„Jimi Hendrix. Oczami brata” to książka przede wszystkim dla najwierniejszych fanów Hendrixa. Tych, którzy przeczytali już biografie muzyka, znają na pamięć jego płyty i chcieliby dowiedzieć się o nim jeszcze czegoś. Oczywiście czytając opowieść Leona można nie raz zastanowić się, na ile jest ona prawdziwa? Jimi w oczach brata jest ideałem – człowiekiem bez skazy: zawsze uczciwym (nigdy niczego nie ukradł), geniuszem gitary, który gdyby nie został muzykiem, zostałby i tak geniuszem, tyle że w innej dziedzinie życia. Ba, Leon nawet twierdzi, że porządny Jimi nigdy nie brał narkotyków przed koncertami. No cóż, to jego wspomnienia, ma do nich prawo. Nie zmienia to faktu, że książka jest ciekawa i dobrze napisana, a fani Jimiego mogą dzięki niej jeszcze bardziej docenić upór swego idola, który mimo ciężkiego dzieciństwa dotarł na sam szczyt.

To właśnie okradający Hendrixa managerowie (co ciekawe, Leon cały czas stosuje błędny zapis nazwiska jednego z nich – Jeffrey, zamiast Jeffery), a także przyrodnia siostra Jimiego i Leona – Janie, są jedynymi czarnymi bohaterami opowieści. Jej końcowa część to przejmujący i pouczający obraz tego, jak Janie różnymi metodami doprowadziła do przejęcia całkowitej kontroli nad artystyczną spuścizną Jimiego oraz majątkiem pozostałym po śmierci gitarzysty i jego ojca. Wskutek tych zabiegów, pogrążony wówczas w nałogu Leon, został – tak, jak i reszta rodziny – całkowicie wykluczony ze spadku. Niewykluczone, że to tylko gadanie, ale sposób, w jaki autor opowiada swoją historię sprawia, że wierzę mu, gdy w epilogu pisze „każdy otrzymuje to, na co zasłużył, tak więc w pewnym stopniu mogę z pokorą przyjąć, że jakaś wyższa moc uznała, że nie zasłużyłem na spadek po bracie.”

Być może niektórzy będą zawiedzeni ograniczoną ilością szczegółów, dotyczących muzyki Jimiego czy tajników jego gry na gitarze, ale w gruncie rzeczy nie o to w tej lekturze chodziło. “Jimi Hendrix. Oczami brata” to nie hagiograficzna biografia legendarnego muzyka, ale ciepła opowieść o pełnym zakrętów życiu, w którym nigdy nie wiadomo, co jeszcze może się wydarzyć.

Leon Hendrix, młodszy brat geniusza gitary, z pomocą Adama Mitchella spróbował uporządkować swoje wspomnienia tyczące sławnego brata. Opisuje ponure dzieciństwo, interpretuje teksty sławnych songów i przyznaje się do wieloletniego uzależnienia od narkotyków.

I Leon i jego starszy brat Jimi nie mieli łatwego dzieciństwa. Właściwie nawet nie wiedzieli, czy ich ojcem jest tyranizujący rodzinę alkoholik, czy ktoś inny, z kim być może flirtowała ich matka.

Recenzja w formie graficznej:

Oczami brata to przyjemna lektura pozwalająca nieco lepiej zrozumieć Hendrixa jako człowieka, jednak nie jako twórcę, gdyż kwestii czysto muzycznych autor prawie nie porusza. Jego karierę przedstawiono wielce wybiórczo, bo na bazie ledwie kilku mniej lub bardziej przypadkowych spotkań w życiu dorosłym. Dlatego nie jest to biografia sensu stricto. Dobrze jednak, że brat na siłę nie próbuje wypełnić luk i skupia się jedynie na momentach styczności. Nie wikła się w sprawy, o których można przeczytać u bardziej skrupulatnych biografów pełną gębą. Książka została skromnie wydana (zwykły papier, pojedyncze fotografie). Jej treść jest niezbyt obszerna, toteż lektura kończy się błyskawicznie. Czuć lekki niedosyt. Trochę szkoda, że wydawnictwo nie pokusiło się o istotniejszą publikację – pamiętając, ilu szalenie ważnych artystów nie może jeszcze pochwalić się jakimkolwiek obszerniejszym tekstem na swój temat. Jimiego Hendrixa to już od dawna nie dotyczy.

