumując, Największa z przygód okazała się dobrym, dopracowanym w szczegółach (lecz nie epickim, jak głosi blurb) zakończeniem serii. Apogeum osiągnęły rozważania na temat dorosłości z całym jej bagażem (zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych aspektów), bohaterowie ulegli znacznym metamorfozom, zaś otwarte zakończenie pozostawia miłośnikom cyklu nadzieję, że jeszcze usłyszą o bandzie Dzwoneczka. Póki co oficjalnie zakończyła się przygoda z niesfornym gangiem motocyklowym rządzonym przez twardą babkę. Było głośno, wulgarnie i ciekawie, miejscami wzruszająco, a innym razem po prostu boleśnie. Z pewnością seria powieści Jakuba Ćwieka jest jedną z najbardziej interesujących, jakie zostały zbudowane na uniwersum stworzonym przez Jamesa Matthew Barriego.