Recenzja w formie graficznej:

Odstawiając na bok pytanie o obrazoburczość i sensowność powstania tego dziełka, przyznać trzeba, że jako komiks „Noe” jest więcej niż przyzwoity – choć nasz Rosiński w podobnej stylistyce rysuje lepiej, mniej „komiksowo” a bardziej malarsko. Sceny batalistyczne są naprawdę niezłe, bitwa o arkę jest wręcz jak wyjęta z Tolkiena. Sama historia przyciąga uwagę, udało się w niej połączyć epicki, „apokaliptyczny” charakter opowieści z kameralną historią o konfliktach rodzinnych i przetrwaniu w okrutnym świecie. Trochę szkoda, że nie ma komu kibicować, żadnego Thorgala czy Szninkiela. Noe raczej irytuje niż wzbudza sympatię, pozostają zatem jego niepokorni synowie i szlachetna Ila.

Patrząc na komiks z szerszej perspektywy i mając na uwadze film „Noe: Wybrany przez Boga”, dochodzę do wniosku, że Darren Aronofsky i Ari Handel znacznie lepiej poradzili sobie z prowadzeniem narracji opowieści o wielkim potopie właśnie w komiksie. Dlaczego? W opowieści graficznej zupełnie inaczej rozłożone zostały akcenty. Każdy z czterech albumów ma swój motyw przewodni, a także wyraźną strukturę z początkiem, rozwinięciem i zakończeniem, przez co całość wydaje się być bardziej przejrzysta oraz przemyślana. Chociaż w komiksie mniej jest dialogów, kwestie wypowiadane przez bohaterów mają większy ładunek emocjonalny i są bardziej wymowne. Różnice w scenariuszu (a jest ich kilka, w tym jedna dotyczy wspomnianej wyżej modlitwy Noego – w filmie nie ma ona miejsca) również przemawiają na korzyć komiksu. Śmiem nawet twierdzić, że komiks jest w swoim wyrazie bardziej filmowy niż sam film, wydaje mi się być również bardziej epicki. Oczywiście na komiksowych planszach brakuje dynamicznych przejść kamery, nie ma żywej mimiki czy gestykulacji aktorów, ale przecież czytelnik bez problemu łączy kolejne kadry w całość. W dodatku kreska Niko Henrichona jak najbardziej pasuje mi do tej historii, kanadyjski artysta w bardzo klarowny sposób, bez przesadnego artyzmu, przedstawił na planszach wizję duetu scenarzystów.

W zasadzie nie można powiedzieć więcej o komiksach, niż zostało powiedziane do tej pory. To fantastyczna przygoda oparta na biblijnych wydarzeniach, która ma niepowtarzalny klimat i została przepięknie zilustrowana. Polskie wydawnictwo Sine Qua Non zadbało o świetną redakcję i wydanie zeszytów, które są solidne, a sama oprawa cieszy oko i przyciąga wzrok potencjalnego czytelnika. Historia, jaką przedstawiają Aronofsky i Handel nie jest może odpowiednia dla każdego, bo nie każdy potrafi podejść do tematu związanego z chrześcijaństwem z odrobiną dystansu. Polecam jednak serię wszystkim tym, którzy otwarci są na nowe doznania i ciekawe wizje artystów. Myślę, że nie zawiedziecie się tą produkcją, bo choć nie oferuje ona masy rozrywki, to jednak zapada w pamięci i czaruje swoim oryginalnym klimatem.