Książka Leona Hendrixa to pomnik muzyka, syna, przyjaciela i brata. I choć wiele jest tu momentów, w których artysty przez długi czas nie ma, a czytelnik towarzyszy jego bratu w wojsku, więzieniu czy na kolejnej imprezie, to nie jest to absolutnie minusem tej książki. Bo „Jimi Hendrix. Oczami brata” to nie jest biografia, to historia opowiedziana tak, jak zapamiętywało ją najpierw dziecko, później nastolatek a w końcu mężczyzna. Pełna miłości, szacunku i przede wszystkim dumy z osiągnięć i życia brata. Nie mnie oceniać wybryki bohaterów tej książki. Nie mnie sądzić pijącego ojca, lekkomyślną matkę i syna chuligana. Nie mnie wyrokować o przyczynach śmierci Jimiego Hendrixa, o której mówiono już, że była samobójstwem, morderstwem, przedawkowaniem, zażyciem zbyt dużej ilości leków nasennych i udławieniem wymiocinami. Bo choć w obecnych czasach życie nikogo nie rozpieszcza, to nie jestem nawet w połowie tak doświadczona, jak Leon i Jimi. A Ty, Drogi Czytelniku, are you experienced?

Leon od samego początku popadał w konflikt z prawem. Kradzieże, handel narkotykami, liczne uzależnienia. Gdy podróżował ze sławnym bratem jeszcze bardziej zatracił się w narkotykowym i alkoholowym nałogu. Najbardziej poruszył mnie fragmentem książki, w którym Leon doznaje czegoś na kształt olśnienia i postanawia resztę swego życia poświęcić grze na gitarze.

”Jimi Hendrix. Oczami brata” to intrygującą i wciągająca książka, którą czyta sie jak powieść przygodową. Nie jest to typowa, nudna biografia, z masą suchych dat i faktów. Dzięki tej lekturze poznamy również zwariowaną atmosferę złotego okresu ”dzieci kwiatów”. Wspomnienia Leona Hendrixa są niezwyklce cenne i pozwalają nam lepiej zrozumieć istotę geniuszu Jimiego.

Autor, wbrew moim obawom, nie stara się wybić własnej osoby na pierwszy plan, nie lansuje się na równie utalentowanego, ale nieco zignorowanego członka rodziny, stawia się raczej w pozycji obserwatora. Najcenniejsze są jego relacje z dzieciństwa, ukazujące biedę i niepewność, w jakiej przyszło żyć rodzinie Hendriksów. Otwarcie mówi o rozstaniu rodziców, problemach ojca z alkoholem, tułaczce po rodzinach zastępczych. Leon nie użala się jednak nad sobą, koncentruje się raczej na pozytywach: braterskiej miłości, jaka łączyła go z Jimim (wtedy każącym nazywać się Busterem), wzajemnym oddaniu, pomocy w walce o lepszy byt lub po prostu o przetrwanie. Opisuje przyszłą gwiazdę jako marzyciela, idealistę, który ślepo wierzy, że związek z gitarą jest tym najważniejszym w jego życiu, dającym szczęście i spełnienie. A gdy już dochodzi na szczyt, nie przestaje kochać sześciu strun, ciągle szuka, ciągle chce się rozwijać, choć zdaje się być przytłoczony szumem, jaki wokół siebie wywołał.

„Jimi Hendrix oczami brata” świetnie uzupełnia biografię artysty o relację z codzienności. Potwierdza, że nawet jeśli Jimi był bogiem, to najbardziej ludzkim z możliwych. Dobra robota, panie Leonie.

Na szczęście nie serwuje czytelnikowi tylko własnego, barwnego, ale jednak niekoniecznie niezwykłego, życiorysu. Wprowadza nas za kulisy sławy Hendrixa, kiedy opisuje kształtowanie się jego stylu oraz intensywny, kilkutygodniowy czas spędzony z bratem  w Kalifornii, kiedy ten wznosił się już ponad przeciętność. Analizuje też jego innowacyjne pomysły. „Jimiego fascynował związek pomiędzy siedmioma dźwiękami muzycznej skali a siedmioma kolorami tęczy. Nie wspominając już o interesującym fakcie, że czerwień, żółc oraz bęłkit – pierwszy, trzeci i piąty kolor tęczy – to barwy podstawowe, podczas gdy pryma, tercja i kwinta – pierwszy, trzeci i i piąty dźwięk skali durowej – tworzą akord durowy. Jeśli istniało coś takiego jak „słuchanie w kolorze” lub „granie w kolorze”, to mój brat właśnie zamierzał to osiagnąć…”. Poza tym komentuje teksty, odsłaniając nawiązania do miejsc i zdarzeń, które były inspiracją dla słów. 

Recenzja w formie graficznej:

Pozycja napisana prostym językiem, wzbogacona starymi czarno-białymi fotografiami. To unikalne spojrzenie na jednego z najlepszych gitarzystów wszech czasów. Intymny portret życia Jimi Hendrix. Czytając lekturę czułam jakby Leon siedział obok mnie, opowiadając tą historię. Bardzo interesująca. Uczciwa, naszpikowana bólem, cierpieniem. Wzruszająca i wciągająca lektura rzucająca nowe światło na legendę muzyki. Książka warta przeczytania. Polecam.

Muszę przyznać że „Jimi Hendrix oczami brata” jest książką niezwykle wciągającą. Napisana lekkim piórem, stylem przywołującą w pamięci „Kochanków Wielkiej Niedźwiedzicy” Sergiusza Piaseckiego. Z pewnością jest pozycją uzupełniającą dotychczasowe książki biograficzne mistrza gitary, zatem lekturą obowiązkową dla wszystkich miłośników jego talentu. Przede wszystkim jednak jest zapisem barwnych przeżyć pewnego czarnoskórego outsidera który nazywa się Leon Hendrix.

Opowieść Leona jest prosta, wzruszająca, pełna emocji, dziś już głownie pozytywnych. Jest głównie samooczyszczeniem z grzechów przeszłości, ale trudno nie zauważyć, że autorją nieco idealizuje. Mówi o „załatwianiu spraw na ulicy” i „paserstwie”, zamiast nazywać rzeczy po imieniu; usprawiedliwia się, że „wtedy nie było tak jak teraz”. Zachwala miłość swojej matki i ojca, umniejszając rozmaitym patologiom. A już najbardziej rozwala tłumacząc, że Jimi dbał, aby „nigdy nic nie stawało między nim a muzyką”, a imprezy odbywały się po koncertach. Cóż, z zachowanych nagrań live niekiedy wyraźnie wynika co innego…

Książka Leona Hendrixa jest nie tylko biografią Jimiego, zawiera drugie dno i niesie wyraźne przesłanie. W pewnym sensie ze sławą brata nie poradził sobie także Leon, a książka staje się okazją do rozliczenia własnego życia. Autor nie próbuje wmawiać czytelnikowi, że wywarł jakikolwiek wpływ na karierę Jimiego. Z rozbrajającą szczerością przyznaje, że był po prostu młodym chłopakiem, który chciał grzać się w blasku sławnego brata, co dawało przywileje, o jakich mu się dotąd nie śniło. W pewnym momencie jednak stał się w równym stopniu co Jimi niewolnikiem sławy. Książka jest świadectwem długoletniej walki z uzależnieniami, historią nabywania pokory, a także hołdem złożonym samej muzyce, która wyniosła na szczyty popularności nie tylko Jimiego Hendrixa, ale w końcu odnalazła drogę także i do młodszego z braci. Przez co z pewnością uratowała mu życie…

„Oczami brata” to bardzo wzruszająca, osobista pozycja. Pełna bólu, goryczy, trudnej i wyboistej ścieżki najsłynniejszego gitarzysty, jaki do tej pory chodził po ziemi. Leon dużo mówi o sobie. wtrąca epizody ze swojego, prywatnego życia. Jednakże pamiętamy, że Leon mimo pobytu w więzieniu był związany z bratem więzią tylko możliwą miedzy tak bliskimi sobie osobami.