Jak widać, scenariuszowo wszystko jest nastawione na emocje i czasami odczuwa się wręcz ich przeładowanie. Niekorzystne wrażenie mogą wywoływać nachalne cytaty z Biblii, w zamierzeniu mające informować o tym, co się wydarzyło. Tu następuje ucieczka w efekty specjalne, o które zadbał kanadyjski rysownik Niko Henrichon. I trzeba przyznać – najlepiej wychodzą mu całopanelowe kreacje świata zniszczonego przez ukochane dzieci Boga, zwierzęta sprzed Potopu, miasto Bab-ilim. Bardzo wiarygodnie i dynamicznie wygląda toczona w strugach deszczu bitwa o Arkę oraz sceny narodzin świata. Dobrze zakomponowane są plansze, w których woda pochłania stary porządek. Gorzej ręka rysownika radzi sobie z posturami i twarzami bohaterów. Wydają się oni rysowani od kalki, z mało zróżnicowaną mimiką twarzy, drewniani w ruchach. Wrażenie to w dużej mierze likwiduje nałożenie kolorów. To właśnie one dodatkowo niuansują drugie plany, czyniąc je atrakcyjniejszymi i pozwalając uwierzyć w opowieść. Finalnie tetralogię „Noe” należy uznać za sprawnie zrealizowane czytadło, z kilkoma zapadającymi w pamięci scenami.

Cztery tomy Noego zaskoczyły interpretacją mitu o tym biblijnym patriarsze, dosyć swobodnie zrewidowaną opowieścią o słabym człowieku, któremu przyszło zmierzyć się z siłą przekraczającą możliwości jego umysłu i wydarzeniami, których nie potrafił ogarnąć. Bardzo ciekawy jest styl rysowania …. Oraz rozwiązania kolorystyczne – jedna barwa przeważa w każdym z tomów. Była to zajmująca podróż w krainę zła tak wielkiego, że wymagało nie naprawienia, a całkowitej eksterminacji oraz ludzi, którzy mieli być przetrwać, choć nie ocaleć.

Na koniec warto ponownie uchylić kapelusza przed talentem artystycznym Niko Henrichona, który umiejętnie zilustrował widowiskowe sceny oraz poszczególne postaci i egzotyczne, na wpół rzeczywiste zwierzęta. Każdy z kolejnych tomów ogląda się z niesłabnącym zainteresowaniem oraz pewną dozą uznania dla widowiskowości i kunsztu miniserii, natomiast ich okładki to prawdziwe perły.

Podsumowując, można odważnie powiedzieć, iż realizacja ciekawego pomysłu udała się. Choć nie mamy tutaj do czynienia z narracyjną wirtuozerią czy wciągającą fabułą, ale dobrze opowiedzianą historią trawestującą znaną biblijną przypowieść, przepuszczając ją przez popkulturowe sito.    

Historia narysowana na kartach czwartej części tej powieści graficznej jest wciągająca i pełna emocji. Ilustracje są tak sugestywne i szczegółowe, że nie wymagają dodatkowych objaśnień w dymkach. Widać każdą rozterkę, niepewność, wściekłość, rozpacz… 

Zachęcam do lektury. Warto poświęcić czas i najlepiej przeczytać wszystkie tomy od razu. Wtedy historia układa się płynnie i wciąga z każdą kolejną częścią.

Wszystkie tomy serii „Noe” przeczytałem, nie oglądając filmu „Noe. Wybrany przez Boga”, na podstawie scenariusza którego został stworzony komiks. Jednak słyszałem, że opowieść na dużym ekranie wypdła o wiele gorzej. Na papierze znajdziecie wszystko, od szerokiej, żywej palety kolorów, po doskonałe przedstawienie biblijnej historii. Idealny prezent dla każdego, nawet tego nieoczytanego. Podsumowując. Po prostu warto zapoznać z całą serią „Noe”!

Po premierze filmu wreszcie można przyjrzeć się różnicom między jednym a drugim nośnikiem, a jest ich zaprawdę wiele. Pierwsza, to oczywiście wrażenia wizualne, które w przypadku adaptacji znacznie mniej przemawiają do odbiorcy niż wysmakowane, klimatyczne wyobrażenia Henrichona. Fabularnie też jest kilka rozdroży, ale nie zmieniają one zbytnio wymowy dzieła. Największą zmianą w stosunku do komiksu jest zmieszanie i puszczenie równoległym torem wątku Akada i ciężarnej Ily, które oryginalnie zostały potraktowane osobno. Po zażegnaniu niebezpieczeństwa ze strony bezwzględnego pasażera na gapę, Noe staje przed kolejnym dramatem, tym razem bardziej osobistym. O ile w poprzednim tomie mieliśmy do czynienia z heroicznym bohaterem wybawiającym ludzkość, tym razem poznajemy jego drugie oblicze – człowieka popadającego w psychozę, bezwzględnego dręczyciela rodziny. W przypadku komiksu kontrast między powołaniem a zaślepieniem jest znacznie bardziej wyeksponowany niż w filmie, gdzie te cechy zlały się w jedno. Pozostałe elementy fabuły pozostają bez zmian, jednak historia obrazkowa znacznie bardziej i intensywniej oddziałuje na odbiorcę.