Mimo że od premiery jedynych trzech płyt kultowego gitarzysty minęło prawie pół wieku, inspiruje on wciąż kolejne pokolenia młodych muzyków. Jego kompozycje cały czas brzmią świeżo, jakby były nagrane dopiero wczoraj. Warto sięgnąć po tę niezwykłą biografię i przyjrzeć się z zupełnie innej strony tej inspirującej postaci, jaką był Jimi Hendrix. Dowiedzieć się o nim rzeczy, które wcześniej były niejasne i poznać z zupełnie innej, bardziej prywatnej i ludzkiej strony. Warto jednak przede wszystkim wciąż słuchać jego muzyki, bo Jimi Hendrix naprawdę był największym gitarzystą ery rocka.

W sumie więc ludzie przyzwyczajeni do pomnikowego wyobrażenia Jimiego nie zmienią o nim zdania. Nie powinni, ponieważ muzyka, którą stworzył ów geniusz na zawsze będzie miała ważne miejsce wśród kanonów rocka. Jednak takie książki, jak „Jimi Hendrix. Oczami Brata”, potrzebne są światu, aby zrozumieć, że Jimi Hendrix nie spadł z jakiegoś mitycznego Olimpu. Ten geniusz wyrósł z nędzy, która nawet po jego śmierci zbiera żniwo. Za jakieś sto lat dojdzie do kolejnych wznowień płyt Jimiego, które będą produkowane przez kolejnych członków jego rodziny. Biznes musi się kręcić. Ja natomiast zamykam oczy i udaję się do krążka „Are You Experienced”, idziecie tam ze mną?

Myślę, że po tym co wyżej napisałem nie muszę przekonywać fanów Hendrixa do zakupu tej książki – dla nich jest to absolutny must have, który pozwoli zapoznać się im z niezbadaną dotąd sferą życia swego idola. Inne osoby również mogą po „Jimi Hendrix. Oczami brata” śmiało sięgnąć – to barwna, dobrze napisana historia, która potrafi i rozbawić, i wzruszyć. Nie należy się jednak spodziewać dokładnej książki historiograficznej poświęconej gitarzyście – to są „tylko” (lub „aż”) czyjeś wspomnienia na jego temat i cały czas należy o tym pamiętać.

To co wzbudzało we mnie obawy przed przeczytaniem tej książki to fakt, że wiele słyszałam o Hendrixie i o tym jak umarł. Niestety wielu przed i po nim kończyło i zapewne kończyć będzie w ten sam sposób. Narkotyki to zło, po które sięga się z głupoty lub ze strachu. Wielu z pokolenia Hendrixa – np. Janis Joplin – skończyło podobnie ,bo nie wiedziało jak przestać. Sam fakt ,że świat traci tak zdolnych ludzi ,którzy przez muzykę mogą mieć wielki wpływ na innych , przysparza niemało bólu.
Te obawy rozwiały się niemal od razu. Książka ,choć poświęcona w dużej mierze Jimiemu, opowiada bardziej o Leonie. O tym co przeżywał, jak żyli zanim stali się TYMI Hendrixami. Mogę śmiało polecić książkę fanom Hendrixa i tym,którzy będą dopiero go poznawać. Dobrze jest poznać kogoś zanim zacznie się go osądzać, choć to wiadomości z drugiej, a nawet trzeciej ręki.

Siłą tej napisanej wspólnie z Adamem Mitchellem biografii są zdecydowanie jej emocje, które wypływają ze szczerości. Autorzy umiejętnie też budują napięcie, stawiając na początku książki fundamentalne pytanie, którego odpowiedzi wyczekuje się z niecierpliwością. Pytanie: Jak Leon zdołał odnaleźć nadzieję? Co utrzymało go przy życiu? Co stało się sensem czekania na odzyskanie wolności? Niby zwyczajna rzecz, a dodaje całości pikanterii i napięcia.