„Noe tom 4. Kto przeleje krew” pokazuje temat związany z chrześcijaństwem trochę od innej strony, seria przeznaczona dla ludzi z otwartym podejściem do wiary i dawnych podań. Pozycja wykonana z rozmachem, pięknymi ilustracjami i wciągającą fabułą. Nie zawiodłem się na tej produkcji, a nawet zostałem pozytywnie zaskoczony. Dość mocny i specyficzny klimat zapada w pamięci i trzyma aż do przewrócenia ostatniej strony. Jak najbardziej polecam.

Mimo tych niedociągnięć komiksowa seria prezentuje się – od strony fabularnej – lepiej niż filmowa superprodukcja. Historia opowiedziana w albumach jest bardziej skomplikowana i mniej oczywista niż ta filmowa, a i przedstawione w rysunkach Niko Henrichona realia biblijnego świata są ciekawsze i bardziej kreatywne niż późniejsze dzieło hollywoodzkich scenografów i specjalistów o efektów wizualnych.

„Noe” nie jest dziełem idealnym ani wybitnym, jest jednak solidnie napisaną i fantastycznie zilustrowaną opowieścią przygodową, która – przy okazji – skłania również do myślenia.

Ilustracje są tak sugestywne i szczegółowe, że nie wymagają dodatkowych objaśnień w dymkach. Widać każdą rozterkę, niepewność, wściekłość, rozpacz… 

Zachęcam do lektury. Warto poświęcić czas i najlepiej przeczytać wszystkie tomy od razu. Wtedy historia układa się płynnie i wciąga z każdą kolejną częścią.

Już w poprzednich częściach serii można było podziwiać piękne kadry stworzone przez Niko Henrichona. Szczególnie zwierzęta pędzące w szale po Arce robią ogromne wrażenie. Rysownik potwierdza tym samym świetny warsztat, który polscy czytelnicy mogli podziwiać już wcześniej, przy okazji lektury „Lwów z Bagdadu”. Trochę gorzej Henrichon radzi sobie sobie z postaciami ludzkimi, aczkolwiek czytelnik nie ma żadnych problemów z ich identyfikacją.

Ostatni tom trzyma poziom poprzedniego i momentami żałowałem, że na tym kończy się cała historia. W przypadku strony graficznej komiksu nie mam się do czego przyczepić – to wciąż tak samo dobre rysunki, które chętnie powiesiłbym na ścianie. Fabularnie – również świetnie. Finał domyka wszystkie wątki, zarówno te z oryginalnej historii, jak i dodane przez trójkę autorów. A gratisowy epilog… daje dużo do myślenia. Jeśli więc jeszcze nie mieliście okazji bliżej poznać się z tą historią, to już czas nadrobić zaległości. Lektura godna polecenia.

Fanom tej formy sztuki raczej tego tytułu polecać nie trzeba, ale dla osób takich jak ja – czytających głównie książki, czyli setki zadrukowanych literkami stron – komiks będzie świetnym urozmaiceniem. Bo nie dość, że sama historia jest ciekawa, krótka i szybko się ją czyta, to jeszcze dzięki ładnemu wydaniu dumnie prezentuje się na półce i w każdej chwili można wrócić do klimatycznych grafik Henrichona. 

 

Na pewno wielu nie kręci coś takiego, ale warto zatrzymać się w księgarni, przejrzeć i zdecydować, czy chce się poznać bliżej tę historię, a nie przechodzić obojętnie. No i… taki prezent pod choinką z pewnością zadowoli niejedne gusta.